Hallo mensen,

Ik hoop dat iemand de moeite neemt om mijn verhaal te lezen, omdat ik letterlijk niemand in mijn omgeving heb die dit begrijpt, en eerlijk gezegd heb ik het ook nooit op deze manier durven te vertellen. Een paar jaar geleden, heb ik een jongen leren kennen. Ik voelde meteen een klik met hem (toen ik nog nuchter was) en we zaten een tijdje met elkaar te praten terwijl ik steeds meer ging drinken. Ik wilde meteen al absoluut niet dat hij weg zou gaan. Dat zegt al iets, want dat had ik nog nooit gehad bij een jongen. Ik weet niet of dat ook de reden was dat ik zo verschrikkelijk veel ging drinken. Ik had oprecht niet door dat ik al teveel op had trouwens. Toen ik eenmaal opstond ging het bergafwaarts. Op een gegeven moment kon ik niet meer rechtop staan en werd ik heel emotioneel. Dingen waar ik in mijn dagelijks leven geen verdriet meer aan had kwamen er ineens allemaal uit. Ik zat uren te schreeuwen, (ik weet hier vrij weinig meer van) en hij was diegene die me troostte en nog enigzins met me kon praten.

De volgende dag waarop ik ontzettend ziek was stuurde hij mij een appje en toen begon het verwarrende contact. Hij vroeg of het goed ging en ja, het was eigenlijk een heel normaal appje nadat zoiets gebeurd is. Zo raakten we een beetje aan de praat en toen ik na een tijdje weer opknapte zei hij dat het contact dan ook wel kon stoppen. Dit wilde ik niet, en ik zei dan ook dat ik dat jammer zou vinden. Dus toen ging het contact verder. Het was meteen al een diepgaand contact door wat er gebeurd was, en omdat ik zo open was geweest die avond door de drank. Ik voelde me ook veilig bij hem om alles te zeggen, ik wist dat het kon.

Al gauw kwam ik achter dingen die me aan het denken zette. Hij vertelde dat ie drugs en alcoholverslaafd was geweest en onder invloed bijna iemand vermoord had. Ook had hij bijna geen contact meer met zijn moeder en probeerde hij het contact weer op te bouwen met zijn vader. Hij zei tegen mij dat ik alles wat hij zei tegen niemand mocht vertellen. Als hij daar achter kwam dan stopte ons contact onmiddelijk. Dat maakt al meteen dat ik me klem voelde. Ik wilde graag met iemand praten over die best schokkende dingen, maar mijn geweten zei dat ik dat beter niet kon doen. Ik kon ook snel iets verkeerds zeggen. Toen we hadden afgesproken om elkaar te zien en ik iets zei wat bij hem verkeerd viel was hij meteen al gepikeerd en ging het niet door. Want wat dacht ik wel niet van hem. Terwijl hij soms opmerkingen maakten over mijn vriendinnen die echt niet konden, en waar ik dan weer terecht heel boos om geworden was. Maar aan de andere kant was hij sociaal wel heel intelligent. Hij wist precies wat er in me om ging zonder dat ik het vertelde en daarbij was hij ook heel zorgzaam/lief.

Nadat we voor de tweede keer hadden afgesproken en dat wél doorging was ik ontzettend verliefd geworden. Ook al wist hij tijdens de afspraak niet eens meer hoe oud ik was en raakte hij in de war met de naam van mijn vriendin (oké, dit is eigenlijk heel grappig) Mijn vriendin kende hem al voor mij en ze waren gewoon vrienden. Toch stuurde hij mij een foto van haar in een bh toen hij bij haar was en ik vroeg me af waarom hij dat zou doen. En mijn vriendin natuurlijk. Mijn vriendin gedroeg zich ook ineens heel erg raar naar mij toe. Nogal jaloers achtig en kortaf. Ik heb me tijden afgevraagd of hij tussen ons aan het stoken is geweest. Onze vriendschap is behoorlijk onderuit gegaan nadat hij in mijn leven kwam. Het was een hele rare verhouding. Hij zei weer dingen tegen haar die zij weer niet tegen mij mocht zeggen, en zij was boos op mij omdat ik tegen hem wel vertelde hoe ik me voelde en niet tegen haar. Wat zij dus allemaal van hem hoorde.

