Vorige week heeft mijn vrouw aangegeven niet met me verder te willen. We zijn 13 jaar getrouwd en hebben drie kinderen. Voor mij was het een totale verrassing, maar uit de gesprekken van dit weekend heb ik zelf ook wel de conclusie moeten trekken dat ik blind ben geweest voor mijn eigen gedrag. Berouw komt na de zonde, dat cliche ken ik zeker wel en dat blijkt ook nu weer te kloppen. Ik heb haar de laatste jaren niet gelukkig gemaakt en ik heb de signalen die ze gaf niet serieus genomen.

Ik wil snoeihard aan mezelf werken, maar mijn vrouw heeft de kinderen al verteld dat we uit elkaar gaan en loopt 's avonds haar vriendinnen af om het er over te hebben. Die zullen haar ongetwijfeld helemaal gelijk geven en daar heb ik uiteraard 0% invloed op. Ik zit voor een project door de weeks in het buitenland en ik weet niet hoe ik met de situatie om moet gaan. Ik word er helemaal gek van, huil bijna de hele dag en krijg geen hap door m'n keel. Alle emoties die ik de afgelopen jaren binnen heb gehouden moeten er nu blijkbaar uit...mijn traanbuisjes onsteken straks nog Maar alles wat de afgelopen jaren is opgebouwd wordt en 1 keer onderuit gehaald alsof het niets is.

Op sms, whatsapp, email e.d. krijg ik geen reactie (geen goed teken lijkt me), want ik wil zo ontzettend graag een kans krijgen om aan mezelf te werken en ons gezin weer gelukkig te maken. Dat blijf ik ook maar aan haar vragen en dat is waarschijnlijk niet slim om te doen. Maar ik kan mezelf niet inhouden. Ik moet haar schrijven, wil haar zien, vasthouden, sorry zeggen, enz.

Gisteravond heb ik een uur met de kinderen op facetime gezeten en dat was zo fijn. Ik kan niet wachten tot vanavond als ik ze weer zie, al is het maar op zo'n klein beeldschermpje. Onze jongste (7 jaar) zei tijdens de chat "wacht even, ik ga je vrouwtje even halen". Dan breekt je hart toch?

Anyway, ik had het idee dat het misschien slimmer is om de dingen op dit forum van me af te schrijven dan mijn vrouw elke keer lastig te vallen met mijn gesmeek om een nieuwe kans.