Vandaag bladerde ik mijn agenda eens door
waar ik af en toe een korte krabbel in neerpen.
En ik merk dat de klad er al een hele tijd inzat in
wat wij hadden.
Die stiltes van hem dat zei eigenlijk al veel.
En ten einde raad smste ik dan dat het uit was,
dat we elkaar beter niet meer zien.
Maar in mijn hart hoopte ik dan altijd dat het weer goed zou komen.

Ik vond het niet kunnen die stiltes.
Dat getuigde al van een zekere onverschilligheid.
Hoewel ik natuurlijk niet kan weten wat er echt in zijn hoofd omging.

Dus die avond smste ik dat het uit was ,met tranen in de ogen weliswaar,
maar dat kon hij niet zien of weten.
De hele avond en de daaropvolgende nacht
geen antwoord..
Ik vind dat geen manier van doen.
Liever had ik een flinke discussie gehad
maar hij verschuilde zich altijd achter een muur van stilte.

Het kwam telkens wel weer goed
tot onlangs..