Vrijdag dan eindelijk lijstje doorgemaild van men spullen die nog bij men ex liggen.
Ik vond het niet makkelijk om te doen, maar ik probeer beetje bij beetje meer en
meer afstand te nemen van haar. Omdat ik dat moet doen.

Ik besef al tijdje dat ik aan de situatie zelf niets meer kan veranderen.
Deels wil ik dat ook niet. Maar ik blijf toch naar haar verlangen op verschillende niveaus.
Op gebied van affectie, mentaal, als gesprekspartner, seksueel, etc...

Nu zit ik wel geregeld men mails te checken om te zien of ze al geantwoord heeft.
Ik denk dat ik onbewust hoop dat door er zelf achter te zitten en zelf volledig die
afstand te nemen haar ga doen nadenken. Ik weet dat dat naïef is maar het is er
toch. Ik laat wel deze gedachten niet de overhand halen.

Wat er ook komen zal. Ik moet afstand blijven nemen en vooruit blijven kijken.

Ik zal blij zijn als dit allemaal achter de rug is en dat ik me niet meer zo slecht voel.
Dat ik verder ben kunnen gaan en met iemand anders iets nieuwe heb kunnen
starten of mssn met haar dat weet ik natuurlijk nooit.

Ben wel blij dat ik de stappen blijf zetten want dat is niet makkelijk voor mij.