Het is een tijdje geleden dat ik de nood had om hier nog eens te posten, maar vandaag is het dubbel en dik prijs. Even herhalen voor wie het niet meer weet:
- ikke samen met haar sinds we 18 waren, nu zijn we 40
- 12 jaar geleden getrouwd
- 8 jaar geleden zoon gekregen
- 6 jaar geleden heeft ze me bedrogen met haar baas
- ik heb haar toen nog vergeven en ze leek veranderd
- van de zomer betrap ik haar weer op afspraakjes, nu met de (getrouwde) vader van een vriendje van onze zoon
- zij beweert dat ze enkel praatten
- maar toch wil ze scheiden ...

Details kan je aanvullen met m'n vorige inzendingen voor de grote literatuurprijs van LDVD. Hoe dan ook, sinds 1 december is ze dan ook effectief verhuisd. Een goede afkoelperiode, dacht ik. Ook moesten we vorige vrijdag voor het eerst naar de rechtbank voor de scheiding. Het was een koele bedoening, maar ik had niet meteen de indruk dat ze gelukkiger was. In zekere zin stelde me dat gerust, het gaf me hoop - achteraf gezien misschien geen goede zaak ...

Vandaag ga ik m'n zoon ophalen aan de school. De moeder van een ander kindje geeft me daar te kennen dat ze een dramatisch weekend achter de rug heeft (voor de opvang van de moeder van hoger vermeld vriendje) en m'n zoon wel meer weet. Ik voel 't al aankomen... En inderdaad, m'n zoon vertelt me dat die klootzak waar ze zo gezegd alleen maar mee praatte, nu haar slaapkamer deelt. Hij heeft z'n vrouw en 3 kinderen (waarvan één geestelijk gehandicapt) in de steek gelaten en is gewoon bij haar ingetrokken.

Ook al had ik het ergens wel verwacht, toch werd ik er niet goed van. Tot noch toe had ik altijd nog gehoopt dat ze niet gelogen had, dat we na een afkoelperiode wel weer bij elkaar zouden kunnen komen, maar nu ... Ze heeft nu al 3 gezinnen vernield (zonder dat van haar ouders mee te rekenen, die er nu blijkbaar ook kapot van zijn), eentje 6 jaar geleden en 2 nu. Ze heeft continu zitten liegen, niet alleen tegen mij, ook tegen haar ouders, tot de laatste minuut beweerd dat er niks was, dat ze geen man meer moest hebben en dan deelt ze nog geen 3 weken later het bed met die "prater"... Het zit me hoog... Ik wens hen samen nog veel wederzijds bedrog, wat seksueel overdraagbare ziektes en nog een geestelijk gehandicapt kind - alleen wens ik dat geen enkel kind, dus aanzie dit gewoon even als m'n woede die eruit moet.

Maar weet je wat me het meest van al stoort? Dat ik nog altijd getroffen word door wat zo'n liegende feeks uitspookt met die hoerenlopende klootzak. Kan er iemand me geen slag op de juiste plek op m'n hoofd geven om die gevoelens uit te schakelen? En dan heb ik het niet over die woede en haat, maar over die onnozele hoop die op de één of andere manier nog altijd niet dood is...

Zelf iemand anders vinden helpt, zegt men. Maar waar ga ik in godsnaam nog iemand anders vinden. Tussen m'n werk, 't huis en m'n zoon, kom ik nergens en op de vermelde plekken zijn nauwelijks vrouwen. Kortom, mijn zelfbeeld momenteel: 22 jaar (en een hoop van het vermogen dat ik had opgebouwd) weggegooid aan een hoer die het niet waard was en nu gedoemd om alleen te blijven met enkel om de week m'n zoon ... Genoeg reden om nog eens te schrijven.

En ... Knappe, jonge (beide termen zijn relatief hé) meiden mogen me altijd contacteren, maar moest je het uit het bovenstaande nog niet doorhebben: ik ben misschien wel een beetje een saaie vent met bagage en ik ben op zoek naar de eeuwige liefde - terwijl ik op dit moment wel sterk twijfel of die wel bestaat ...