Als ik in onderstaande tekst wat in herhaling val, so be it. Wat diep zit moet (veel) meer dan één keer verteld/gezegd/geschreven worden bij mij. Hoe vreselijk vaak heb ik datzelfde verhaal al niet opnieuw gedaan en telkens doet het zoveel deugt … . Mijn tekst komt soms wat onsamenhangend over maar dat is gewoon hoe ik soms denk en hoe ik me soms voel. Ik typ en ratel door. Je bent gewaarschuwd

Een vriend
Eén van die dingen die erg onderschat worden bij een breuk zijn wat we nogal makkelijk ‘vrienden’ noemen. Dat zijn de mensen die je helpen en steunen, onbewust of bewust.
Er zijn koppels die me nu een beetje negeren sinds ik single ben (door deze koppels wordt ik minder aangesproken omdat ik, denk ik, geen ‘koppel’ meer ben …). Neen, dat zijn leuke mensen om mee te zeveren (voor de Nederlanders: lullen). Niks mis mee. Maar dat zijn geen echte vrienden, het zijn kennissen. En ik neem het hen niet kwalijk.

Dan heb je vrienden die naar me luisteren maar toch redelijk (vaak ERG) snel over wat anders beginnen. Die vaak (meestal) ook niet heel eenvoudig vragen ‘hoe gaat het met je’ terwijl ik dat dus ECHT WIL HE! Omdat ik voor de 1485105ste keer m’n verhaal wil doen. Maar het zijn meestal (eigenlijk altijd) mensen die nog nooit hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Soms perfecte koppels die al tich jaren samen zijn (de eerste liefde nog steeds in twee gevallen) en één kameraad die al heel z’n leven vrijgezel is.

Maar een echte, supergoeie vriend die me niet echt raad geeft maar reflecteert en uit z’n eigen ervaring spreekt heb ik ook. Ik ben blij dat ik zo’n supervriend heb. Hij is ondertussen (vrij recent) getrouwd en heeft een kindje (ook vrij recent). Schitterend voor hem. Dat maakt natuurlijk ook dat hij minder tijd heeft voor me en dat respecteer ik heel hard. Ik WIL ook dat hij geen tijd voor me probeert te maken. Weten dat hij er is, is voldoende. Maar de tijd die hij dan toch, al was het maar via telefoon,aan me ‘besteedt’ is dikke quality-time. Hij vertelde me dat ook zijn jong huwelijk stress met zich meebrengt (en mijn vriend en zijn vrouwtje zien elkaar heel erg graag) … zeker nu het kindje er is. Dat ze het soms écht niet makkelijk hebben. Naar de buitenwereld alles koek en ei, maar binnen de muren van hun huisje vaak stress, ongenoegen … . En dan denk ik weer … kijk, een relatie hebben is dus ECHT niet alleen rozengeur en maneschijn hé. Waarom denk ik dan heel soms nog aan mijn vorige relatie in termen van ‘dit was het Walhalla’ terwijl dit het absoluut soms/vaak niet was?

Ach ik ga niet verder uitwijden, ik wil alleen benadrukken dat een échte vriend zeldzaam is en je deze moet koesteren. Want weet je, van een vriend ga je nooit scheiden. Een echte vriend blijft je vriend door dik en dun.
Dit gedicht is misschien onder de Nederlanders onder jullie al een beetje een cliché geworden (hoewel ik gemerkt heb dat het hier écht wel vol Belgen zit ) maar Toon Hermans vat het prachtig samen. Voor velen onder jullie een zoveelste herhaling van wat je ooit gelezen hebt, voor anderen misschien een bron van wijsheid. Link: http://users.telenet.be/deversmaldevraag/vriendschapI_toon.htm

En nou echt … deel IV
Het is alweer enkele weken geleden. Het doet me deugt dit te schrijven, maar de drang om het van me af te schrijven wordt minder. Een goed teken denk ik. En toch … nu ik hier m’n scherm zit aan te kijken …(http://cdn.thenextweb.com/files/2011/04/mirror.jpg), voel ik een zekere opluchting.

