Melancholisch, werd gezegd
het klonk bijna als een raar woord.
Er scheen iemand te zijn die zich graag omwentelde in gevoelens van melancholie.
Door middel van woorden, muziek, fantasie.

Vluchten van de werkelijkheid,
dat was het echter niet..
De dingen die hij vertelde, die voor hem zo belangrijk waren,
die een groot deel van hem maakten tot wie hij was.
De dingen die hem voldoening gaven,
een warm gevoel,
sereniteit.
dat ook.

De dingen die hem
deden tintelen en ervaren dat hij leefde.
Ten volle voelen en leven, wat is daar mis mee.
Nu werd het koud en kil benoemd als iets slechts,
iets wat toch zeker anders moest.

“Hij” had zijn droomwereld,
zijn dromerige wereld als de harde realiteit heel helder voor ogen
Hij had beide nodig en manoeuvreerde er prima doorheen.
Melancholie was iets moois voor hem.
Een soort isgelijkteken aan zijn naam.

Eerder was hij geneigd juist deze mensen te laten zien hoe mooi, anders, maar zeker mooi deze manier van leven is.
Melancholie, zo zei hij zelf, dat is niet slecht en zeker niet naïef.
Melancholie, dat hoort bij mij.
Kom maar wat dichterbij, dan leer je me kennen,
dan leer je het uitspreken en dan klinkt het zoet en aangenaam en zeker niet raar, koud, kil.

Als ik kon schilderen.
Dan schilderde ik Melancholie.
Met veel warme, felle, vurige kleuren en ergens in het midden of juist in een hoekje,
iets kalms, zacht en zo moet het zijn.

F