Nog steeds heb ik momenten dat ik spontaan aan je denk?¢‚Ǩ¬¶

Het is niet logisch te verklaren; jij blijft duidelijk, het is einde verhaal?¢‚Ǩ¬¶

Waarom blijf ik achter met de mooie herinneringen terwijl het lijkt alsof jij een steeds grotere hekel aan mij krijgt?

Innerlijke vrede kan ik niet krijgen door jou, ikzelf zal moeten dienen als bron ervoor?¢‚Ǩ¬¶

Een plek in mijn hart zal je altijd hebben, al wil je dat misschien helemaal niet?¢‚Ǩ¬¶

Ik steun nu meer op mezelf, maar er zijn nog momenten, dat ik zielsgraag in jouw armen zou willen liggen net als vanouds.

Als een utopie komen herinneringen terug. Hoe je me eens zo innig omhelsde, me stevig vastpakte en we fezelde elkaar dat we elkaar niet meer zouden loslaten?¢‚Ǩ¬¶

Het leek toen wel een droom, een droomgezicht met een witte walm eromheen.

Ik probeer deze gedachtes niet te onderdrukken, enkel te erkennen dat ze er zijn en niet erop in te gaan.

J*, ik weet dat ik je dit niet ga laten lezen omdat het je pijn zal doen, het zal blijven in mijn hart. Ik zal verder gaan, en als herinneringen terugkomen hoop ik er met een glimlach op terug te kunnen kijken.

Schat, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou. Het is al 5 maanden uit en toch mis ik je nog steeds...