Hey allemaal,

Een paar dagen geleden ging het ietsje beter met me, maar de laatste twee dagen voelen weer zoals anderhalve week geleden, toen ik die sms van hem kreeg dat het over was. Ik denk dat dat veel te maken heeft met dat morgen de dag is aangebroken dat ik terug naar mijn kot moet en hem dan dus ga zien, wss bijna elke dag. Als ik al iets van 'sterkte' had opgebouwd de laatste anderhalve week, dan is het precies nu allemaal weer weg. Ik had me voorgenomen een masker op te zetten en te doen of het goed ging met mij, maar als ik er meer en meer bij nadenk gaat de confrontatie met hem mij echt heel veel pijn doen en veel gaat ook afhangen van hoe hij gaat doen tegen mij (verder hard en kil doen en me negeren zoals hij anderhalve week geleden heeft gedaan of gewoon menselijk en respectvol omgaan met mij). Voor mij voelt het ook alsof we nog een gesprek moeten hebben, een klein uurtje praten terwijl je zolang een relatie hebt gehad, ik denk niet dat dat voor mij voldoende was. En een deftige verklaring was er ook al niet.

Het gaat pijn doen dat ik terug in mijn bedje moet gaan slapen en hij 3m verder in ons nestje ligt, het nestje dat we samen hadden gekocht. Het gaat pijn doen dat ik niet meer naar het einde van de gang ga moeten wandelen constant, omdat zijn kot daar is. Het gaat pijn doen als ik hem tegenkom in de keuken, in de gang, badkamer, op de campus, op studentenkringactiviteiten, in de les en dat hij bijna niets tegen mij gaat zeggen. Ik heb nochtans niks verkeerd gedaan, er was geen aanleiding voor de breuk (geen ruzie,...). En het gaat zeker pijn doen als hij mijn naam uitspreekt.

Ik zit constant met gedachten zoals "wat als ik nu plots vrouwenschoenen zie staan voor zijn kotdeur in de komende weken", "wat als hij ineens een meisje kust op een studentenkringactiviteit", "zou hij dan toch al iemand anders op het oog hebben" en dan ga ik ook ineens alle potentiële kandidaten af, ookal had hij mij expliciet gezegd dat er niemand anders was en dat hij de relatie niet had beïndigt om een nieuwe relatie aan te gaan of met meisjes bezig te zijn.

Momenteel zie ik enkel doemscenario's en alles wat ik de afgelopen dagen heb gelezen over ldvd verwerken, en houden van jezelf enzo zijn weer naar de achtergrond verdwenen. Ik ben plots niet meer sterk en zelfzeker en ben bang dat hij dat gaat merken. Ik probeerde me ook altijd voor te houden dat het nooit meer ging goekomen, en toch betrap ik me erop dat ik verhaaltjes afspeel in mijn hoofd dat hij plots achter me komt staan in de keuken ofzo en me een dikke kus geeft en knuffel en zegt dat hij de grootste fout van zijn leven heeft gemaakt. Dat ik hoop dat als hij me ziet en zolang niet heeft gehoord, dat er terug een vlammetje gaat branden bij hem.

Dit gaat absoluut 1 van de moeilijkste tijden worden in mijn leven, morgen terug naar de univ en naar kot.