Maandag jongstleden een allerlaatste keer in ‘ons’ huisje ‘mijn’ (maar het voelt nog steeds een beetje aan als ‘onze’) spulletjes gaan halen. Want ons huisje is verkocht (datum bij de notaris ligt eindelijk vast). ‘Ons’ huisje, waar al sinds een half jaar een andere man regelmatig de lakens deelt met haar en zij die dat de eerste maanden altijd in alle toonaarden ontkende. De ex die volgende maand bij hem intrekt, op een uur rijden van haar werk. De ex die zei ‘dat als het huisje nog niet verkocht zou zijn ze helemaal nog niet zinnens was om in te trekken bij hem’. Nu moet ze dus, beter dat dan huren zegt ze. Tjah … helemaal mijn zorg niet mee, en toch denk ik er soms aan.
Maar eerlijk, het doet me nog weinig. Natuurlijk voel ik me soms nog vernederd, bedrogen … . Maar het was op. En op = op. We hebben opnieuw geprobeerd en ik heb er uiteindelijk een punt achter gezet (in overleg met haar). Een relatie een tweede kans geven = leven met onzekerheid (Komt het nog goed? Doe ik alles nu wel perfect zoals zij het wil …) en dat is hels. En dan kan je er vaak beter gewoon mee stoppen. En ja hoor … ik twijfel nog heel soms … in de zin van ‘wat als ik nu dit of dat had gedaan’? Maar als ik ‘dit of dat’ had gedaan, was ik dan écht mezelf gebleven vraag ik me af. En vaak moet ik op die vraag negatief antwoorden. Het had de relatie best wat kunnen ‘rekken’ maar uiteindelijk zou het aflopen.
Ik heb de voorbije maand ook verder leren kijken dan m’n ex. Dat er leven is naast mijn ex. Mijn ex WAS mijn alles maar IS het geenszins meer … .

De sleur in een relatie
Net als je denkt dat je alles onder controle hebt en alles perfect is in je leven, BOEM, daar sta je dan, tegen de muur gesmakt. Een financiële tegenvaller, een sterfgeval, een ziekte, … een relatie die eindigt. “Het leven is een strijdtoneel, ieder speelt z’n rol en krijgt z’n deel” zei een vriend me vroeger wel eens. Het leven is inderdaad vaak geen pretje, dat weten we allemaal.

Ik heb de voorbije weken mijn relatie overpeinst (mocht dat nog niet duidelijk zijn ) en ben me beginnen afvragen of de ‘sleur’, de ‘gewoontes’ geen dooddoener waren (zoals ze dat in vele eindigende relaties zijn …). En eerlijk, ook dat is een belangrijke factor geweest bij ons. En als de sleur erin komt bij één of beiden dan is daar internet met duizenden mogelijkheden om ‘iets nieuws’ te beginnen, om te flirten. Internet maakt veel relaties stuk denk ik … . Maar het kan natuurlijk ook een enorme hulp zijn.
Ik ga niet te veel over uitweiden over ‘onze sleur’ maar ik weet denk ik wel deels waaraan het ligt … . In het begin zijn het de honneymoonweken en als je elkaar maar wekelijks een dag of twee ziet honneymoonmaanden. En de complimentjes als je elkaar ziet kennen geen grenzen. Wat zie je er mooi uit … wat hebben we toch dezelfde interesses … (interesses als in lekker eten, gezellig doen, filmpje meepikken … nou doet iedereen dat niet graag? Is dat niet oppervlakkig denk ik nu?) En dan ga je samenwonen en na een tijd begint die sleur … . Een gevoel van ‘alles is gezegd’/ het droomhuisje is gekocht, het is verbouwd. Nou wat ik mezelf aanraad is die complimentjes in een volgende relatie natuurlijk geven maar ook opsparen. Die ‘ultieme’ uitstapjes opsparen … . De ultieme heerlijke gekheid wat opsparen. Een reserve voor later. Want hoe graag je ook iemand ziet, er komt sleur! En als de sleur bij jou niet komt, komt ze vaak wel bij je partner. En als je dan zo af en toe het waakvlammetje aanwakkert met een jerrycan vol benzine of de roos water geeft met meststof van uitstekende kwaliteit, de ander diep verrast, dan is dat een veel betere bron om een relatie in stand te houden.
Dit alles aangevuld met communicatie natuurlijk, eerlijk en open zijn. Praten. Veel praten. Boos zijn, verdrietig zijn. De ander laten zien hoe je je voelt … en NIET wachten tot het gevoel ‘op’ is … tot het te laat is. En eerlijk zijn met jezelf, dat ook.

