Alles gaat goed, en dan opeens overvalt het me. 8,5 jaren is toch wel een lange periode. Het is akelig als ik merk dat de herinneringen aan hem niet meer zo scherp zijn, dat deze herinneringen aan het vervagen zijn. De pijnlijke, meestal de "mooie" herinneringen blijven echter wel bestaan.

Soms vraag ik mezelf af of hij ook nog nadenkt over onze tijd samen. Vaak herinner ik me iets, waar ik niet eens meer aan gedacht had. Deze zijn zo bitterzoet; enerzijds ben ik blij dat ik iemand zo heb lief gehad en dat dit gevoel ook wederzijds was, maar anderzijds is de wonde toch nog te vers. Ik kan nog niet terugblikken en erom lachen.

Onlangs zag ik "the eternal sunshine of the spotless mind", een prachtige en ontroerende prent. Het gevoel in de film is identiek aan wat ik ervaar, hoeveel pijn deze herinneringen ook doen, ik zou ze voor geen geld van de wereld willen uitwissen. Ik weet dat ik op een dag op deze herinneringen kan terugblikken met een lach, zonder dat pijnlijke gevoel.

Time always kills the pain