Nu was ik van plan een veel korter verhaal neer te typen dan vorige keer en ik ben daar niet in geslaagd – excuses!

Wat een woelige week was het. Nu moet je weten dat ik er in m’n job moet ‘staan/zijn’, ik kan het me gewoon niet veroorloven om een dag wat ‘minder’ te zijn. Nu vragen jullie je waarschijnlijk af wat voor werk ik doe, maar ik vind het een beetje riskant dat publiekelijk te verkondigen (je weet nooit wie mee leest – en neen ik zit niet in de geheime dienst en heb ook geen banden met Tony Soprano ofzo ). Als je het wil weten kan je altijd een pm sturen en dan begrijp je me wel

Hoe dan ook, deze week was er eentje van vallen en opstaan, en ook wel een heel klein beetje van rechtop blijven staan, al was het maar een half uurtje. Ik ben nog volop aan het verwerken en dat is moeilijk. Ik was aan het verwerken en dat liep goed, maar het gedacht dat ze een maand nadat het uit was(na een relatie van bijna 8 jaren) al op zoek ging naar een ander via datingsites, iemand vond en na twee keer ontmoeten de lakens deelde, heeft me teruggeslagen … . Het zou niet mogen uitmaken, maar toch doet het me wat. Stom he ... .

Maandag
Na een vakantie van een paar weken opnieuw aan de slag. Met een (letterlijk) misselijk gevoel opgestaan, ik wou liever blijven liggen in m’n knusse één ( )persoonsbed onder het (enkele ) donzen, in mauve gekleurd hoeslaken, dekbed … en nog wat afleveringen zien van Sanctuary – zo’n heerlijke reeks die je de realiteit doet vergeten. Op het flatscreen tv-toestel (300 EURO bij Vandenborre, koopje!) aan m'n beduiteinde - wat staat dat toch perfect! De DVD-speler die het af en toe opgeeft (goedkope koop is slechte koop ) ... .
Ik wou treuren, slapen, verdrietig zijn.
Een uurtje later (gedurende dat uur was ik een zombie, een figurant in ‘het grote geheel’, ik herinner me dus niet meer wat ik toen dacht of voelde) vond ik mezelf voortslepend naar het werk dat op wandelafstand is van waar ik voorlopig woon. Een hoopje ellende, een hoopje rubber dat elk moment ineen kan zakken, of zo leek het toch. Een lijf dat wil, een ziel die nog slaapt … en misschien was het wel iets diep binnenin m’n verstand dat me recht hield dacht ik op een gegeven moment, het menselijke instinct dat wil overleven.
Eens aangekomen een ‘happy face’ opgezet. Meer gepraat met collega’s dan ik normaal doe (niet over mijn ldvd overigens – mijn 'beste' collega’s weten hoe ik me momenteel voel en ik krijg er steun van als ik dat wil). Beetje de gezellig oelewapper uitgehangen, grappig doen, … maar binnenin af en toe een echte ‘steek’, een naald die door m’n hart gaat. Zoiets van … F*CK … ik vertel hier een grap en terwijl ik die grap vertel voel ik me plotsklaps, uit het niets, zo rot als een portie vers gehakt vlees dat 35 jaar over datum is … wat voel ik toch, wat doe ik toch?!

Maar er waren ook een aantal zeldzame momenten waar ik volledig opging in m’n werk (nogmaals, ik KAN niet anders, dat is m’n werk!)… en zelfs één, piepklein momentje dat ik dacht … man, je bent vrij, en het werkte niet, anders had je hier toch nu niet zo gestaan! Een moment van ‘snap out of it!’. Een moment van ‘en so what als ze al zo snel een ander heeft!’ . Een moment van ‘niks aan te doen, je MOET verder’. Toen je opa waar je waanzinnig veel van hield zoveel jaren geleden gestorven is, is het toch ook goed gekomen? En na je vorige, ontzettend intense relatie (de enige relatie waar ik ooit ECHT verliefd was nu ik eraan denk ) is het toch ook goed gekomen? Treur zoveel je wil, maar het leven gaat verder. Ik ben 35, geen 105 jaar oud … . En één specifiek moment, al duurde het maar een kleine minuut, dacht ik: …
eigenlijk is het toch geweldig dat die persoon waar je nog steeds om geeft, een ander heeft’? Uiteindelijk wil je toch écht het beste voor haar? Jullie hebben zo’n schitterende momenten gehad die NIEMAND jullie ooit kan afpakken. Dus misschien moet je haar wel dankbaar zijn verdomme!

