Hallo allemaal

Ik heb op dit forum al hier en daar wat gepost maar er is mij door enkelen gevraagd ook m'n verhaal te doen, dus bij deze. Zoals bij iedereen is het een manier om dingen van me af te schrijven, want je kan nog zoveel praten en treuren bij je vrienden en famile, het is vaak erg nuttig om je ervaringen te delen met lotgenoten.

Mijn verhaal gaat over een scheiding na bijna 8 jaren samen wonen en de pijn die dat met zich meebrengt en meebracht, het beseffen dat het hoogstwaarschijnlijk nooit had blijven duren, het te weten komen dat de ex erg snel een ander had en opnieuw de bijhorende pijn. Over het verstand dat zegt: het is uiteindelijk beter zo en het hart dat zegt wat als ik het zo of zo had aangepakt. Over een heel erg, diep gevoel van vernedering, schaamte, droefheid dat een mens kan ervaren. Over het 'zal ik ooit nog een ander tegenkomen' ... .

Nadat ik enkele mensen heb geprobeerd goede raad te geven stel ik me hieronder bewust erg kwetsbaar op, en er zullen vast dingen zijn waarvan jullie zeggen 'tjah joh, je had toch beter moeten weten' ... . Het zij zo, en alle opmerkingen zijn welkom

Ik verplicht er mezelf toe om elke maand (misschien in het begin iets vaker) en na verloop van tijd waarschijnlijk iets minder frequent mijn ervaringen en gevoelens hier te schrijven. Misschien kan het sommigen een beetje helpen.

Situatieschets

Als man midden in de dertig heb ik een relatie van 7,5 jaren achter de rug, met ups en downs zoals dat altijd is. Mijn vrouw gaf me een klein anderhalf jaar geleden aan dat ze 'op' was ... het gevoel was weg (ik had dit voelen aankomen, dus het was niet meteen 'plotsklaps') en dat had een aantal oorzaken (o.a. kinderwens) waar ik niet te fel ga over uitwijden. Neen, geen verbale, emotionele of fysieke agressie, wees gerust Gewoon een opeenstapeling van frustraties, een zoektocht naar 'het ultieme geluk' bij haar en het hunkeren naar 'zekerheid' van mij. Ze voelde zich meer broer en zus en 'goeie vrienden' dan 'geliefden' ... . Ik begreep het niet ... we hadden het toch goed? Er was behoorlijk goeie sex? Er was genegenheid (iets waar zij meer behoefte aan had/heeft dan ik moet ik wel zeggen)? Ik luisterde toch altijd? Ik steunde haar toch door dik en dun? We vulden mekaar toch perfect aan? Niet dus ... .

Ze had vlak voordat ze zei dat het gevoel 'op was' een tijdje gechat met een man die we kenden en waarvan ze wist dat hij verliefd op haar was. Toen die man op een avond tegen haar zei dat hij iemand had leren kennen biechtte ze me alles op ... dat ze zich had laten doen en zich ergens schaamde. Mooi zo zei ik, en waarom vertel je me dat nu pas, nadat hij je zei dat hij een vriendin had? En waarom ben je zo naïef om je verhaal te doen bij iemand waarvan je weet dat hij verliefd op je is vroeg ik? Stilte ... ach, ik vond hem totaal niet aantrekkelijk zei ze, ik wou gewoon m'n verhaal doen, daar is toch niks mis mee? Het betekende niks hoor! En bovendien, ik had je toch aangegeven dat we 'als broer en zus leefden'? (heeft ze inderdaad een keer of twee gezegd, 's avonds laat in bed ...en één van beide keren, toen ik haar rustig en begripvol met de tranen in de ogen vroeg wat ze dan van me verwachtte was haar antwoord ... stilte ... .)
Op dat moment had ik m'n conclusies moeten trekken denk ik soms ... maar ach, in elke relatie zijn er soms diepe dalen, niet? Ik dacht 'dat zal wel een dipje zijn', anders zou ze me daar toch veel vaker ernstig over aanspreken? Met me praten, eéht praten (hoewel ik eigenlijk wel besefte dat ze dat niet kon - lees verder)? Ik heb toen de koe bij de horens gevat, haar ontzettend veel liefde en aandacht gegeven, leuke dingen gepland, maar het was niet genoeg. Ik dacht toen al zoiets van 'meisje, jij die zo graag van hobby en weet ik wat allemaal wisselt, zo ontzettend graag nieuwe dingen ontdekt, misschien wil je nu wel een ander 'lijf'/een andere man leren kennen? Zodat je terug de spanning kan ervaren van een prille relatie? Ik weet het niet ... .

