Na ruim 17 jaar is mijn vriendin erachter gekomen dat ze niet meer voelt wat ze voor een partner zou moeten voelen.

Ik dacht dat we dat wel zouden oplossen door wat meer tijd voor elkaar vrij te maken, en leuke dingen te gaan doen.
We hadden immers een hele drukke tijd achter de rug, zij had een nieuwe baan en ik stop elke vrije minuut in de verbouwing van ons nieuwe droomhuis waar we inmiddels 2 maanden wonen.

Maar de dynamiek is daarna zo veranderd, dat ik constant bevestiging nodig had dat ze nog van mij hield, en daar kon niet mee omgaan. Dus we hebben een week geleden besloten om uit elkaar te gaan.

Al ons spaargeld zit in het huis, en ik ben inmiddels 43 en de baan die ik nu heb is geen vetpot.
Zij is inmiddels afgestudeerd, en heeft een hele goeie baan.

Zij is nu eindelijk waar ze wezen wil, en nu komt ze erachter dat ze niet meer voor me voelt wat ze hoort te voelen.
Kon ik maar iets de schuld geven, maar we hadden bijna nooit ruzie en geen problemen.

Ik besef dat zij er ook niks aan kan doen, maar ik neem haar wel kwalijk dat ze er niet eerder mee is gekomen.
Dan kon ik ons oude huis waar we al 17 jaar wonen aanhouden en we hadden genoeg geld om te verdelen.

Zij voelt zich er ook heel erg kut onder, en ze zal er alles aan proberen te doen om mij in dat huis te laten wonen.
Ik kan de hypotheek nooit alleen op mijn naam krijgen, dus ik blijf afhankelijk van haar.

Ik ben bang dat haar schuldgevoel straks ook minder wordt, en misschien wel besluit om ons huis in de verkoop te willen doen.

Ik kan me niet herinneren dat ik me voor het laatst ziek heb gemeld, maar ze hebben me toch deze week ziek naar huis gestuurd, omdat ik me werk niet meer kan doen.

Ik mis alles aan haar, en alle mensen die langs bij me komen met hun goed bedoelde adviezen doen me ook niet erg goed.
Je moet dit je moet dat, en ik wil dat we er met zijn 2e uitkomen zonder problemen. (Ik geloof ook dat dat moet gaan lukken, maar toch.......)

Wat een nachtmerrie!!!!!!