Melancholie

al kijkend over het water waar de schepen wind vangen en ik rustig dobber op mijn gedachten, voert de wind me terug naar vorig jaar, toen we nog samen op een schip waren, samen over de golven kabbelden en samen grote stormen doorstonden. Nu kijk ik naar je uit over het water, maar je bent er niet. En toch ook weer wel, in mijn fantasie, mijn gedachten, mijn melancholie. Ik sla de eerste bladzijde open van een fotoboek van ons.. ik lees: 7 maanden samen, jij schrijft: ik hou van je. Ik doe dat ook. De komende bladzijden bekijk ik niet.. foto's van ons, foto's met lachende gezichten en een liefde zo groot, we kijken elkaar aan... alleen al eraan denken maakt dat ik soms niet begrijp.. waarom wij nu apart van elkaar zijn. Ik weet het: mijn gedachten houden me voor de gek, want er was meer dan mooi, leuk, lief.. een relatie is ook meer dan mooi, leuk, lief, het is er zijn voor elkaar door alles heen en niet alleen wanneer het JOU uitkomt. Ik was er met liefde voor jou dat weet je, maar ik heb mezelf wel tekort gedaan. Nam genoegen met vlagen liefde, met verdeelde aandacht, met al jouw wisselingen, maar ik deed het omdat ik zoveel van je hield. Ik hoop dat het goed met je gaat. Voel me rustig en tevreden, maar er knaagt iets van binnen, een gemis, een verdrietige onderstroom in het water wat nu voortkabbelt en niet meer met alle getijden mee gaat. Het leven voert je weg van mij, op je eigen schip, met jouw zeilen. Tijd voor mij om op eigen koers te gaan varen. Dag lief meisje, zorg goed voor jezelf. Dat doe ik ook. Ik ben een dromer, dus ik droom nu even terug naar mooie tijden, misschien heb ik 'ons' ook wel meer bij elkaar gedroomd, dan we ooit echt waren... maar dat is geweest. Het zien van alle witte zeilen vanuit mijn raam, steken me sterk in mijn hart, het voelen van het briesje door mijn haren, doet me teruggaan naar jouw armen om me heen en het briesje door ONZE haren. Ik denk alsmaar aan hoe je fluisterde: 'ik hou zoveel van jou...' het klonk zo gemeend, zo veilig, waarom heb je dat weggemaakt? Het is zonde... maar het is wat het is. Je bent gelukkig niet steeds meer bij me, maar meer op de achtergrond.. bijna wordt je een mooie herinnering, maar dat kost nog wel even. Ik kan het niet helpen: ik laat dingen niet snel los, mensen komen in mijn hart en het is niets voor mij die zomaar los te laten, maar .... vasthouden gaat niet helpen, dus ik doe het wel, maar op mijn tijd en in mijn tempo. Tsja...... het was mooi, maar ik heb nu rust. En misschien is dat wel goed.