Ze zag me nog graag, gaf om me maar dat is natuurlijk niet voldoende. We zijn enkele maanden uiteen geweest maar bleven elkaar na een maandje of twee nocontact regelmatig zien in het weekend en deden leuke dingen (natuurlijk weinig representatief als je alleen maar leuke dingen doet!), ik had hoop dat het nog wel goed kwam maar diep binnenin wist ik dat dit erg moeilijk zou worden zoals iedereen me ook altijd gezegd heeft die haar kent. Ten eerste verschillen we erg van elkaar (zie verder) en ten tweede is 'tijdelijk uiteen gaan' een erg grote dooddoener in elke relatie (dat heb ik ook ervaren in een vorige relatie), het vertrouwen is immers weg en om dat terug op te bouwen moet je beiden over een gezonde dosis, laten we het emotionele intelligentie noemen, beschikken. Dat ik me ergens 'bedrogen' voelde omdat ze bij die ander haar hart had uitgestort snapte ze niet!

Opnieuw proberen

We hebben dus een jaartje geleden opnieuw geprobeerd en ik heb haar gezegd dat het enorm belangrijk was om te praten en dit op heel regelmatige basis. Eén groot probleem echter, mijn (ex-)vrouw kan heel moeilijk praten. Je kan met haar bijvoorbeeld geen ruzie maken of boos worden, want als er een discussie was moest ze altijd het onderspit delven omdat ze niet tegen me (of iemand anders) op kon (dat klinkt nu wel heel naar en arrogant als ik dit herlees, ik wil gewoon zeggen dat ik en de meeste mensen die ik ken veel makkelijker ben/zijn in communiceren en argumenteren dan haar). Ergens erg frustrerend voor me want dan heb je aan het einde van die ruzie een erg onbehaaglijk gevoel. Je weet immers dat ze gewoon zwijgt maar nog met dingen zit. Ze is, zonder denigrerend te willen doen, nu eenmaal niet heel intelligent en vreselijk naïef. Er moet maar één persoon wat tegen haar zeggen en ze neemt het voor waarheid aan. Pas op, met dit alles wil wil ik geenszins beweren dat ik haar niet graag zag, verre van. Het is een ontzettend zorgzame, aanhankelijke en ongelooflijk knappe vrouw. Ze is echter ook ontzettend nieuwsgezind (heel veel nieuwe hobby's en na enkele weken of maanden de hobby beu zijn, vaak van werk veranderd, ...) en zo onzeker als het maar kan ... en ook wel enorm koppig. Ik heb haar altijd proberen te steunen bij voorstellen die ze deed/ideeën die ze had (goed wetende dat het uiteindelijk toch weer op een sisser zou aflopen en dat deed het dan ook, in 100 % van de gevallen) ... . Mijn ex is een enorm gevoelsmens dat wilde dromen najaagt zonder voldoende na te denken over de consequenties, zonder voor- en nadelen af te wegen; ik ben eerder een realist die dingen overweegt, nadenkt en bovenal van stabiliteit houd. Nu goed, ik wist hoe ze was toen ik ermee trouwde dus ok ... maar ergens gaf het natuurlijk wel aan dat er vroeg of laat problemen moesten van komen ... .

We hebben ook even relatietherapie geprobeerd maar ook dit was water naar de zee dragen. Ik vertelde over m'n gevoelens en als de therapeute mijn vrouw aansprak zei ze ... juist ja, NIKS. Ze schoot op een gegeven moment zelfs in een slappe lach, uit zenuwachtigheid, wetende dat ze niks kon zeggen. Ze praat vreselijk moeilijk over haar gevoelens, dat weet ik en heel haar familie. Het was en is een vrouwtje waarvan je nooit 100% zeker weet wat er in haar hoofd speelt ... .

