ik had sinds twee jaar een ongelooflijke relatie met een fantastische jongen. Het begon allemaal heel spannend. we hadden elkaar gevonden via een datingsite.

Eerst ongelooflijk veel gemaild, toen overgegaan op bellen. Het was fantastisch, ik had het gevoel thuis te komen toen ik hem voor de eerste keer zag.Ik was 28, hij 27. Hij zag maar 1 probleem. Niemand wist dat hij homo was.
Hierover maakte ik geen problemen, ik zei dat ik alle tijd van de wereld had om op hem te wachten, en zou hem alle tijd van de wereld geven om alle emoties van de relatie met mij te verwerken. Hij komt van een heel streng gezin, met mama aan kop. vreselijk nu ik de situatie zelf vanbinnen ken. Hij heeft een job in het hospitaal, en hij heeft nog een eigen zaak in bijberoep. dus veel tijd had hij niet, maar op zaterdagavond kwam hij steeds langs. We sliepen samen, maar om half vijf moest hij naar huis. Om half zes was mama wakker, en hij moest het huis binnensluipen voor ze wakker werd. Vreselijk vond ik dat. Er ging geen dag voorbij zonder dat we twee, drie soms wel vier keer met elkaar belden, en daarnaast stuurden we ook veel berichtjes.

We besloten van samen op reis te gaan na vier maanden, lekker met z'n tweetjes. Zalig was die tijd. Na vier maanden en dan al samen op vakantie gaan, we hadden het toch getroffen met elkaar.

Zijn mama en broer en zus belden hem elke dag. Ze hadden hem voor alles nodig. Bij wijze van spreken zelfs voor de kleur van het toiletpapier.
Na de reis vroeg zijn moeder: "ik wil die jongen wel eens zien waar je mee optrekt". zo gezegd zo gedaan. ik had me nog nooit zo nerveus gevoeld. Hij woont 35 Km bij me vandaan. Het leek eindeloos te duren voor we er waren.

Een grote villa, mooie auto's, prachtig aangelegde tuin. Ik voelde me overdonderd. Ik kom maar van een gewoon doorsnee gezin.
Eens binnengestapt zat heel zijn familie daar. iedereen keek: is dit nu de jongen waar hij mee optrekt?
de eerste maanden waren fantastisch, niemand wist dat we een koppel waren; ze dachten enkel gewoon vrienden. Ze waren in de wolken over me. Zijn moeder zei zelfs: zo'n schoonzoon zou ik willen hebben, een fantastische kerel. wist zij veel dat ik al haar schoonzoon was.

Na een maand of zes vond ik dat het tijd was om het daar te vertellen. in hun ogen was ik toch een fantastische kerel? wat kon er mislopen? Mis dus, toen leerde ik de echte familie kennen. Op een avond zijn we samen naar beneden gestapt, en het blijde nieuws gemeld aan big mama. Hel brak toen los. heel mijn wereld op zijn kop. Wat had ik misdaan? Maar onze liefde was sterk genoeg en we spartelden er zonder erg veel problemen doorheen. Mijn ventje kreeg thuis een schuldgevoel aangepraat omdat hij homo was, endat hoort toch niet in de ideale familie. Hij worstelde zelf nog met zijn geaardheid, maar he, welke homo heeft dat niet in het begin? dus ik dacht dat het wel goed zou komen. Ik mocht nog steeds bij hem thuis komen en dat deden we dan ook. wel mocht ik hem niet "schattie" (ons koosnaampje) noemen, en we moesten angstvallig zien dat niemand zag dat we elkaar een keertje aanraakten of zo.
Ik werd "gedoogd" maar ik hoorde eigenlijk niet bij de familie. Heel de familie zat vol intriges, roddels, niets was er goed genoeg voor zijn moeder. niemand was goed genoeg. alleen haar mening telde en punt uit. Ze hadden idd wel een mooie villa staan maar liefde was niet te bekennen in huis. iedereen liep op kousevoeten om toch maar mama tevreden te houden. Niemand mocht het huis uit,iedereen moest bij mama blijven wonen. Zij kon het immers niet aan om alleen met haar man te zijn, omdat zij eigenlijk niet meer tegen elkaar spraken.

