Net terug van een heerlijk weekendje Leuven met mijn beste vriendinnetje. Veel over hem gepraat, veel aan hem gedacht, veel gevoeld, maar gelukkig niet meer dat intense verdriet. Wel een zeurderig gevoel. Dat gevoel van hem te missen, mijn andere helft zoals het voor me voelt. Telkens, eigenlijk met praktisch alles dacht ik 'dit wil ik met je delen'.. Confronterend. Telkens mezelf tegenhouden in het pakken van m'n telefoon en hem een berichtje sturen. Tot zaterdagmiddag. Op een fijn terrasje, helemaal aan het genieten van de sfeer in de stad, de straat, de mensen, de gesprekken met m'n vriendin, een lekker koud wijntje.. Zij ging even naar het toilet en ik dacht weer.. oh, wil hem gewoon even laten weten dat ik geniet, dat het best goed met me gaat zo, ook al zit ik in Leuven, waar ik met hem zou zijn...

Heb het toch gedaan ook. 'Love is a risk.. do it anyway'... Eerst legde ik de telefoon weer weg (die staat sinds de breuk ook echt op stil want ik word er onrustig van anders continue die piepjes)... maar toen dacht ik 'ja, ho! Ik wil gewoon even zeggen hoe het met me gaat!' Enerzijds denk ik dat hij het ook wel prettig vind te weten dat ik niet (meer) doodga van verdriet en hem missen. Anderzijds denk ik nu ook.. dat hij misschien nu denkt dat het me weinig doet. Dat ik wel erg snel weer een beetje kan zitten genieten. Ik ben soms bang voor zijn gedachten. Maar.. het zijn mijn gedachten waarvan ik denk dat hij ze denkt. Eventueel. Misschien..

Dat hoofd. Maakt nog steeds overuren. Ondanks dat het lukt om gewoon ook in het nu te zijn. En het is wat het is. Ik ga me er niet meer om zo veroordelen, of althans, dat doe ik wel maar niet meer zo erg als eerst. Mijn vriendin zei ook 'wat ben je streng voor jezelf! Je bent normaal de relaxtheid zelve, flexibel en going with the flow! Wees eens wat milder voor jezelf!'..
Kwartje viel. Maar moet nog steeds vallen. Het is zo ontzettend waar.

Vanochtend bij de koffie weer. Dat ik dan zeg 'ik wil hem de rust en ruimte geven die hij nodig heeft'. Maar aan de andere kant wil ik niet dat hij mij vergeet, ik wil onder zijn aandacht blijven, hem laten weten dat ik aan hem denk, hem mis, van hem hou... En ik denk ergens dat ik vooral daar naar moet luisteren voor zolang dat ook zo voelt voor mij. Stel dat hij daar geen prijs op stelt, zal hij me dat laten weten. Of niet. Maar dan maakt het ook niet uit of ik nou wel of niet iets stuur. Ik doe dat eigenlijk gewoon puur voor mezelf. Het hoort bij mijn verwerkingsproces. En daar kan niets of niemand me in tegenhouden. Behalve hij.

Nieuw in dit proces is voor mij het nadenken over hoe dat dan zal zijn als hij contact weer zou toelaten. Ik wil niets liever dan samen met hem oud worden, met hem de toekomst in hoe 'lastig' die misschien ook zal zijn met de afstand en beide kindjes die ook nog een andere ouder hebben. Het is niet reeel van mij dat ik zomaar mijn biezen pak en bij hem ga wonen. Mijn dochter heeft hier haar papa en school en alles. Wil ik dan een lat-relatie? Kan ik dat wel? Die vragen spelen nu ook bij mij. Door dat ik zo ontzettend gek op die man ben zou ik elke situatie wel accepteren: dat is wat mijn hart zegt. Maar mijn hoofd niet. Die zegt, joh, jij gaat het ontzettend moeilijk vinden dat je toch alsnog niet 24/7 bij hem kan zijn. Je gaat je onzeker voelen, je zal altijd wensen dat het anders was. Kan jij daar mee leven? Dacht het niet. Hart en hoofd zitten duidelijk niet op een lijn. En toch. Mijn hart wint het wel. Maar. Ik wil mijn hoofd niet 'over het hoofd' zien en daarom de komende tijd ook gewoon nadenken hoe ik daar dan mee om zou willen gaan. Stel dat het dan alsnog goed komt, 'if its ment to be its ment to be' en de liefde van hem voor mij is net zo sterk als andersom.. dan is het hebben van overeenstemming tussen hoofd en hart wel heel fijn!!

En ondertussen baal ik en zeur en klaag ik dat ik niet bij hem ben. God wat mis ik hem. Zou zo graag zijn stem weer willen horen, hem knuffelen, m'n neus in z'n shirt en z'n geur opsnuiven, zijn lach zien en het kuiltje in zijn wang, de minihaartjes op zijn hoofd aaien, heerlijk zacht, precies dat plekje tussen zijn schouderbladen strelen waardoor hij zo in slaap valt, zijn heerlijke verhalen horen, zijn sterke handen over mijn lijf voelen, op zijn schoot gaan zitten terwijl hij op de computer iets op wil zoeken en hem afleiden... ! Dat allemaal en tegelijkertijd en dan ook heeeeeeeel lang ! Daydreamer!

Zo.. Fijn weer even van me afgeschreven. Ik ga nog even lekker de zon in. Liefs,
Mupje