Ongeveer 4 maanden geleden ging mijn relatie van iets meer dan een jaar uit. En nog steeds ben ik er nog niet overheen. Wil ik hem terug, kan ik hem niet uit m'n hoofd zetten en heb ik continu het idee dat het nog goed gaat komen. De start van die relatie verliep eigenlijk een beetje vreemd. Allebei waren we er niet aan toe, voelden ons wel enorm tot elkaar aangetrokken, maar waren allebei niet direct verliefd. Er was aantrekkingskracht, vriendschap en respect en seks, maar geen commitment in de vorm van een echte relatie. Door persoonlijke problemen van mijn kant kon ik de muur die ik voor anderen had opgetrokken (en dus ook voor hem) maar moeilijk laten zakken. Soort van bindingsangst had ik eigenlijk. Pas toen hij me letterlijk na 3 maanden met elkaar omgaan vroeg wat ik nu wilde, besefte ik dat ik (als ik hem niet wilde laten lopen) mezelf toch wel iets kwetsbaarder op moest proberen te stellen. beetje bij beetje lukte me dat. En ik voelde me steeds meer bij hem op m'n gemak, werd uiteindelijk wel echt verliefd, zelfs zoals ik nog nooit ben geweest. We gingen helaas allebei apart op vakantie, met eigen vrienden, (was al besproken) Bij terugkomst leken we elkaar super te hebben gemist. Ik wilde meer en meer tijd met hem doorbrengen, en het leek allemaal goed te gaan, totdat: hij (superdruk met nieuwe baan, en verhuizen (voor het eerst op zichzelf)minder en minder tijd voor me kon en wilde vrijmaken. Het leek nu precies het tegenovergestelde. er kwamen frustraties en helaas koos hij in oktober het makkelijkste pad door te zeggen dat hij een time out nodig had. Alles was nog aanwezig, vond me leuk, mooi, aantrekkelijk, hield superveel van me etc, maar: de klik was er niet meer. Ik was perplex. Snapte er niks van. Daar zat ik dan met mijn afgebrokkelde muur kwetsbaar te zijn en mijn verliefde gevoel en mijn persoontje dat was gedumpt (althans tijdelijk zo leek het..)Na welgeteld 2 weken geen contact, hield ik het niet meer vol en stond labielig voor z'n deur met de vraag of er geen tussenweg was en dat we het niet weg moesten gooien etc. Hij stemde toe, maar achteraf gezien heb ik het toen geprobeerd te forceren. Hij was daar na 2 weken nog helemaal niet aan toe, maar ik was veels te bang dat ik hem kwijt zou raken. Dat werkte dus ook niet, seks met je ex en al dat soort zaken waar je achteraf grondig spijt van hebt. (vooral als meisje zijnde..) Achteraf gezien heb ik hem ook totaal niet de ruimte gegeven. In de afgelopen 4 maanden hebben we elkaar welgeteld 3 weken aaneengesloten niet gezien en gesproken, dus zeg maar totaal geen contact gehad. want of ik belde hem, of hij mij, of we spraken toch ff af, of we zagen elkaar in de kroeg met uitgaan. Ik word momenteel gek van mezelf. Ik zou hem het liefste terug willen, maar ik weet dat het van zijn kant moet komen. Maar hopen op iets waarvan je niet weet of het terugkomt is niet echt handig. Seks met je ex is ook niet handig en bovendien zorgt het voor nog meer verwarde gevoelens. Ik weet niet wat voor een mogelijkheden ik heb, maar ik denk nog maar eentje, hem loslaten? Hoe dan? ik zit met nog zoveel verliefde gevoelens. Misschien is totaal geen contact het beste, ook geen telefoon opnemen als hij belt. Pff, ik weet het niet meer, was er maar een remedy om je ex weer verliefd op je te laten worden...