Tijdens het opnieuw proberen waren er mooie momenten, als we weg waren van huis, op stap. Dan bloeide ze een beetje open. Tot op een keer ze vroeg 'nu gaan we toch niet te lang meer wachten om aan kids te beginnen hé' en ik zoiets had van 'meen je dat nu?' 'Ik ga echt niet aan kids beginnen voor ik volledig zeker ben hoor'. Hierdoor werd ze opnieuw triestig, onzeker. Later vertelde ze me dat ze een kind wou om voor te zorgen (ze heeft altijd iets gehad met 'zorgen voor iemand en iets, getuige haar vele huisdieren) deels omdat het dan misschien 'wel gelukt' was met me ... ach jonges toch, wat een naïeve meid denk ik dan weer ... . En zo ontzettend slim dat ik het niet gedaan heb, of alles was nog 100 keer moeilijker geweest.
Ook wou ze plots in Zeeland (de Nederlandse provincie ) gaan wonen ... ze had ergens gelezen dat de prijzen van de huizen daar laag waren. Toen ik haar vroeg of de afstand naar ons werk dan geen probleem zou opleveren zei ze ... niks. Stilte. We wonen op anderhalf uur rijden van Zeeland moet je weten.

Ik cijferde me in die periode ook heel hard weg ... ergens besefte ik dat ik dit niet kon volhouden. Ik deed alles voor haar, en zij bleef maar nukkig rondlopen, zonder ook maar één woord te zeggen vaak.

Dus wat te verwachten viel gebeurde, als ik zag dat ze met wat zat en haar erover aansprak was haar antwoord telkens 'laat me nu maar wat doen, ik heb tijd nodig'. Tjah ... . Ik drong me niet op maar na weer een week of twee windstilte en grotendeels 'naast elkaar leven' sprak ik haar wel eens aan, maar telkens hetzelfde antwoord. Op een gegeven moment zei ze zelfs 'als het is om te praten, ga dan maar naar je vrienden ...'. Ze was ook ontzettend met zichzelf bezig ... facebook, foto's nemen van zichzelf, heel ijdel (is ze altijd al geweest). Ze had een muur rondom zich gebouwd. Ze had de zoektocht naar een ander volgens mij toen al ingezet (maar ik kan me vergissen) ... wetende dat het niet zou lukken en ook van zichzelf wetende dat ze niet lange tijd écht alleen kan zijn/leven. En misschien ... was ze ook gewoon op zoek naar iets 'nieuws' ... .

In juni heb ik het initiatief genomen om er een punt achter te zetten, ik heb haar gezegd dat het zo écht niet verder kon. Ze beaammde dit, ze zei al snikkend dat ze' geprobeerd had' maar het niet lukte ... en ook 'dat ze nu wel nooit nog een kindje zou krijgen' ... . Dat zegt genoeg denk ik.

We hebben gehuild, geschreid en mekaar het beste gewenst. Dit had waarschijnlijk NOOIT nog goedgekomen, met de beste wil van de wereld niet. Ik WOU nog wel, en zij ergens ook, maar enough is enough.

Ik ben het huis uitgetrokken en bij familie gaan inwonen (je hebt niet op één twee drie een stulpje voor jezelf, zeker niet als je nog een huis aan het afbetalen bent tegelijkertijd). Zij bleef alleen achter in ons huisje. Ik heb gehuild, ik was zo vreselijk teleurgesteld ... . Wat als ik het anders had aangepakt? Misschien heb ik er wel te snel een punt achtergezet en was het op lange termijn WEL goedgekomen? Wat als ik vroeger attenter was en liefdevoller en begripvoller en ... .

Het eerste herstel

Een tweetal maanden later had ik met haar afgesproken om de scheiding te regelen en ik vond dat ze plots heel anders deed, het leek wel of haar verwerkingsproces al afgelopen was en het mijne nog verre van. Ik sprak haar aan met de vraag of ze al iemand anders ontmoet had en ze ontkende in alle toonaarden. Waar zou ze die moeten vinden zei ze (ja inderdaad, sociale contacten leggen doet ze heel moeilijk, dus ik geloofde haar wel enigszins). De maanden daarop ging ik af en toe nog wat spullen halen (huis werd te koop gezet) en ook toen registreerden m'n antennes dat er iets 'raar' was.