In het begin sterft je ziel dagelijks tientallen keren … .
Een reflectie … . Gedateerd: toen mijn ex me zei dat ze een ander had, 4 maanden na de definitieve breuk. En zij die me zei dat het al een maand na onze relatie ‘begonnen’ was, via een datingsite … . Ze had het nooit verwacht, een geluk uit de duizend noemde ze het … mjah … uit de duizend, de eerste waar ze na twee mails mee afsprak en de klik was er zei ze. En ik die verdomd goed weet dat ze niet alleen KAN zijn of leven, ik die het écht had moeten voelen aankomen. Ik had het wel gedacht, maar nooit zo snel verwacht.
Een Duitse vriend zei me: Loreley, this makes you think about the timeline, no? Confronterend als hij was, had hij gelijk. Wat als ze al langer bezig was met … ach kom, maakt niet uit. Maar …, het PIKT! Maar dan weer … tjah, als het zo was, heeft ze je bedrogen. Meerdere keren. Al was het maar ‘emotioneel’ bedriegen (wat ze trouwens minstens één keer gedaan heeft met één of andere player op Facebook heeft ze me een jaar geleden, net toen het ‘een eerste keer uit was’, eens verteld). Toen had ik al verstandiger moeten zijn, maar ik voelde nog wat voor haar en dan ben je niet altijd verstandig, dan ben je de controle over je verstand kwijt omdat je bang wordt. Is dat een soulmate? Euhmmmm … NEEN. Ik pas dan liever. Dat mensen in een relatie moeten kunnen spreken met anderen ok, maar dan zoek je geen vent op Facebook op waarvan je weet dat hij verliefd op je is. Bah!
En die gedachten alleen al zou ik de rest van m’n leven blijven hebben. En zo’n relatie is gedoemd om te mislukken. Oef … een zucht van verluchting, beter dat het uit is, echt waar.

Een tweetal weken geleden had ik weer zo’n emotioneel moment (tijdens een meer dan normaal saaie personeelsvergadering) en krabbelde ik onderstaand stukje tekst op een papieren zakdoekje. Tjah … ik had ineens behoefte om het allemaal eens wat ‘anders’ te omschrijven. De tissue is in repen vaneen geschreven (letterlijk – schrijf met een potlood maar eens op een tissue) maar ik heb het gereconstrueerd (denk ik).

Ik stond op zeeniveau. Op een verlaten strand. Vlak, niks spanning, geen gevoel, behalve eenzaamheid.
Als ik m’n verrekijker neem, zie ik in de verte zacht glooiende heuvels. Ik ging ernaar toe. Maar achter elke heuvel is er een dal, en kost het weer moeite de volgende heuvel te beklimmen. Maar zonder het te beseffen zijn die dalen steeds minder diep, en geen enkel dal is nog zo diep als zeeniveau. Langzaam bergop.
En achter die heuvels zie ik een berg, neen een plateau, schijnbaar op onbereikbare hoogte. Maar ik zie ook dat het ‘afdalen’ minder wordt, het gaat meer vlak, naar boven , lichtjes naar beneden, opnieuw naar boven … . Er zijn nog ravijnen, die moet ik mijden.
Ik kom af en toe wat ‘afleiding’ tegen en dat doet goed. Maar ik moet gefocust blijven op het hoge plateau. Ik mag niet teveel afdwalen, ik moet aan mezelf denken. En het hoge plateau is alleen te bereiken door af en toe lichtjes wat te dalen. Het voelt op sommige momenten al prima, maar verre van ideaal. Ik zie de zee achter me liggen, al behoorlijk ver en laag. Nooit gedacht dat ik al zover zou geraken op een relatief korte tijd.
Er zijn andere plateaus, maar die liggen niet zo hoog. Andere plateaus die xrrt voor een flinke dosis afleiding zorgen. Maar achter die plateaus is het dal eens zo diep om naar het hoogste, naar MIJN plateau te trekken.
De weg is nog lang, onmogelijk te bepalen hoe lang ik nog onderweg zal zijn. Er groeien veel naaldbomen waardoor ik soms het zicht wat kwijt ben. Ga ik nu wel de juiste richting uit?

“Mijnheer Loreley, alles goed?” Oh ja, juist, personeelsvergadering. Ik doe of ik men neus …

Denken aan de ex
Als er momenten zijn dat ik aan haar denk, is het meestal de situatie waaraan ik denk. En dan verschijnt er steeds vaker een smile op m’n gezicht… zo van, wat was dat toch leuk! Maar ook … wat was dat rot. En natuurlijk ook … wat mis ik dat … . Maar ik heb ‘het’ gehad en niemand die me dat nog afpakt. Misschien moeten we onze exen in zeker zin wel dankbaar zijn … ik heb dat ooit eens geschreven denk ik, en soms is die dankbaarheid er echt wel, en soms niet.
Zoals ik kortelings geleden schreef in een collega-ldvd’er’s blog op dit forum, een documentje maken met ‘waarom het nooit gelukt zou zijn met de ex’ heeft me geholpen. Een documentje dat oorspronkelijk drie lijntjes lang was is uitgegroeid tot een document van meer dan drie pagina’s.