Doodmoe maandagavond terug ‘thuis’ (of beter: naar ‘een huis’ – huiskomen noem ik het, niet thuiskomen) … . Beetje gegeten, wat voor de pc gezeten en dingen opgezocht over ‘reboundrelaties’. Want mijn ex heeft vast een reboundrelatie. Dus zoek ik dat op. Dus denk ik aan haar. Dus weet ik dat ze verkeerd is … hahaha, ze denkt dat ze de liefde gevonden heeft maar dat is niet zo! Ik ben beter af!
En dan … wacht … wat maak je jezelf wijs Loreley? Wat maakt het uit? Ga er nu gewoon vanuit dat ze de liefde van haar leven gevonden heeft, want eigenlijk wil ik écht wel dat ze gelukkig wordt, ze heeft een goed karakter. En je bent je als een puber aan het gedragen, jij, als man van 35. Ok, ik ga slapen, nog een aflevering van het gedow… euuhmm ‘geleende’ Sanctuary. Slapen heelt ook een klein beetje. Dromen over haar, en dat staat blijkbaar gelijk aan verwerken.

Dinsdag opgestaan en voelde me opnieuw rot (maar net dat tikkeltje minder rot!). Slepend naar het werk. Happy face op en … er waren niet één maar twee momenten dat ik zoiets had van ‘het is beter zo’. ’s Avonds huisgekomen en opnieuw dat vervloekte gevoel van ‘zij zal me ook missen, dat zegt iedereen’. En ‘zij gaat over twee maanden bij haar vriend wonen, in zijn huis’ (hoewel ze nog twijfels heeft of dat wel een goed idee is)… ipv eerst voor zichzelf te zorgen en wat voor haarzelf te kopen, te genieten van zichzelf, haarzelf te vinden en BESEFFEN wat er fout liep en eruit leren. Iets dat ik ga doen, een appartementje kopen, iets van mezelf. Iets dat van mij blijft. Ik denk eerst aan mezelf. Waarom zeg ik een ‘vervloekt’ gevoel, wel omdat ik goed besef dat ik me met mezelf moet bezighouden en dat deels ook doe. Maar toch denk ik nog aan haar. Kinderachtig hé

Woensdag en donderdag gingen eigenlijk behoorlijk. Steeds meer denk ik ‘zo is het beter, het werkte toch niet’. Het lijstje dat ik had opgesteld, doorspekt met voorvallen, verhalen, … over ‘waarom zij niet de ware was’ heb ik meermaals herlezen (en aangevuld haha ) en hielp me. Ze was oh zo knap … maar mijn opa zei ooit ‘wie houdt van een lijf, verliest op termijn dat lijf en behoudt het wijf’

Gisteren en vandaag … het gaat redelijk, eigenlijk soms zelfs goed. Ik betrap me erop nog ontzettend vaak aan haar te denken, maar het denken over ‘haar en die andere’ ebt als het ware weg. Ik verplicht me ertoe m’n gedachten te verzetten. En momenteel is dat voornamelijk met het kijken van series en films (LOTR en Matrix trilogie nog eens bekeken ). Ik weet wel dat ik ‘meer buiten moet komen’ maar dat is lastig. Al mijn vrienden en kennissen zijn getrouwd of hebben een relatie. En naar vrijgezellenavonden gaan of datingsites bezoeken … no way José! Eerst terug gelukkig worden ZONDER een relatie. Eerst dat appartementje kopen, inrichten, en dan, dan pas, als ik me goed en voldaan voel, is er tijd voor iets nieuws. Mijn gevoel is het daar niet 100 % mee eens, maar mijn verstand, mijn rationeel denken wint (iets dat ze me altijd heeft verweten, jij moet meer voelen en minder denken zei ze … tjah).