Ik ging verder met m'n leven, had vooral behoefte om tot mezelf te komen, te rusten en na te denken. En te treuren. Maar het ging beter. Ik had ook een lijstje opgemaakt van positieve en minder positieve dingen aan haar en als ik eerlijk ben helde de balans over naar het 'minder positieve'. En TOCH had ik haar graag gezien, DOODgraag, dat lieve, naïeve meisje ... en dat deed ik nog steeds. Het was mijn maatje, iemand om dingen mee te delen. Nogmaals, echt goed praten ging wel niet natuurlijk ... . Als ik dan al eens met wat zat was haar antwoord meestal 'trek je dat toch niet aan joh ...' 'denk toch wat minder na en wees optimistisch, komt allemaal wel goed' ... tjah.

Ik was al aan het uitkijken naar een klein appartementje om te kopen, iets van mezelf. Als ik dan later nog een relatie zou hebben en die zou na langere tijd uitdraaïen op niks had ik tenminste altijd iets om op terug te vallen. En het is en blijft een goede investering, dat vastgoed Dus ja, het leven ging stilaan verder.

De heel, heel diepe terugval

Een tweetal weken geleden (rond Kerst) ging ik wat post ophalen en ik vroeg haar of ze een fijne Kerst had gehad. Ze lachte flauwtjes en antwoordde 'bij vrienden'. Nu moet je weten dat mijn vrouw geen échte vrienden heeft ... ja eentje van veel vroeger die in het buitenland woont en eentje waar ze nauwelijks contact mee heeft. Verder eerder losse contacten die ze wel af en toe eens ziet of mee spreekt.

Onze vriendenkring bestond voor 90% uit mijn vrienden en vriendinnen. Dus ik vroeg nog eens: een nieuwe liefde? En ze antwoordde bevestigend. Hoe lang al vroeg ik en waarom toch zo snel (we zijn momenteel immers nog aan het scheiden)? 'Ik voelde me zo alleen' zei ze ... 'dus ben ik op aanraden van iemand op een datingsite gaan kijken om kennis te maken'. 'Maar het was helemaal niet mijn bedoeling om een nieuwe man te leren kennen ... 'ik had dit echt niet verwacht' . Tjah, hoe naïef kan je zijn om op datingsites te gaan rondzoeken naar 'mannen' in de veronderstelling dat je gewoon 'een kameraad' wil ... . Dus ofwel loog ze en was ze wel degelijk op zoek ofwel was ze zoals zo vaak ontzettend naïef. Ze was beginnen zoeken ... 3 weken nadat we er een punt hadden achtergezet. Ze had de man (die overigens wist dat ze pas uit een relatie kwam en we toen zelfs nog niet aan het scheiden waren - BAH!) twee keer ontmoet en het klikte zei ze. Ze had gevoelens en er is een relatie ontstaan. Dus maar meteen het bed mee ingedoken en de relatie houdt nog steeds stand. Ze zien elkaar elk weekend. Ze voelt zich nog wel onzeker en mist me geeft ze aan, vergelijkt mij met hem, denkt dagelijks aan mij, weet nog niet of ze wel bij die man nu al wil intrekken als het huis verkocht is ... want 'er is bijna geen enkele relatie die blijft duren' zegt ze ... . Ze gaat een container huren om haar spullen op te slaan 'mocht het mislopen' ... .

Mijn wereld stortte in beste lotgenoten, ik kon ter plekke de vloer onderkotsen. Hoe kan dat nu! Ik nog aan het verwerken en zij al maanden een andere relatie?! Ik nog moederziel alleen en zij al een nieuwe partner die haar in haar armen houdt, kust, lief is ... en nog erger, zij, MIJN vrouw die lief is tegen een andere man? Want ze was toch DE MIJNE! En dat is een fout die we allemaal maken denk ik ... je bezit niemand, en toch beschouw je je partner ergens als 'van jou' ... en da's natuurlijk fout.

Dat mijn ex zo snel een andere man aan de haak geslagen heeft hoeft niet te verwonderen wist haar broer me te zeggen (ik had/heb een enorm goeie band met haar broer en diens vriendin), ze is immers ontzettend knap, lief en aanhankelijk, en kan niet tegen het alleen zijn. Daar kan geen enkele man blind voor zijn (en al zeker niet op datingsites)! Ze moet zich kunnen vastklampen aan iemand ook al beweert ze zelf dat ze 'haar eigen ding wil doen' ... .

