Inmiddels is het 10 dagen geleden dat hij het uitmaakte en heb ik de moed of de kracht gevonden hem geen bericht te sturen. Maar elke dag denk ik aan wat ik hem zou willen schrijven. Dat ik hem zo mis. Dat ik niet wil dat hij mij vergeet en dat ik desnoods wel op hem wacht. Maar wat doe ik mezelf aan?!!! Ik kan nog zo vinden dat ie de verkeerde keuze heeft gemaakt, hij moet daar toch zelf mee komen. Dat je niet puur voor je kinderen bij elkaar moet blijven, dat ik daar niet in geloof omdat kinderen je aanvoelen als geen ander, ze sterk sensitief zijn en weten wanneer je niet gelukkig bent. En laat het nou net zo zijn dat zijn zoontje heel erg sensitief is.. dat hij om die reden hem ook de onrust wil besparen.

Ik ben moe. Lusteloos. Vannacht droomde ik dat zijn nu-nog-vrouw mij belde dat het helemaal niet goed met hem gaat en of ik daar niet iets aan kon doen. Toen hij het uitmaakte zei hij ook: 'als ik inzie dat ik een verkeerde beslissing heb genomen dan durf ik je ook niet meer onder ogen te komen..' Ik zei 'Snap je niet dat ik, ondanks deze beslissing, zielsveel van je hou? En dat ik wil dat je me wel belt/mailt or whatsoever??'... Toen zei hij 'zij of je neef zullen er wel voor zorgen dat ik dan weer contact met je opneem..'. God wat is het moeilijk om te geloven dat het over is. Om niet nog te hopen dat de liefde die er is sterk genoeg is om dit goed te krijgen. Vannacht dacht ik ook (tja, heb weinig geslapen geloof ik) dat stel he... dat hij mij 'vergeet'... dat het hem lukt door te leven, ondanks dat hij me mist.. Dan zit de liefde voor mij niet diep genoeg... Gatver. Ik zit zo in mijn hoofd!!! Jasses!! En ik ben juist zo'n voeler! Ik vind het heerlijk om te voelen, maar nu is alles anders, zonder hem blijk ik een wrak en vind ik er geen reet meer aan. Niets niet. En toch is dat ook weer niet waar.

Ergens wil ik me ook gewoon ellendig voelen. Naast het feit dat ik me ook echt ellendig kan voelen (fysiek, mijn energie), wil ik het ook blijven voelen als ik me iets vrolijker voel. Alsof ik me daarmee nog steeds met hem verbind. Daarmee hou ik me nog steeds met hem bezig, ben ik nog 'bij' hem. Ik wil hem namelijk zelf niet vergeten. Maar ook dat is onzin. Hij zit namelijk sowieso in mijn hart.. Ik hou van hem. Niets ter wereld kan die herinnering uitvegen. Maar misschien om weer te kunnen functioneren is het handiger om er een klein muurtje omheen te zetten, zodat ik door kan met mijn leven. Dat zal ook wel gebeuren denk ik.

Ik mis hem. Zijn sterke armen om me heen, het gevoel dat hij me altijd zal beschermen, mijn koene ridder is en ik zijn prinsesje. Zijn geur als ik tegen hem aangekrult op de bank zat, mijn handen over z'n buik, een kus op mijn voorhoofd. Zijn 'hey lekker ding' en ik 'en jij dan' ... Zijn heerlijke lippen, waar ik gewoon simpelweg uren naar kon kijken als we aan het praten waren, waar ik uren mee kon zoenen en met mijn tong er plagend langs kon likken... Oo... Mijn enorme nerd, dat hoofd van hem waar zoveel gedachten in zitten dat je er bijna gek van zou worden, ik kon er geen genoeg van krijgen. De rust die hij kreeg als we een tijdje gepraat hadden, de blik in zijn ogen als hij naar me keek.. In alles zat zoveel liefde...

Kus,
Mupje