Zoals beloofd doe ik elke week m’n verhaal. Om er later met een voldaan gevoel en een glimlach naar terug te kijken, of om in de verre toekomst (mocht het ooit weer mislopen, waar ik niet vanuit ga natuurlijk) een vergelijkingspunt te hebben en de ‘jongere’ ‘mezelf’ kan helpen als het ware.
En natuurlijk hoop ik dat sommige mensen ook wat hebben aan mijn verhaal … .
En ook … om, als ik ooit een nieuwe soulmate vind, terug te kijken op wat ik nu schreef, herinneringen, raad die ik mezelf geef.

Het accepteren
Maand 5 nadat de relatie ten einde was, week 3 nadat ik wist dat ze al maanden (kort na dat einde van onze relatie van bijna 8 jaren) een ander heeft ontmoet (of beter gezocht) en dus tjah … week 3 dat ik weet dat het ECHT ten einde is, week 3 van mijn tweede, dieper, écht verwerkingsproces denk ik … .
Want in de maanden daarvoor blijf je toch af en toe denken … wat als zij nou plots verandert? En ik verander? Het is best wel grappig … telkens als ik hier een verhaal lees van ‘gaat het nog goed komen?’ denk ik ‘steek je energie in jezelf i.p.v. in die hoop’ en nog geen twee maanden geleden maakte ik net dezelfde fout!
Echt veranderen kunnen mensen overigens moeilijk vermoed ik … ja, je kan leren om je kousen opnieuw buitenste-binnen te draaien vooraleer ze in de wasmand te gooien (spaart diegene die de was doet heel wat tijd), of de toiletbril telkens opnieuw omlaag te doen (zullen vooral dames fijn vinden) of op geregelde tijdstippen eens een bloemetje of cadeautje te geven aan je partner … haar of hem verrassen … want graag verrast worden doet deugd en houdt een relatie spannend. Of zelfs jezelf naar de achtergrond verwijzen door interesse te tonen in de partner haar of zijn hobby's (ook al kunnen je die geen r**t schelen) ... dat kan allemaal, neen, dat MOET in een goeie relatie. Dat is een teken van respect hebben.
Maar het echte innerlijke, het temperament, het karakter, de interesses en het gevoel … neen. Na 8 jaren weet je wel hoe die ander is. En dat kan je niet écht veranderen.

Denken en toelaten

Wat een rare week was het. Het lijkt soms wel of ik manisch depressief ben … het ene moment voel ik me echt goed, gelukkig zelfs bijna, het andere zit ik te treuren en zielig te wezen.

Ik heb opnieuw heel veel nagedacht de voorbije week. Denken, maar ook voelen … me goed voelen, me treurig voelen, me zielig voelen, me boos voelen, me ‘vernederd’ voelen, … . Ik heb die gevoelens laten komen … gisteren nog, tijdens een gesprek met iemand op deze website ... (beetje genant gevoel houd ik er toch aan over) .
En die gevoelens laten komen moeten jullie allemaal doen, echt waar, het is gewoon heel erg belangrijk in je verwerkingsproces heb ik ontdekt bij mezelf (je leest het natuurlijk op allerlei websites, maar het zelf beseffen is nog wat anders). Af en toe moet je dat gevoel natuurlijk eens kunnen wegstoppen door bijvoorbeeld wat leuks te doen, maar je moet ook de tijd nemen om te voelen, je dus, laten we eerlijk zijn,ellendig te voelen.

Als een robot ...

Ik heb me tijdens m’n werk vaak als een robot gevoeld, het voelde alsof ik op automatische piloot stond/zat (hoe zeggen ze dat?) … ik voelde me rot en dacht aan haar of de momenten die we samen beleefd hebben en toch deed ik m’n werk naar behoren (vast wel met een erg uitgestreken gezicht) … . Het voelde heel erg vreemd … het leek bij momenten wel dat ik wat vertelde maar eigenlijk ook niet meteen weer wist wat … dit klinkt echt raar ik weet het. Een beetje als het lezen van een boek en terwijl afgeleid zijn/aan wat anders denken … een pagina lezen en daarna beseffen dat je niet weet wat je gelezen hebt, dus herlees je. En nog een keer … en nog een keer … . En uiteindelijk heb je die pagina 3 keren gelezen en weet je nog steeds niet precies wat er stond!