Dit klinkt nog steeds behoorlijk sneu als ik het zo terug lees. Elke normale meid was allang afgehaakt. Mijn moeder was ook op de hoogte van de situatie en was heel rigide in haar mening dat hij niks maar dan ook niks aan mijn leven kon toevoegen. Ze kon me op een briefje meegeven dat ik ongelukkig van hem zou worden. Ik had hem toen ook gemeld dat ik het niet meer zag zitten en er nog niet klaar voor was, waarna die een heel net berichtje terugstuurde met dat hij het jammer vond.

Maar na een tijdje begon ik weer steeds aan hem te denken, en net op het moment dat ik tegen een vriendin zei dat ik eigenlijk niet zeker was van mijn keuze en hem miste kreeg ik een appje van hem dat hij het nog steeds jammer vond. Dus toen kregen we weer contact. Maar ik knapte heel erg af op bepaalde seksuele dingen van hem en iedereen gaf mij het advies om het contact te stoppen. Mijn vriendinnen, de maatschappelijk werkster (ze zei dat ik tegen hem moest zeggen dat hij maar een ander slachtoffer moest zoeken en hem moest blokkeren) en mijn moeder en vader. Ik moest zelfs stiekem met hem afspreken, omdat mijn moeder het anders niet goed zou keuren. Toen had ik daarna nog heel even contact met hem waarin ie aangaf dat ie niet meer kon slapen toen ik hem geblokkeerd had en het hem heel veel pijn deed. Dat hij me elke dag een berichtje gestuurd had om te kijken of ik hem weer gedeblokkeerd had. Hij zei zelfs dat ie me twee keer geprobeerd had op te zoeken. Toen ik definitief besloten had om geen contact meer met hem te hebben, en ik niet naar verjaardagen meer toe mocht waar hij ook zou zijn kwam het meest vreselijke. Het was een rationeel besluit, waarbij ik mijn gevoel niet liet meespelen.

Ik blééf maar verliefd. Iedereen zei tegen me dat het vanzelf wel over zou gaan. Maar ik ben nu drie jaar verder en ik ben nog stééds verliefd. Natuurlijk niet meer zo als toen maar het blijft wel. Het voelt nog steeds alsof hij de enige persoon is in mijn leven die bij mij past. Ik heb geen ruimte voor anderen jongens, al wil ik dat wel. Ik wil gewoon verder, maar elke keer als ik een jongen zie denk ik aan hem. Het is echt heel frustrerend en eenzaam tegelijkertijd. Een jaar geleden heb ik dan ook weer contact met hem opgezocht (online alleen), maar ik voelde niet meer die klik als eerst. Hij zei ook uiteindelijk dat hij liever verder wilde kijken omdat die het idee had dat we niet meer in dezelfde fase van ons leven zaten. En dat idee had ik ook. Toen ik dit jaar weer naar de oude studentenstad van mijn vriendin ging (dat contact is na drie jaar geen contact meer, weer hersteld) waar ik hem tegengekomen was zou hij er ook zijn. Helaas was hij er niet, maar ik hoorde wel dat hij nu een hele lange tijd een vriendin heeft. Dat deed me veel meer pijn dan ik dacht en ik kan gewoon niet geloven dat het maar blijft. Zelfs nu ik weet dat hij een vaste relatie heeft. Hij heeft me twee maanden geleden nog wel een berichtje gestuurd van hoe het met me ging en een update van zijn leven, maar daar bleef het ook bij.

Weet iemand hoe het kan dat ik maar verliefd blijf, en heeft iemand een idee hoe het over kan gaan? Ik blijf maar denken hoe het afgelopen zou zijn als ik wel bij hem was gebleven. Het bleef een open einde, een onafgemaakt iets. Al merk ik wel dat ik het nu meer een plek kan geven nu ik erover schrijf.