Nog eens maanden gingen voorbij, de ene al wat gemakkelijker dan de andere. Mijn ventje werkte veel, wat niet altijd even gemakkelijk was voor mij, maar toch hij was mijn wereld, ik zag hem doodgraag. Ik zag steeds meer in hoe de familie in elkaar stak. Leugens, roddels, familietwisten. Eens je je rug keerde werd er slecht over je gesproken. Kwam je weer terug, dan werd er overgeschakeld op iemand anders die er toevallig niet was. Ik werd vernederd, uitgescholden. Maar ik hield het allemaal vol voor hem.

Dit jaar gingen we normaal gezien samenwonen, en we hadden al redelijk wat spulletjes bij elkaar. mijn meubeltjes van toen ik alleen ging wonen. Een mooi servies, een bestek. noem maar op. ik deed alles voor hem, om hem tevreden te houden.

Uiteindelijk de laatste maand ging het wat minder, hij was steeds moe, bleef steeds langer bij iedereen en kwam alsmaar later bij mij. ik dacht: die heeft het gewoon razend druk. Op vrijdagavond 17/12, ging ik bij hem slapen. gezellig lagen we daar met z'n tweetjes. ik in zijn armen. hij vertelde me wat een lief en romantisch kerstcadeautje hij voor me had gekocht. ik was superblij, ik die van hem iets romantisch kreeg. dat lag echt niet in zijn aard. dus ik zag al uit naar de feestdagen. De volgende dag ging ik met mijn moeder winkelen en hij bleef bij hem thuis om een paar dingen te doen. we hadden 's avonds bij mij afgesproken. Hij moest eerst nog wel met zijn neef een computer gaan kopen bij een vriend van hem, maar het ging niet lang duren. dus ik maar wachten, zoals gewoonlijk, en uiteindelijk kwam hij binnen om 23.00.
Ik was triestig dat hij weer zo laat naar huis kwam en stelde de vraag: "zie je me nog wel graag" en zei dat hij echt eerlijk moest zijn.

Hij vertelde me dat hij het niet wist en dat hij twijfelde over onze relatie. Ik ben nogal emotioneel en ben in tranen uitgebarsten. Hij ging nog blijven slapen zei hij. Ik heb de nacht snikkend in zijn armen doorgebracht.

'S morgens liep de wekker af. Hij ging met zijn familie naar de kerstmarkt in duitsland, zoals beloofd.maar ik koos ervoor om thuis te blijven. Het moment was aangebroken om op te staan. Ik keek in zijn ogen en hij zag mijn verdriet. Hij begon te huilen als een kind. Niemand heeft hem ooit zien huilen. Thuis mogen mannen niet huilen, dus deed hij dt ook niet. Hij zag me nog graag zei hij, en wou nog steeds naar mij komen, blijven slapen, en kerstfeest met mijn familie vieren. We hebben samen nog geknuffeld, gekust en al snikkend afscheid genomen. Hij heeft tijd nodig zegt hij. hij kan de druk van een relatie niet meer aan. Hij moet nadenken. Hij kan nog niet gaan samenwonen, hij is er nog niet klaar voor, en hij wil tijd voor zijn eigen dingen. Wat wil zeggen dat er bijna geen tijd meer overschiet voor mij.

Ik beloofde hem dat ik zou wachten, wachten op mijn schattieke die ik doodgraag zie. Hij blijft me nog steeds schattie noemen, en de dingen doen zoals we het gewoon waren. Hij komt morgen bij me slapen, en gaan overmorgen samen een dagje weg. samen wij twee. ik word verscheurd door emoties. Wil hij nu verder met me? Ziet hij me nog graag? wat moet ik doen? hij heeft de relatie gestopt , maar gaat gewoon door met me lief te hebben. Volgens vele die ons kennen komt het allemaal weer goed. Wij zien elkaar te graag, volgens hun. het is de druk van de familie die weegt. Homo zijn is slecht volgens hun, dus dat kan niet. Hij wordt heen en weer geslingerd tussen de gevoelens voor mij en de gevoelens en de druk van zijn familie? Hij is niet sterk genoeg om zich daartegen te verzetten. Ben ik hem nu voorgoed kwijt? Mijn wereld is weg.

Alle dingen thuis doen me aan hem denken. Zijn foto's, dingen die we samen gekocht hebben. zijn t-shirt die hij elke week bij me legt om te slapen, zodat ik hem ruik als ik ga slapen. zo was hij steeds een beetje bij me.
Ik wou gewoon van de wereld stappen, ik kon dit niet meer aan. Ik ben radeloos.

Ik hoop dat mijn schattie voorgoed voor mij kiest.