Maar er zijn ook die dalletjes … .
Ik ga naar de winkel … .
Ik kom de supermarkt binnen, en ik voel me goed. Krielaardappeltjes (vastkokend om te bakken), spekblokjes, prei, selder, balsamico-azijn, geitenkaas, … nou ok, een redelijk courant lijstje dus voor iemand die graag kookt zoals ik.
Maar ineens … een gevoel van verdriet overmant me. Vroeger ging je voor het gezinnetje (vrouwtje, ik, hondje (en recentelijk die goudvissen van haar – die mis ik niet echt, weinig dat die beesten tegen je zeggen en veel werk dat erin kruipt, ongelooflijk ) aankopen doen, nu is dat gezinnetje er niet meer en doe je wat aankopen voor jezelf en de grootmoeder die je een lijstje heeft meegegeven omdat ze moeilijk te been is. “Er is nu toch ruimte zat in je wagen” zegt de grootmoeder. Jah … idd .
Waarom kies ik toch die magere melk terwijl ik liever halfvolle drink? Oh juist … was m’n ex. Waarom gaat m’n blik naar de rayon met wijn terwijl ik eigenlijk nauwelijks alcohol drink? Oh juist … de ex. Waarom neem je die geitenkaas zonder laagje spek terwijl ik toch die mét spek liever heb om te braden in de oven? Oh juist … de ex.
En dan … die rayon met dierenvoedsel. Die doet me nog het meeste pijn. De brokjes van merk X en soort Y (hondje had een darmstoornis) … voor ons hondje … waar is de tijd he

Ik sta soms versteld van hoe snel ik bij momenten ‘genees’ … hoe snel ik dingen ontdek bij mezelf waarvan ik nooit wist dat ze er waren. Hoe STERK ik en een mens in het algemeen is. We beseffen het vaak niet, maar we zijn allemaal, stuk voor stuk sterke, unieke mensen. Soms heb ik schitterende momenten. Ik, Loreley, die het blijkbaar volgens sommigen al allemaal voor elkaar heb. Die met een smile op z'n face rondloopt op het werk en gek doet (zo ben ik), maar diep binnenin blijkbaar helemaal nog niet volledig geheeld is. Maar de plakkers die ik op m'n wonden geplakt heb zijn van heel goeie kwaliteit blijkbaar want niemand ziet ze, ze sluiten perfect aan op m’n huidtint.

Tot slot 
Ik vind het meer en meer belangrijk dat ik mijn scheiding probeer op te vatten als een moment om terug te kijken op m’n eigen leven maar VOORAL ook op m’n eigen dromen. Op wat ik voor mezelf belangrijk vind. Met die wijsheid kan en zal ik mijn leven veranderen. En dat ben ik aan het doen.
Ik wil niet alleen meer gelukkig kunnen zijn ‘omdat die andere er is’. Neen. Ik wil zelf gelukkig zijn.
Dag per dag zie ik wel verder.

Ik hoop en moet over dit en een jaar een blog posten om te zeggen dat ik gelukkig ben. Perfect gelukkig? Ach misschien nog niet … . We mogen onszelf ook niks wijsmaken … . Ik ben ervan overtuigd dat mensen NIET gemaakt zijn om alleen te leven. Neen, we zullen nooit het ultieme geluk kennen zonder soulmate, nooit de volle 100 %. Maar we moeten eerst 90 van die 100% bereiken, en die 90 % is het gelukkig zijn met onszelf. Als je de grens van 90 % verwaarloost en die opvult met je partner loop je gewoon een enorm risico … . En dat risico loop ik liever niet meer.

Ik begin meer te dromen over wat me nog te wachten staat. Life is like a box of chocolaatjes … die kunnen jullie verder zelf wel invullen denk ik Zoniet, snel Forrest Gump gaan kijken!

Wanneer weet ik dat het voorbij zal zijn? Ik denk … als ik haar opzoek op Facebook, haar en haar (of een) nieuwe vriend met haar gelukkig zie zijn en het me op z’n minst niks doet, en ik in het beste geval een gemeende smile op m’n gezicht krijg Dat gaat nog effe duren denk ik, alles op z’n tijd Oh neen … nu nog niet hoor, ze blijft lekker ‘ontvriend’ en misschien moet ze dat, ook in de verre toekomst, gewoon wel blijven nu ik erover nadenk.

Tot slot nog twee quotes:

“Love when you’re ready, not when you’re lonely.”

“People love others not only for who they are, but also for how they make them feel.”

L.