Noodstops

Ik heb ook een noodstop ingebouwd voor bepaalde gevoelens. In de vorm van … POST IT’s die hangen op plaatsen waar ik thuis vaak ben (momenteel de PC dus hehe). Op elke POST IT staat zoiets als ‘als je dit voelt, denk er dan aan dat je/zij/het …’ . Om een heel oppervlakkig (de intiemere en/of persoonlijkere dingen houd ik vanzelfsprekend voor mezelf) voorbeeld te geven:
- Loreley, als je de klassieke maandagavond mist (als zij kookte omdat ze thuis was, andere dagen deed ik dat), herinner je er dan aan dat je haar gerechten in 9/10 gevallen niet echt lekker vond … en eigenlijk kon ze niet echt goed koken ... .
- Of nog: Loreley, je wil haar horen - maar herinner je dat ze zo onzeker was en je haar te véél hoorde soms, al die vervelende telefoontjes met 'wat ben je aan het doen?' terwijl ze wist dat ik gewoon aan het stofzuigen was En als ik haar erop aansprak was het antwoord steevast: jij ziet me niet meer graag ... AAARGH!
Ok, dit komt heel belachelijk over als ik dit teruglees, maar het zijn van die dingen die me helpen. En neen … dat een vrouw goed kan koken is geenszins een vereiste voor een volgende relatie haha, ik kan het zelf immers aardig goed, koken bedoel ik (gelukkig zijn met jezelf is de belangrijkste stap, weten jullie nog )!

Idealiseren van de ex

Dit alles, die op het eerste zicht belachelijke post it’s, om nu eindelijk eens te stoppen mijn ex te idealiseren, de misschien wel grootste valkuil waar we allemaal onbewust intrappen. En weet je, sommige van die post-it's heb ik al verwijderd, ze staan immers ondertussen in m'n geheugen gegrift en als ik aan dat 'ding' denk is er een automatische klik die dat gedacht of dat gevoel doet vervagen, wetende dat het allemaal niet zo ideaal was ... .

Ik voelde me deze week ook vaak ronduit een zielig hoopje modder, zoals pubers wel vaker hebben (geloof me, ik kan het weten ). Dat irrationele gevoel van ‘zij was de ware, beter vind ik nooit’. En dat terwijl mijn vorige relaties toch altijd met (beauty lies in the eyes of the beholder natuurlijk) aantrekkelijke, leuke en heel lieve vrouwen waren (met elk hun vervelende kantjes ook natuurlijk ). Dus denk ik … waarom zouden er niet nog van die vrouwen rondlopen op deze wereld waar ik het mee kan vinden? We hebben allemaal een relatie gehad met iemand die ons graag zag en ons aantrekkelijk vond (letterlijk en figuurlijk), dus we zullen heus wel iets in ons hebben dat vrouwen of mannen aanspreekt, daaraan moeten we niet twijfelen, wij zijn écht wel bijzonder op één of andere manier
Neen, onze nieuwe liefde (niet dat ik daar al aan toe ben, verre van!) zal niet plotsklaps op onze schoot belanden, we zullen er wel wat moeite voor moeten doen om één van die andere soulmates te vinden … .
Ook dat is trouwens moeilijk vind ik … weten dat je misschien nog wel eens een klik gaat hebben met iemand, maar goed beseffen dat je uiteindelijk weer van 0 zal moeten beginnen. Want in het begin is het allemaal fijn en spannend, een relatie beginnen is op zich niet moeilijk als er een klik is, maar een stabiele, langdurige relatie in stand houden is ongelooflijk moeilijk en kost dan ook veel energie. Energie die ieder mens heeft en je nu aan jezelf moet geven, investeren in jezelf, geloven in jezelf, blij zijn met jezelf.
Want in elke relatie komen dips, ELKE relatie gaat bij tijd en wijlen vervelen. Dat liefhebben en liefde werkwoorden zijn. Wij, die nu hartzeer hebben, moeten daar bij stilstaan, zodat we die fout niet meer maken (of beter: ik niet meer maak, ik ken jullie relaties niet) in volgende relaties. Wij worden verstandiger; leren uit vallen en op staan denk ik dan, leren dat het allemaal niet vanzelf gaat. Leren communiceren met onze nieuwe partner in de toekomst, beseffen dat communicatie misschien wel de belangrijkste hoeksteen is van een relatie. En weten wat voor partner we écht willen omdat we onszelf herontdekken en met onszelf gelukkig zullen/moeten worden.
Ik denk een beetje als aan de website die ik al een keer of 2 'herwerkt heb' ... herwerken is goed, maar heeeeel eerlijk ... ik zou beter van 0 af aan herbeginnen! Of als in een document dat iemand samen met me maakt ... en ik die de lay-out slecht vind en dus veel ga aanpassen. Ook dan heb ik vaak het gevoel: ik zou beter van 0 herbeginnen.
En dat wil ik in de toekomst ook met een relatie kunnen, van 0 beginnen, geleerd hebben uit het verleden en dus weten wat ik wél of niet moet doen en wil. Ik denk dat al wie hier actief op het forum is dit onbewust zal doen - jullie zijn dus allemaal goed bezig!

