Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier omdat ik heel graag mijn verhaal van me af wil schrijven en evt ook graag tips van jullie wil hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik zal bij het begin beginnen.

In januari 2014 heb ik een jongen leren kennen op de werk vloer, hij vond mij meteen super leuk maar ik was zelf nog totaal niet bezig met relaties en leefde nog heerlijk mijn eigen leven.
Omdat hij mij zo leuk vond en ik de aandacht wel leuk vond ging ik er toch een beetje op in en zo beetje bij beetje ging ik hem ook steeds leuker vinden. Maar echt een relatie wilde ik eigelijk nog niet. Dat idee benauwde me op 1 of andere manier.
Nou toch uit eindelijk kregen we een relatie en alles ging steeds beter en leuker en we gingen zelfs een weekje op vakantie.
Na 8 maanden kreeg ik een huisje toe gewezen hier in het dorp waar ik woon en eigelijk begon toen het woord samen wonen een beetje te spelen. Wel was het erg vroeg, maar ja we hadden het wel onwijs leuk samen. En daarom kozen we er voor om toch hier te gaan samen wonen ook omdat het heel praktisch was vanwege het werk.
We hadden het heel erg leuk samen maar al snel kwamen er toch een hoop dingen waar je aan kon merken dat het te vroeg was allemaal.
Ik had een bepaald beeld in mijn hoofd van lekker veel samen zijn, en hij vond het vreselijk moeilijk om toch zo veel van zijn eigen dingen te moeten op geven. En zich aan te moeten passen.
Ook werd het beetje bij beetje erg duidelijk dat hij zich helemaal niet thuis voelde, en hoe leuk we het ook vaak hadden hoe moeilijk het soms ook weer ging en zelfs met hele heftige ruzies uiteindelijk.
Na 2,5 jaar barste de bom bij hem en heeft hij toch voor mij op dat moment er van de 1 op andere dag er een einde aan gemaakt. Zo achteraf kun je het wel begrijpen want mijn thuis was het zijne niet. Maar goed toen voelde dat dus niet zo en hij maakte het uit en we hadden meteen 4 maanden helemaal geen contact meer. Ik vond jet vreselijk en ging echt door het diepste dal van mijn leven. Mijn oma overleed ook en mijn vader kreeg een hele zware hart aanval. En daar sta je dan, zonder je beste maatje...ook moest ik mijn paard verkopen omdat ik het financieel anders niet meer ging redden.. de wereld was onder mijn voeten vandaan gevallen en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest en ik kon niet meer eten en niet meer slapen. Helemaal gek was ik geworden en omdat ik niets meer wilde voelen en echt rust wilde heb ik een zooitje slaap pillen naar binnen gegooid en belandde ik zelf in het ziekenhuis...
Daarna met hulp van veel vrienden, familie en psogoloog ben ik weer overeind gekrabbeld en ging het beetje bij beetje weer een stuk beter met me.
Toen 4/5 maanden na dat de relatie uit was en we geen contact meer hadden gehad kreeg ik via een vriendin te horen dat hij toch wel graag nog met me wilde praten over alles. Ook omdat hij vreselijk was geschrokken dat ik in het ziekenhuis was beland en hij zich daar heel schuldig over voelde. Maar zelf mij een berichtje sturen durfde hij niet.
Dus ik had hem een berichtje gestuurd met dat als hij wilde praten dat dat best kon.
Nou zo gebeurde dat dus en hebben we samen een wandeling gemaakt en bij elkaar wel zeker 4 uur zitten praten over alles.
Hij vertelde mij dat hij echt zich een soort herboren voelde en heel erg lekker in zijn vel zat en het heel erg fijn vond om weer zijn eigen plekje te hebben waar hij zich thuis voelde. En dat hij wel spijt had hoe hij me zo keihard had laten vallen en ook dat het gras groener leek aan de andere kant op dat moment maar dat hij achteraf kon zien dat het wel super fijn was bij mij.
Daarna gaven we elkaar een knuffel en toen sprong er ook echt vuurwerk de lucht in, bij ons beide gebeurde er iets wat we echt nog nooit hadden gevoeld.
Daarna zijn we naar mijn huis gegaan en van het 1 kwam het ander, zonder dat we daar eigelijk naar verlangd hadden of dat in de planning hadden.. maar het voelde zo vreselijk goed, we waren vanaf dat moment nog veel meer verliefd op elkaar dan we ooit waren geweest. Hij zei dat ook heel duidelijk.
Vanaf dat moment gingen we langzaam aan toch beetje bij beetje weer meer met elkaar om, wel gaf hij aan dat hij het rustig aan wilde doen, en ik vond dat moeilijk, want ja dit was het toch helemaal?! Maar ook hij begon beetje bij beetje dat echt toe te geven en keer op keer zei hij dat ook, jeetje wat is het fijn met jou zei hij, en dat dit het echt helemaal was.
Zo zijn we samen ook naar feestjes geweest en hadden we verschrikkelijk veel lol en liefde met zn 2e, en ook onze ouders werden weer ingelicht.
Hij is zelfs bij mijn ouders een paar keer langs geweest maar ik niet bij die van hem.
Na 4 maanden weer samen geweest te zijn besloten we dat we weer op vakantie wilde samen, en wat is er dan mooier dan met de liefde van je leven naar de stad van de liefde te gaan: Parijs.
En ook daar was alles fanitastisch en zijn we nog veel meer tot elkaar gekomen dan daar voor, en ook daar heb ik hem mijn huis sleutel gegeven en besloten we echt dat dit voor altijd zou zijn.
Toen we weer terug waren ging alles ook nog goed, hij deed zijn ding weer in zijn leven en ik in mijne.
Tot op een donderdag middag dat het onderwerp samen wonen weer viel, hij raakte meteen eigelijk al in paniek want hij wilde beslist niet naar mijn dorp verhuizen want dat was de plek waar hij zich zo slecht had gevoeld. Na een tijd praten zei ik ook dat als we voorlopig zo bleven wonen maar misschien na een jaar of 2/3 als we er echt aan toe zouden zijn dat we dan wel ons eigen fijne plekje konden vinden. Maar dat leek hij al eigelijk niet meer te horen... wel kreeg ik te horen dat als we echt bij elkaar hoorde dat dat dan wel weer ging gebeuren maar dan misschien over een paar jaar..
En weer van de 1 op andere dag was alles over en ondanks de sterkte verliefdheid en houden van zag hij zichzelf niet nog 50 jaar samen met mij en was hij ook bang dat het echt niet ging werken als we weer zouden moeten samen wonen of als hij heel veel zou gaan werken dat ik dan ongelukkig ging worden.. En hij zei dat hij zijn angsten en twijfels niet aan de kant kon zetten.
dus weg was hij weer.. ik heb hem, wat stom was wel echt proberen te overtuigen en dat ik dat echt wel ging redden en dat het echt wel goed ging komen.. maar daardoor kaatste hij alleen maar meer weg..
Toen heb ik besloten om hem maar overal te verwijderen en radio stilte in te lassen. En ook op het werk zag ik hem nog een tijdje en daarna ging hij ook ergens anders heen.

