Het is nu acht weken geleden. Het is nog zo moeilijk. Merk dat alles moeite kost, alles wat normaal vanzelf ging. Alles wat mij definieert, kost me moeite. Ik sta 13 van de 14 dagen huilend op. Die 14e dag komt het een uurtje later, de tranen. Ik doe mijn best. Niet teveel afleiding zoeken, wel goeie dingen voor mezelf doen. Over een paar dagen vertrek ik voor viif weken naar een ander werelddeel. Hard werken wordt het daar. Ik deel een kamer met iemand die ik niet ken. Hoe moet dat dan? Als ik steeds huilend opsta? Ik merk dat als ik niet huil, ik me depressief voel. Dat is ook niet de bedoeling. Ik heb hem, vanaf dat het uit is, niet meer gehoord of gezien. Enerzijds ben ik daar blij om. Anderzijds doet hem me zoveel pijn dat iemand zo klaar met me kan zijn. Ik mis hem, denk ik. Na acht weken weet ik eigenlijk niet meer wat ik mis. Als ik heel eerlijk ben, haaaat ik hem! Ik haat hem dat hij het me nu allemaal alleen moet doen. Ik weet dat hij gewoon het recht heeft etc om door te gaan. Ratio. Mijn gevoel...haat hem.