Waarom heb ik soms toch nog steeds dat verdomde irrationele kl*tegevoel dat ZIJ er moet zijn om gelukkig te zijn … . Dat zou betekenen dat ik NOOIT in mijn leven gelukkig ben geweest ZONDER haar. Vóór de relatie én ná de relatie. Maar als ik realistisch ben, ben ik wel degelijk gelukkig geweest vóór onze relatie en zelfs ook ná onze relatie. Een goed gesprek en een goeie film met voorafgaand een lekker etentje met een kameraad, een gezelschapsspellenavond bij m’n vrienden of familie, … . Het is één of ander vals duiveltje in m’n hoofd dat me zegt dat ik nooit gelukkig kan zijn zonder die ene persoon. Want dat is gewoon klinkklare onzin!
Ik denk dat dat trouwens een reden is waarom sommigen onder ons het toch nog steeds moeilijk hebben na zelfs een jaar of langer. Het blijven idealiseren van die ex. Het denken dat we zonder die ene persoon ONMOGELIJK gelukkig kunnen zijn. En we moeten écht van dat gevoel af, want het is een dikke, vette, stinkende LEUGEN, iets dat we onszelf blijven wijsmaken!

Loslaten - het einde is in zicht, maar nog veraf

Ik heb ook al hier en daar spaarzame momentjes dat het me allemaal niet kan schelen … en begrijp me niet verkeerd, ik wens haar nog steeds het beste in haar leven, ik ben haar dankbaar dat ze bijna 8 jaren van haar leven met me gedeeld heeft, levend met m’n irritante kantjes en dat waren er waarschijnlijk best wel wat in haar ogen . Had het beter geweest zónder haar? NEEN! Dus moet ik haar dankbaar zijn

Met ‘niet kunnen schelen’ bedoel ik momenten wanneer ik aan haar denk, aan wat ze nu aan het doen is, … en ik zoiets heb van ‘maakt toch niet uit’? Wat maakt het voor mij, rationeel of zelfs fysiek gezien uit of ze in de armen van de andere man ligt of alleen in haar zetel zit? Niks toch.
Er zal een moment komen dat ik haar voor me zie staan (misschien zelfs letterlijk) en ik nog nauwelijks of niks voel, ik hetzelfde voel als bij mijn beste vriend die voor me staat, een gevoel van ‘we hebben het leuk gehad samen hé, en jij hebt het nu ook leuk, en ik (al dan niet alleen) ook! Prima toch En volgens mij is dat het einde van het ldvd.

Wordt vervolgd … .