Voorwoord

Alles wat ik in mijn blog schrijf is waargebeurd, en dus non-fictie. Ik schrijf mijn gebeurtenissen op in verhaal-vorm omdat dit me beter helpt om zicht op de zaak te krijgen. Mijn relatie liep al een tijd fout, zoals jullie kunnen lezen in mijn vorige blogs. Ik zend deze blogs in, voor de mensen die zich afvroegen hoe alles nu gelopen is.

Hoofdstuk 1

Ik had het vier jaar uitgehouden. De eerste twee jaar waren vrijwel zonder problemen verlopen, maar alle tijd erna was de vlam stilaan beginnen uitdoven. En hoe cliché het ook klinkt – want mensen proberen altijd de schuld op iemand anders te schuiven – het lag niet aan mij. Iedere dag heb ik van hem gehouden. Iedere dag heb ik geprobeerd onze relatie leven in te blazen. En het was me in die twee laatste jaren veel beu geworden, want ik heb het wel enkele keren gedaan gemaakt. Maar niet voor lang. Hoogstens voor een dag. De urenlange conversaties die we voerden online, ze werden steeds korter en korter. De onzin die we uitkraamden werd steeds irrelevanter, en onze relatie steeds minder romantisch. Ik was compleet onafhankelijk vanuit mijn standpunt, hij daarintegen had voor alles inspraak nodig van zijn moeder. Leven met een jongeman die zelf geen beslissingen kan nemen, of nooit eens een impulsieve stap onderneemt, het is saai. Of, laat het woord impulsief ook maar weg. Hij nam geen stappen, op welk gebied dan ook. Hij was het soort jongeman die nog niet klaar was om op te groeien. Het soort dat graag wetten stelt, maar zelf niets verwezenlijkt. Het soort karakter dat de meeste mensen niet kunnen appreciëren. Ik kon het na een tijd ook niet meer appreciëren. Niet alleen was hij een nietsnut, hij was daarbij ook nog eens enorm bazig en liefde was hem onbekend. Liever verdeed hij zijn tijd die al lang niet meer kostbaar was aan videospellen. Ik kreeg evenveel aandacht als het behangpapier. Alhoewel, zijn behangpapier werd niet zolang geleden geverfd. En dat heb ik dan nog gedaan ook. Dom en goedgelovig. Je zou toch verwachten dat je wat meer liefde krijgt van je vriend? Dat is ook wat zijn zuster – die één van mijn beste vriendinnen was – zei. Haar beste vriend, die op zijn beurt dan ook weer één van mijn beste vrienden was, was het daar ook mee eens.

Toen ik op een regenachtige dag het idee kreeg samen met mijn vriend een hapje te gaan eten op restaurant, kreeg ik alleen wat gemompel naar mijn hoofd geslingerd. Hij lag in de zetel, in de woonkamer, waar ook zijn ouders zaten. Ik mocht hem nooit storen als hij weer eens naar de voetbalmatch aan het kijken was. Wat hebben mannen toch met voetbal? Of wat heeft deze jongen toch in het algemeen? Nooit gelukkig en vooral nooit enthousiast. Nu kan ik je vertellen, dat je dat na enkele vraagpogingen, toch ook wel beu kan worden. Ik vroeg hem om naar de slaapkamer te komen, waar hij dan voetbal kon kijken mààr waar we dan toch op z'n minst met ons tweetjes waren. Ook ditmaal was het antwoord niet minder negatief. Ik ging dan maar alleen op zijn bed gaan zitten. Terwijl ik daar zat, begon ik na te denken. Ik begon na te denken over alle – voor mij- negatieve dingen. Ik ben erg gesteld op uiterlijk. Hij haat het om er deftig bij te lopen, en laat zijn broek altijd tot op de grond zakken. Ik hou van cosmetica en mode, geïnspireerd door de jaren 50. Hij haat alles wat uniek is en eigenheid heeft. Ik vind dat ik wel eens opgehaald mag worden met de auto, hij vind dat ik altijd de trein moet nemen. We hadden een lange afstandsrelatie... en ik moest mezelf, het geld en de tijd altijd opofferen. Ik wil maar zeggen, je snapt waar het op neerkomt. Het zat op geen enkel vlak nog snor.

Kwaad (of misschien gewoon met mijn voeten op de grond gezet) door al die gedachten die in mijn hoofd kwamen opdagen, ben ik mijn meeste spullen beginnen inpakken. 'Ik ga naar huis' zei ik diezelfde winteravond omstreeks 20 uur. Toen hij zich begon af te vragen waar ik was en wat dat lawaai was, kwam hij kijken. Wat ik deed beviel hem niet. Hij werd kwaad en begon te roepen dat als ik nu wegging, ik niet meer terug moest keren. Ik ben een jonge vrouw van 18, ik ben helemaal niet getrouwd en heb geen verplichtingen.
'Goed, dan is dat maar zo', bracht ik uit. Toen ik naar de voordeur stapte riep hij nog éénmaal kwaad mijn naam. 'Als je écht weggaat...' zei hij nog. Ik keek hem nog eenmaal koud in de ogen. 'Ik ben het beu dat je me altijd behandeld als jouw hond!' En terwijl ik die woorden zei nam hij iets uit zijn zak en gooide gij het agressief mijn kant op. Dit was de druppel. Ik trok de voordeur achter me dicht en ging naar huis.