Ik ben erg goed in nadenken.. ahum.. Maar de laatste dagen denk ik alleen nog maar in scenario's.. Als ik dit doe.. dan gebeurt er hopelijk dat? Als ik dat zeg.. dan zegt hij misschien dit...

Stel dat hij zijn oude leventje weer lekker oppakt. Dat hij gewoon met z'n gezin, met de vrouw waar hij niet van houdt, op vakantie gaat ofzo. Dat hij in zijn hoofd niet eens meer denkt aan bij mij willen zijn en zich helemaal heeft neergelegd bij de situatie. Stel dat hij zijn hoofd, naast z'n hart, ook uitgezet heeft? Tja, wat dan? Dan is het einde verhaal he.. Want ik hoop gewoon nog steeds dat ie op andere gedachten komt. Maar het maakt me misselijk dit te bedenken..

Ik voel dat ik me weer beter ga voelen. Dat de kracht en de energie terugkomen. Daar ben ik blij om. Maar daarmee komt de stroom gedachten ook weer op gang. Zat ik eerst vol in de emoties, zit ik nu vol in m'n hoofd. Hele gesprekken te voeren die nergens op slaan omdat ze niet echt gebeuren. Ik zou zo scenarioschrijver kunnen worden

En dat ik me nu beter voel.. betekent dat dat ik dan al zo snel over hem heen ben? Doe normaal!! Dat kan toch niet? Maar volgens mij heeft het daar helemaal niets mee te maken. Liefde zit in je hart, niet in je hoofd. Ik begin zo zachtjes aan ook terug te kijken op de minder fijne momenten.. Dat hij zich volledig af kon sluiten bijvoorbeeld. Dat ik naast hem stond en ik hem niet meer kon voelen.. En dat op mezelf ging betrekken, onzeker als ik soms kan zijn. Ik hou zoveel van die man. Bestond ik zonder die verbinding nog wel? Heb ontdekt dat ik er gewoon nog ben gelukkig. Maar feit blijft.. dat ik, ondanks en eigenlijk juist dankzij alles omdat ik hem begrijp en hij mij, naast hem wil staan, bij hem wil zijn, met hem de toekomst in wil stappen. Helemaal, volledig.. samen. Ik zie ons alles samen aankunnen. Maar ja.. heb hem nodig het ook te zien he...

Ik kwam erachter dat ik zijn nummer niet volledig had gewist. Wel zijn naam, dus ik zag alleen z'n nummer. Heb (stiekem.. alsof IEMAND dat zou zien...zucht) zijn naam weer toegevoegd en gekeken of ik 'm nog op whatsapp zag. En ja hoor.. Hij heeft mij blijkbaar niet verwijderd want anders zou ik hem niet kunnen zien. Vervolgens kwam ie gisterochtend online en heb ik minstens 10 minuten naar zijn naam zitten staren.. En wenste vurig dat hij mij ook zou zien en me een berichtje zou sturen. Onbeantwoord verlangen. Ik haat het! Ik wil niets liever dan mijn liefde voor hem weer laten stromen, hem laten weten hoe gek ik op 'm ben, hem overladen met kusjes en knuffels en liefs..
Een ding weet ik nu wel. Ik kan nogal overweldigend zijn. Als ik eenmaal van iemand hou gaat er een groot hart open.. berg je dan maar! Misschien kon hij die hoeveelheid wel helemaal niet aan .. Will I ever know? Durf ik het aan om hem te zeggen dat ik hem mis? Met het risico dat hij niet reageert of zegt 'Niet doen, laat me...' .. "Love is a risk... just do it anyway" spookt dan door mijn hoofd.. Ga ik het doen? Durf ik ongeacht zijn wel of niet reactie mijn gevoel te uiten? Ik wacht nog even.. Ik ben ondersteboven geweest en heb er geen zin in om dat nieuwe fragiele gevoel dat het wel weer goed komt met me op te geven voor een ondoordachte / niet doorvoelde actie.

Komend weekend had ik een weekendje weg met hem gepland.. Mijn beste vriendin gaat nu lekker met me mee. In tegenstelling tot vorige week begin ik er nu wel zin in te krijgen. Sowieso met haar, dat is altijd relaxed en gezellig. Moet het idee ervan loskoppelen dat het met hem zou zijn. In mijn magisch denken heb ik dan een scenario bedacht dat hij mijn vriendin heeft benaderd of andersom en dat ze hebben afgesproken dat hij meegaat ipv zij.. Een grote verrassing. God, wat kan ik mezelf toch lekker voor de gek houden. Maar niemand die me mijn magisch denken afpakt! Hoewel ik er verdrietig van kan worden, kan ik er ook om glimlachen en als ik mijn verbeeldingskracht geactiveerd krijg is het zelfs leuk om dit scenario in film te beleven... met dan wel een happy end

Liefs,
Mup