Alweer even geleden dat ik een blog schreef op deze site. Maar heb er nu echt even behoefte aan.

Er speelt veel in mijn leven op het moment. Heel veel mooie en hoopgevende dingen. Maar ook moeilijke dingen. Waar te beginnen? Eerst maar de leuke dingen. Ik heb per 1 augustus een nieuwe baan en het echte werken daarvoor begint pas 1 september. Dan begin ik ook aan een studie, en daarvoor krijg ik zoveel vrijstellingen dat ik 4 jaar in anderhalf jaar kan doen (ware het niet dat ik vakken uit jaar 1, 2, 3 en 4 moet doen en dus praktisch gezien niet in anerhalf jaar klaar kan zijn, omdat ik dan sommige vakken tegelijkertijd zou moeten volgen, dus zal 2 jaar worden). Mijn werkgever betaald de helft van de studie en misschien (ondervoorbehoud) bij goed functioneren wel alles. Ik ben naar de Hypotheker geweest. En voor rond de 500€ pm kan ik een flat hebben. Het eerste jaar wordt dan qua financiën ff doorbijten omdat ik maar 3 en een halve dag kan werken. Maar dat ga volgend jaar veranderen. Ondertussen ben ik al 2 keer bij de psycholoog geweest en daar heb ik ontzettend veel aan. Ik leer en ik groei en ik heb een héél klein beetje weer het gevoel zaken weer zelf in handen te hebben.

Met andere woorden: dat klinkt goed... Waarom dan toch het gevoel dat alles breekbaar is?

In mijn familie (met mijn zus) is het 1 en ander gaande. Daar wil ik hier op de site niet verder op ingaan. Maar het is voor mij heel moeilijk haar te steunen in een moeilijke tijd als ze totaal niet aan zelfrelectie wil doen en mij daarbij ook nog eens op een bepaalde manier wil laten reageren die ik niet wil. Ik vraag me ook af of ik al die mooie dingen voor het werk en de studie wel waard ben cq wel waar kan maken. Ze willen zo graag in me investeren. En wat nou als ik net als begin dit jaar weer overspannen raak? Als ik het niet aan blijk te kunnen? En dan met een ontevreden werkgever zit en een hypotheek? En dan nog... mannen... *zucht* Ik heb nu, na de breakup, 2 dates achter de rug. Ene was 27 en de ander 33 (ikzelf 30). Ik begin me lngzamerhand af te vragen of alle volwassen mannen in NL al bezet zijn. Of dat ik misschien gewoon een oud wijf ben...? Allebei ZO onvolwassen. En ZO niet wetend hoe je te gedragen tegenover je date... Ik snap dat je jezelf wil blijven, maar moet je daarom zeggen "normaal doe ik altijd 50/50 met betalen, maar aangezien je alleen een cola hebt gedronken, betaal ik die ook wel". En (toen ik zei dat Ibiza mij als zo'n Lloret da Mar achtige plaats in de oren klonk) "ja, klopt, maar dan voor volwassenen, ach ja, je bent single en je wil wat". Seriously: do you not SEE me sitting in front of you? Beetje meer respect??? Bij de eerste date had ik het wel wat erger, maar ook bij de 2de dacht ik weer: wat ben jij eigenlijk oninteressant... :-S En dan zie ik mezelf dus alleen oud worden, nooit meer een relatie... *zucht* en dan gaan de gedachten natuurlijk vanzelf naar...

Die fransman die ik eindelijk heb geblocked van hotmail. Dat voelt als een goede actie. Maar dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis. Dat ik gister met mijn (andere) zus shoppen ben en ik een grap maak die écht alleen hij grappig zou hebben gevonden. Auw. En dat ik met alle onzekerheid over de komende tijd niet verlang naar zijn armen om me heen en die gedeelde toekomst en dat huis dat we samen zouden kopen. Ik sus mezelf soms (na 7 maanden!) nog steeds in slaap met het idee dat hij ineens bij me voor de deur zal staan, wél bereid om moeite voor me te doen. Ik mis ons 'veilige' (wat heet veilig, ik hou wat dat betreftook mezelf voor de gek, hij kon ONT-ZET-TEND moeilijk zijn) haventje, dingen met hem bespreken, een kus voor het slapengaan...
En daarmee ben ik mezelf natuurlijk voor de gek aan het houden. Ik ben niet voor niks bij hem weggegaan. En ik denk/hoop nog steeds een lieve, grappige volwassen man tegen te komen die wél helemaal voor me wil gaan. Maar die 3 en een half jaar... die hebben er aardig ingehakt. De liefde zit er nog steeds. En het bijbehorende verdriet omdat 'wij' niet meer 'wij' zijn ook...