Zo ging er weer een tijdje overheen en hadden we geen contact. Tot op de dag dat ik hem eigenlijk voor het laatst zou zien op het werk en daarna nooit meer, hij ging een beetje met me flirten enz.
Ik ging daar verder niet echt op in en deed mijn eigen ding verder.

Toen kreeg ik van hem opeens weer een berichtje met hoe het met me ging en"gek he hoe het nu tussen ons is" en "jammer hoor"
Nou na beetje bij beetje kregen we dus wel weer wat contact en dan weer een tijdje niet en dan toch weer wel.
Zo kwam er toch wel uit hem dat hij het miste soms en dat hij het erg jammer vond dat we geen weg konden vinden samen. Ook ik gaf dit ook toe aan hem en vroeg hem ook waar het nou door kwam, of het de verliefdheid was die weg was en het gevoel, of omdat hij zich niet durfde te binden meer. En daarom zei hij, ik denk dat ik mij niet durf te binden.
Zo hebben we nu toch 3 weken oppervlakkig flirterig leuk contact gehad en belde hij ook regelmatig via FaceTime om vorderingen binnen zijn bedrijf met mij te delen. en hij vroeg op gegeven moment zelfs of ik naar hem toe wilde komen en hem een kus en een knuffel wilde geven. En over Parijs zei hij : zullen we alles vergeten en gewoon weer heen gaan..
ik vond het zelf niet verstandig om naar hem toe te gaan maar op terug naar Parijs zei ik wel, kon dat maar.. ook zei hij dat aankomende kerst wel heel anders zal worden en dat hij dat ook jammer vond en dat hij het miste dat er niemand op hem zat te wachten thuis,
daarna zocht hij wel nog weer steeds wat contact maar tot op eergister. Opeens zei hij, ik wil geen contact meer met je want ik probeer los van je te komen en dat lukt zo niet, en we moeten geen hoop krijgen. En we zullen altijd een hele speciale band hebben en daarom is het zo moeilijk.

Ik stond weer een beetje perplex want ook al had ik verder geen hoop ik had toch erg leuk contact met hem en we konden van de afgelopen 4 jaar dat we samen waren heel leuk praten over alle herinneringen met als hoogte punt Parijs.
Ik heb hem maar terug geantwoord met oké ik accepteer je keuze en doe rustig aan en als er wat is dat hij altijd kan appen.
Waarop ik terug kreeg: lief van je.
Meer niet..

Het is voor mij echt een groot vraagteken met wat hij nou werkelijk wilt, het lijkt wel of hij me niet kwijt wilt maar veel te veel angsten heeft om er wel echt voor te gaan.
Zelf geloof ik niet zo zeer in paragnosten maar toch had ik er 1 benaderd om te kijken wat deze zou zeggen, en zei zij, geef je eigen grenzen aan andere blijf je rond cirkelen in deze cirkel van aantrekken en afstoten. En ze vroeg of hij vroeger veel verhuisd was, en dat klopt ook, en dat hij daarom nu zo veel waarde legt aan zn eigen plekje waar hij zich echt thuis voelt om dat hij dat gevoel nooit heeft gehad.

Ik denk dat ik nu zelf ook maar niets meer stuur en hem los moet laten, hoe vreselijk moeilijk dat ook is, ik denk dat dat nu toch het beste is, hij lijkt wel niet op 1 lijn te liggen met zijn hart en zijn verstand en daar kan ik niets aan doen..

Zo dit was mijn verhaal, wat kan ik volgens jullie nu het beste doen?

Groetjes