Je zit weer non stop in mijn hoofd. Ik heb het geprobeerd, echt waar. De draad opgepakt doorgaan met mijn leven. Maar het gaat gewoon niet zonder jou. Voor altijd zonder jou kan gewoon niet.. Alle mooie dromen die we hadden, alles wat we nog wilden doen. Ik kan gewoon niet leven met het idee dat je nooit meer aan mijn zijde zal staan. Dat ik je kwijt ben.
Ik voel me zo eenzaam zonder jou. Ik slaap zoveel om maar niet te hoeven denken, en dan word ik wakker en dan ben jij weer het eerste wat er in mijn hoofd komt. Waarom moest je nu terugkomen, je weet toch dat ik je niet kan laten gaan. Waarom blijf ik die hoop houden..
Ik kan denk ik niet zonder de hoop, ik kan niet met het idee door dat we echt niet terugkomen!
Waarom is jouw leven zo volmaakt op dit moment, heb je plezier met je vrienden, met uitgaan, je studie die goed gaat en alles wat je komt aanwaaien. Waarom date je met het meisje waarmee je vreemd ging, en waarom wilde je mij zien. Waarom.. Denk je nooit eens aan mijn gevoelens? Dat ik het echt moeilijk heb thuis en ondanks alles het altijd goed probeerde te doen maar dit gewoon niet ging? Dat ik onzeker werd omdat je zo vaak onbereikbaar leek voor me en ik er gewoon alles aan probeerde te doen om tot je door te dringen. Waarom denk je zelfs nu het uit is niet aan me.. dat ik nog gevoelens voor je heb en dat ik niet weet wat te doen..
Ik zit nog lager dan ik had kunnen komen.. Ik heb gewoon niets meer. Ik weet dat ik door moet met school maar ik krijg het simpelweg niet opgebracht.. Ik kan niet zonder jou. Ik hou echt zo verschrikkelijk veel van je.. al 3 jaar lang en dat is op een moment ontstaan en nooit meer weg gegaan.. en het gaat me ook niet lukken dat voor elkaar te krijgen.. echt niet..