Weer een tijdje geleden dat ik hier ben geweest.
Zoals vele studenten zit ik nu in de blokperiode. Een periode waarin dus werkelijk NIETS gebeurt. De muren van je kamer worden ineens 10x interessanter, de verleiding je te laten meeslepen in dagen vol niks doen hangt constant in de lucht. Helaas is het ook een periode waarin je plots zoveel tijd krijgt om terug te beginnen piekeren over je ex, over je vroegere relatie. Terwijl je verdorie met je neus in de boeken zou moeten zitten.

Ik merkte dat het beter ging, na de kerstvakantie. Toen ik terug onder vrienden kwam had op plots niet meer zoveel tijd om na te denken over hem, en hem te missen. Maar na die week zit ik terug in een 'kunstmatig isolement' genaamd de blokperiode, wat het allemaal weer een stuk minder leuk maakt.
In die drukkere periode kon ik mezelf met dingen bezig houden, waar ik voldoening van kreeg (geslaagde opdrachten op school)... Leuke avondjes met vriendinnen.
En daar waren ze dan! De eerste uurtjes waarin ik geen enkele keer aan hem dacht. Stilaan begin ik onverschilliger te worden voor de dingen die eerst als een mes door mijn huid staken. Zo heb ik voor het eerst onze oude foto's bekeken. Dat was iets dat ik daarvoor echt vermeden heb. En al bij al viel het allemaal goed mee. Natuurlijk mis ik de leuke momenten wel.. Maar ik heb leren te relativeren.. En dat doet me goed... En dat kan ik ook iedereen aanraden.

Nu, na een week alleen thuis te zitten begint het allemaal wel weer wat te kriebelen. Hij houdt me weer meer bezig. Maar ik heb mezelf al eerder bewezen dat ik in staat ben los te laten. Dus dat stelt me gerust.
Soms denk ik dat ik schrik heb om te vergeten, omdat ik soms vrij nostalgisch kan zijn en mezelf nogal hard aan mensen kan hechten.
De vraag: "waarom? we hadden het toch echt wel goed samen?" is ook nog enkele keren teruggekomen. Ik ben al die tijd op zoek geweest naar een antwoord. terwijl ik gemerkt heb dat jezelf afsluiten voor dit soort vragen de weg is naar een nieuw begin. (daar ben je natuurlijk niet in staat als het allemaal nog te vers is, maar wat ik wil zeggen is dat het allemaal betert)

Wat ik ook jammer vind, is dat we in een soort van ruzie uit elkaar zijn gegaan, de laatste keer dat we contact hadden.
Ik had wat gemene dingen gezegd over zijn (wat hij beweerde) nieuwe vriendin. Waardoor hij heel bits is geworden en niet meer met me wil praten. (ik begrijp wel dat hij kwaad is, en ik had het niet mogen doen.. maar ik hoop dat hij vroeg of laat wel inziet dat ik zulke dingen zeg omdat ik gewoon nog gekwetst ben en dat hij later, als ik merk dat ik er écht helemaal over ben, wel terug normaal contact met me wil hebben.)

Loslaten gebeurt met vallen en opstaan, en vallen is niet erg. De moed terug vinden om terug op te staan, die is essentieel!