Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier, hoewel ik eigenlijk al wel een tijdje stiekem mee lees. Dat gaf en geeft me vaak rust en steun, om te weten dat er ook zat anderen rond lopen met dezelfde gevoelens die bij de achtbaanrit genaamd liefdesverdriet komen kijken. Nu leek het me ook wel eens verhelderend en fijn om mijn eigen verhaal hier neer te zetten, ondanks dat ik dat toch wel een beetje moeilijk vind. Ik hoop dat dit me helpt om af en toe een beetje mijn ei kwijt te kunnen, ondanks dat het allemaal niet zo heel vers meer is voor mij.

Mijn relatie van bijna 2,5 jaar is sinds 3 maanden over. Het was mijn eerste echte serieuze relatie en we hadden het altijd super gezellig samen. Hij is er ook altijd voor mij geweest en heb veel van hem geleerd. Het kwam voor mij dan ook echt als donderslag bij heldere hemel. Hij vertelde me dat zijn gevoel weg was en dat hij na lang nadenken had besloten dat het beter was er mee stopte (hij is nogal een gesloten persoon als het om dit soort dingen gaat). Ik heb me een tijd erg rot gevoeld (paniek, verdriet, boosheid, gemis en ga zo maar door) en het allemaal niet gesnapt, maar het ging steeds een klein beetje beter, met hier en daar een tegenslag.

We hebben beide gezegd dat we graag vrienden willen blijven. Dat zegt natuurlijk iedereen als de relatie net uit is, maar we willen het beide oprecht een kans geven. Mede omdat we in dezelfde vriendengroep zitten, maar ook omdat we elkaar als persoon ook gewoon tof vinden. Dit maakt het hele verhaal nog een stukje lastiger, het was makkelijker geweest als ik volledig het contact kon verbreken. In het begin hebben we ongeveer een maand zo minimaal mogelijk contact gehad, wat mij erg veel rust gaf. Daarna zijn we elkaar weer hier en daar gaan zien bij onze gezamenlijke vrienden. Ook hebben we ondertussen weer wat whatsappcontact. Het contact wat we hebben is heel gezellig en leuk en ik probeer er dan het leukste van te maken, zonder problemen op te rakelen.

Een tijd heb ik gehoopt dat we, na een een periode uit elkaar te zijn geweest, weer naar elkaar toe zouden groeien. Die hoop zakt steeds verder weg, gelukkig. Hoop hebben is vervelend, vooral omdat je daardoor gaat denken dat je bepaalde dingen moet doen om hem weer voor je terug te winnen. Echter heb je daar helemaal geen controle over en het enige wat je kan doen is alles op zijn beloop laten en niet wachten tot hij terug komt. Af en toe betrap ik mezelf er nog wel op dat ik hoop dat we weer opnieuw verliefd kunnen worden, maar eigenlijk ben ik als ik het rationeel bekijk ook heel graag goede vrienden met hem als dit allemaal mag lukken in de toekomst. Misschien is dat ook wel beter dan een relatie.

Momenteel gaat het best goed met me, vanwege de vakantie hebben we even zo goed als geen contact gehad, wat me eigenlijk heel erg goed beviel. Veel rust in mijn hoofd en tijd om zelf plezier te hebben. Echter zijn we beide weer terug van vakantie en ben ik "gedwongen" weer enige vorm van contact te hebben, wat me toch best zwaar valt. Dit is heel tegenstrijdig, want ik vind het aan de ene kant leuk en oprecht gezellig om weer even met hem te kletsen en gewoon met hem om te kunnen gaan want ik mis hem natuurlijk, maar aan de andere kant weet ik dat het me pijn kan doen en zit er altijd nog een pijnlijk randje aan. Soms moet ik er dan ook bewust voor kiezen om niet naar vrienden te gaan omdat ik weet dat hij er ook zal zijn en dat doet pijn, jezelf buiten te moeten sluiten...

Zo, dat is ongeveer hoe het tot nu toe verlopen is met mijn verbroken relatie. Het lucht op om het even neer te kunnen typen, misschien wel voor herhaling vatbaar! Bedankt voor het lezen