Eerst dacht ik 'dat is vast een reboundrelatie' (zelf zegt ze ook dat daar heel wat tekenen van zijn) en ergens troostte me dat (ik lijk wel een puber, sorry) maar uiteindelijk what the f*ck maakt het uit? Het is over en het is haar volste recht om snel met een ander wat te beginnen, het is haar volste recht om naarstig op zoek te gaan op datingsites.

Vrienden blijven

Ze wil zo ontzettend graag vrienden blijven zegt ze ... .

Enkele dagen geleden ben ik er nog eens langsgegaan om haar met de tranen in de ogen te vertellen dat dit voor mij nagenoeg onmogelijk is, zeker nu. Ik heb haar gezegd dat ze onze vriendschap die we allebei wouden nu heel moeilijk heeft gemaakt, dat wanneer ze niet zo snel op een ander zou zijn gegaan het anders was geweest ... maar misschien maak ik mezelf dat wel wijs natuurlijk! Ik voelde me zo vernederd.

Ze is in tranen uitgebarsten, heeft me sinds meer dan een jaar eens heel stevig vastgepakt en heeft uitgesnotterd op m'n schouder. Dat ze het zo erg vindt ... dat het niet haar bedoeling was ... dat ze zo hard hoopt dat ik gelukkig wordt. En ook ... dat het haar heel moeilijk zou vallen als IK een nieuwe vriendin had, maar ze dat eigenlijk wel wou voor me. Het deed me wat. Ze voelde zich schuldig denk ik (neen, dat weet ik wel zeker).

We hebben elkaar het allerbeste gewenst. We zien mekaar nog een keer of 3 bij de notaris en dat is dat, in alle vriendschap. Als er écht wat scheelt mag ze me bellen en ik haar. Ik kreeg nog een laatste sms-je diezelfde avond, dat ze het heel aangenaam vond en dat ze wou dat we voor eeuwig en altijd vrienden konden blijven ... tjah, heeft ze me nu écht niet begrepen denk ik dan ... . Ik heb vanzelfsprekend niet gereageerd.

Heel langzaam herstel

Nu een dikke week verder begin ik de dingen een beetje objectiever te bekijken. Waarom deed het me toch zoveel pijn te weten dat ze een ander heeft?

Maakt het eigenlijk uit of ze een nieuwe vriend heeft of niet? Neen, eigenlijk niet.

Had ik nu echt verwacht dat een meisje dat het ontzettend moeilijk alleen heeft (heel snel eenzaam wordt), onzeker is en veel bevestiging nodig heeft, lang alleen ging blijven? Neen, natuurlijk niet.

Had dat nu echt uitgemaakt of dit over een jaar of enkele maanden geleden gebeurde, een nieuwe relatie aangaan? Eigenlijk niet neen.

Was het omdat ik hoopte dat het nog terug goed kwam? In alle eerlijkheid misschien een HEEEEL klein beetje maar eigenlijk wist ik best dat dit niet meer had gewerkt.

Wat was het dan wel? En dat kan heel lelijk klinken, maar ik zag mijn ex nog altijd als VAN MIJ. Ze was VAN MIJ en ik wou haar blijven steunen, raad geven, ... en wat is dit fout. Ik was haar soulmaatje, ik kende haar door en door en had ervoor gevochten.

Vandaag

Vandaag voor de eerste keer terug gaan werken en de dag was HELS. Heel de f*cking tijd denken aan de mooie momenten die we samen beleefd hebben, aan hoe mooi het wel niet had kunnen zijn, aan dat ik haar familie zo hard ging missen (het ging op een gegeven moment aan tafel 's middags over 'kippen' en haar pa had kippen, ik kreeg de krop in de keel, hoe belachelijk eigenlijk als ik erover denk ...). Ook jaloezie, waarom moet zij het nu allemaal al voor mekaar hebben en ik nog NIKS?

Maar diep vanbinnen gun ik het haar. En ook diep vanbinnen heb ik zoiets van ... meid, pas toch maar op wat je doet ... je bent een heel teer vogeltje en er zijn heel wat katten ... . De kunst van het loslaten, het is mij voorlopig nog niet gegeven

Ik hoop dat ik het ergste wel zowat gehad heb ... .

Wordt vervolgd ... .