Voor het eerst in mijn leven heb ik een man gevonden die ik in alles mooi vind. Ik kan bij hem gewoon zijn.
Zo snel al zo vertrouwd... en toch is het over. Ik wist niet dat het zo moeilijk zou zijn, zo pijnlijk. Ik loop de hele dag maar een beetje door het huis te dwalen, de tranen raken niet op, heb geen zin om te eten...

We kennen elkaar nu een half jaar, en hebben elkaar af en aan gezien. Hij kwam uit een lange relatie en was 5 maanden single, ik ben inmiddels 8 jaar vrijgezel. Toen ik hem voor het eerst zag was ik al verkocht. Het klikte.
Kletsen tot we echt de laatste trein moesten pakken, niet naar huis willen en alles aan elkaar ontdekken. Zo interessant en toch zo vertrouwd. Totdat hij merkte dat ie niet lekker in zijn vel zat, was in de war... toch nog niet alles was verwerkt en hij besloot aan zichzelf te gaan werken. Ik besloot hem de ruimte te geven, maar toch elke keer kruisten onze wegen weer, haalde we het contact aan. Zo blij om elkaar te zien, maar toch hadden we niks.
Foto's bewaren op ons telefoon om naar te kijken, maar toch hadden we niks. Uren met elkaar kletsen, maar toch was er niks... Elke keer moest ik hem weer loslaten, het proces door en dan ineens was alles er weer... zat ik met een smile van hier tot Tokio, en alles was weer goed. Toch kon ik het niet meer zo... er moest een oplossing komen.

We hebben 2 uur gepraat en gehuild en het besluit genomen te stoppen. Hij is er nog niet klaar voor en moet eerst voor zijn gevoel zijn leven op de rails krijgen, hij wil me wat kunnen bieden. Het idee gelijk weer in een relatie te stappen kan hij nog niet aan... toch is alles er, dat maakt het zo krom. We hebben al die keren gezegd dat als we dat zouden willen we contact op konden nemen, waarom dan ook. Hij geloofd echter erg in het lot, 'het lot bepaalt' of we elkaar dus nog gaan zien. Ik kan met dat idee niet verder. Ik weet dat ik hem moet loslaten, het zou nu ook niet gaan werken, maar de gedachte alles weg te gooien, zomaar... zonder er wat voor te doen. Dat maakt me echt zo verdrietig. Niet veel mensen vinden zoiets in het leven. Dus ik heb hem nog 1 laatste e-mail geschreven met wat ik voel en met de vraag of dit voor hem definitief afscheid is. Hij heeft nog nooit ergens niet op gereageerd, nu zit ik al 2 dagen op mijn nagels te bijten... zo verdrietig. Ik voel me zo verdrietig.