Ik ben een beetje emotioneel vandaag en excuseer mij als dit een beetje warrig overkomt. Ik kom terug van een mooie reis, de eindejaarsperiode in het buitenland doorgebracht, het is echt fijn geweest. Bij het terugkeren echter landen op de luchthaven en er staat niemand op je te wachten. De vorige keer stond je daar te wachten met je stralende glimlach en wist ik dat we een koppel waren. Daarna alleen de trein naar huis genomen en de auto opgehaald op dezelfde plaats waar toen gekust hebben. Mijn liefste je hebt me toen zo'n mooie thuiskomst gegeven. Twee weken erna was het uit. Het besef dat je terugkomt in de stad waar je al die mooie momenten hebt beleefd en vooral het besef dat je alles kwijt bent dat is moeiiljk. Dit weekend op wandel geweest met een groep vrienden. Er waren er ook enkele mee die haar goed kennen. Dit doet me natuurlijk aan haar denken.

Iemand die ik daar heb leren kennen nodigt me uit om mee te gaan wandelen op toekomstige wandelingen. Mijn ex gaat echter steevast mee met dergelijke wandelingen. Nu weet ik niet wat te doen, een paar weken geleden stuurde ik per ongeluk een berichtje naar een vriendin van me, met dezelfde naam als mijn ex. Toen het uitging was haar gsm kappot. Jullie kunnen het raden, ik stuurde per ongeluk een sms ook naar haar. Ik zag dat die aankwam en er ging een schok door me heen. Ik had ze immers niet meer gehoord of gezien sinds het uit is.

Ik vond dat ik niet meer terug kon en ik stuurde haar een sms terug waarin ik uitleg wat er is gebeurd en ik vraag haar: hoe is het met je ? Ze stuurt me de volgende dag een korte e-mail terug waarin ze zegt: het gaat wel, hopelijk met jou ook. Ik stuur haar een e-mail terug met mijn plannen voor mijn reis en mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Ook vraag ik haar om nog eens als vrienden samen te komen om onze reiservaringen uit te wisselen, ze is immer kort na onze breuk op reis vertrokken. Ik krijg een lieve e-mail terug waarin ze me ook de beste wensen overbrengt. Het feit dat ik voorstel om nog eens samen te komen, dat negeert ze echter. Tijdens de oudejaarsnacht stuur ik haar mijn beste wensen. Ik krijg een sms terug met de beste wensen van haar kant uit. Ik ben blij met dit contact maar ik vraag me af als ik geen spookbeeld najaag. Is dit niet krampachtig vasthouden aan iets dat er niet meer is ?

Mijn doel op lange termijn is altijd vriendschap geweest. De vriendschap die we hadden terug opbouwen. Ik zou ze echter zo graag eens spreken. Vooral ook omdat ik niet wil op een wandeling opdagen en haar schrik aan te jagen. Ik maak me echter ook geen illusies. Ze heeft uit zichzelf niets meer laten weten na haar reis en ze reageert nu enkel op de berichten die ik stuur. Uit zichzelf stuurt ze niets. Het is dus een dilemma om haar eens op te bellen.

Wat denken jullie ?

Groetjes van een beetje radeloze arend.