Op dit moment, zaterdagavond, denk ik opnieuw aan haar en in mindere mate aan haar nieuwe ‘vriend’ … maar ik denk wel ‘jij doet maar meisje’ … ik verwerk en leer mezelf opnieuw kennen, ik wil en ZAL gelukkig zijn als single, en dan pas kan ik écht verder.
Jij hebt je hart (?) onmiddellijk gegeven aan een andere, aan de eerste de beste die je op je weg tegenkwam (zoekend op een datingsite dan nog), heb je je aan vastgeklampt, want ‘het klikte meteen’ zei je, je had nooit verwacht dat het zo snel kon gaan zei je … en ik hoop echt dat je gelukkig wordt. Jij die me een week geleden zei ‘ik huur een container om m’n spullen op te slaan mocht het mislukken’ … jij die zei ‘geen enkele relatie is voor eeuwig’ … jij die zei ‘misschien is het over enkele maanden wel gedaan’ … jij die zijn aanbod om nu al bij hem te komen wonen afsloeg omdat je dat (nog) niet wilde … maar jij die over twee maanden wel ons huisje uit moet want dan is het definitief van een ander … jij die ‘twijfelt wat te doen’ … jij die zo ontzettend onzeker bent dat je aan alles, alles twijfelt, aan je nieuwe vriend, aan jezelf.

Neen, neen en nog eens NEEN!!! dat wil ik niet. Dat begrijp ik ook niet. Als ik de liefde van m’n leven heb gevonden ga ik geen container huren, ga ik er niet vanuit dat ‘het gedaan kan zijn over enkele maanden’. Of ben ik nu naïef beste lezers?!

Jij die altijd zei ‘je houdt toch van me hé? Je bent toch nog verliefd op me’ (na 5 jaren vroeg ze dat nog steeds, dagelijks!)? ‘We blijven toch eeuwig bijeen hé’? Jij die zei ‘ik vind nooit nog een ander mochten we ooit scheiden’ of ‘alles komt goed, liefde overwint alles’ … . Net JIJ hebt zo snel een ander, net JIJ zoekt zo snel toevlucht in een ander z’n armen … .

Ik voel me zo verschrikkelijk vernederd … .

Ik wist misschien al jaren dat dit uiteindelijk zou leiden tot wat het nu is geworden … en toch wou ik doorgaan. Ik klampte me vast aan de situatie, aan het hebben van ‘een maatje’, een maatje dat ik ontzettend graag gezien heb en zij mij (hopelijk!), maar diep, heeeeel diep binnenin misschien wel wist dat het nooit wat zou worden in the long run. En nu heeft ZIJ als eerste een ander … ZIJ gaat voort hoewel ze me nog mist … mijn ego is gekrenkt. En da’s kinderachtig. Maar ik heb geen deleteknop die dat gevoel kan wissen. Helaas. En m’n gevoel haalt het op dit moment nog van m’n verstand … en ik die altijd m’n verstand (te veel) gebruik en (te) rationeel ben volgens haar!

Wat ik heb geleerd deze week: ze is WEG en ze zal nooit terugkomen. Zou ik kunnen samenleven met haar wetende dat ze zo snel wat nieuws begon? No way! Want onzeker als ze is, misschien doet ze over 10 jaar wel niet hetzelfde? Opnieuw twijfelen etc. . Dus ik WIL haar niet terug (zegt m’n verstand, het gevoel huppelt nog wat achter maar het beent beetje bij beetje bij).

Eigenlijk ben ik haar ergens dankbaar dat ze zo snel een ander heeft … dat was een ENORME klap maar ik weet dat ik nu verder MOET. En iemand die zo snel een ander kan hebben… was dat de juiste partner voor mij, ik die zoiets niet kan?

Wordt vervolgd … .