Ruim één jaar leef ik met de werkelijkheid dat ik niet de enige bleek voor mijn vrouw...hoewel ik bijna zeker weet dat ze hem sinds het uitkwam nooit meer zag weet ik dat hij nog steeds haar gedachten bezighoudt..misschien mede door mijn agressieve (figuurlijk dan) manier om hem keihard te confronteren en te bedreigen bij welke vorm van contact dan ook met haar van zijn kant...hij was als de dood dat ik zijn vriendin zou bellen..deed alles om dat te voorkomen...hij zou alles zelf wel regelen en had het moeilijk enz..ik geloofde ergens wel dat ie het verteld had maar kort daarna gingen ze trouwen..hij kon "lekker" doorgaan met zijn leven en trouwen..hij heeft haar waarschijnlijk slechts een klein gedeelte verteld..hoe dan ook zij vond het blijkbaar zelf niet nodig mij te bellen, en vertrouwde hem blijkbaar....maar hoee hun het verder oplossen samen, IK moet verder en weet niet meer hoe ik verder moet...ik hou van deze vrouw..en toch kan ik niet meer blij zijn met haar..de wetenschap dat ze hem via internet op de voet volgt...de onzekerheid in mij of ze wel de waarheid zegt, want ze heeft 5mnd lang zo ontzettend betrouwbaar gelogen...het lijkt wel of het vertrouwen nooit meer terug komt..ondanks hulp van buitenaf, wat me zeer heeft geholpen, lijkt alles hetzelfde te blijven, de ruzies, het oordelen, het kwetsen van elkaar..nu ik heb geleerd van mezelf te houden ben ik zelfstandiger geworden en minder afhankelijk van haar...heb geleerd bij mezelf te blijven, te voelen wat IK voel, geleerd om me te gaan uiten zonder de ander te oordelen...haar te zeggen wat ik nodig heb...telkens als ik figuurlijk weer naakt op tafel lig omdat ik me helemaal opengesteld heb...lijkt het wel of ik met gesloten ogen angstig afwacht hoe met mijn kwetsbare situatie op dat moment wordt omgegaan..achteraf heb ik helaas altijd weer spijt gehad..blijkbaar deed ik haar pijn met mijn verdriet en werd me duidelijk dat ik het beter niet had kunnen doen, kreeg verwijten dat ik de feiten verdraai, haar gek maak en zo bewerk dat ze gek wordt van me..misschien heeft ze gelijk, het is haar gevoel, ik kan het alleen maar doen met hoe ik het voel op dat moment...ik wil me niet verschuilen achter het feit dat we kinderen hebben en daardoor niet uit elkaar gaan..toch is dit voor mij het allermoeilijkste..ik wil niet ongelukkig blijven, wil haar eigenlijk ook niet een halve man geven die zich niet meer geven kan...soms wordt de waarheid met een grapje verpakt...zegt ze gisteren ineens..we zijn eigenlijk een mooi stel samen...jemig wat voelde ik ineens veel verdriet..vind je niet zei ze...ik kon alleen maar zeggen..ik hou van JOU maar of WIJ een mooi stel zijn weet ik niet...ik kon het niet zeggen..klotegevoel...weet niet hoe lang dit nog gaat duren, ze ontkent ook dat ze hem niet verwerkt heeft...hier gaat alles zijn gangetje, ik ben ongelukkig hier....en kies niet..nog niet..ik zie het nu niet zitten om te kiezen...of het verstandig is weet ik niet...Tegen iedereen die hier troost en hulp zoekt wil ik zeggen..áls je alleen maar een vriend of vriendin, man of vrouw had/hebt en geen kinderen...wees blij dat bij je wat je ook besluit er geen kinderen de dupe van zijn....Als ik naar ze kijk ben ik erg verdrietig dat hun ouders, hun enige thuis, hun bloed...waar ze zo onvoorwaardelijk van houden, er samen niet iets moois van hebben kunnen maken...liefs van mij.