Hallo,

Ik was op zoek naar een site waar ik met andere mensen kon praten over dit verdriet, mensen die het nu ook doormaken etc. ergens waar mensen mij kunnen helpen en andersom. Volgens mij heb ik 'm wel gevonden, en ik zal even vertellen wat er allemaal is gebeurd.

Op dit moment heb ik nog nooit zo diep gezeten en echt, ik heb wel vaker erg diep gezeten. Ik heb het gevoel alsof ik mezelf aan het verliezen ben, het is al 9maanden geleden dat ik erachter kwam dat mijn grote liefde vreemdging met een meisje die ik kende. We hadden een hele heftige relatie, nu bijna 3 jaar geleden ontmoette we elkaar en kregen we voor heel even iets maar ik was verliefd op een ander. Hij daarin tegen werd voor het eerst in zn leven smoorverliefd op iemand, op mij. Ik heb het toen op zn zachts gezegd erg verpest, was er vandoor gegaan met iemand anders. Maar, nu anderhalf jaar geleden, probeerde we het opnieuw.
En toen begon alles pas echt, ik stond open voor hem omdat die andere jongen echt uit mn leven was en toen begon iets wat niemand had verwacht. We waren zo verliefd op elkaar, en dat werd alleen maar meer. Er waren ook veel problemen, hij was heel erg jaloers en onwijs bang om me kwijt te raken. Ik speelde daar mee, zag niet in hoeveel pijn dat hem éigenlijk deed. Uiteindelijk heeft de stress die ik hem gaf ervoor gezorgd dat hij af en toe dat andere meisje opzocht. Zij was al een paar jaar heel erg verliefd op hem, en bij haar vond hij die bevestiging die ik heel vaak niet kon geven. Ik was zo verliefd en gek op hem, maar hij nog veel meer op mij en dat wist ik. Ik speelde ermee, zodat ik steeds weer te horen kreeg hoe gek ie op me was en hoe bang ie was. Zodat hij niet zou vergeten wat ie had, ik denk dat ik achteraf bang was dat hij 't als vanzelfsprekend ging zien als ik altijd maar leuk was. En daarnaast was hij ook heel moeilijk. Het was dus zo heftig, zoveel ruzies maar ook zoveel liefde.
Toen ik erachter kwam dat hij vreemd was gegaan verging mn hele wereld. Alles wat ik dacht te weten bleek een leugen. Hij die zo jaloers was, die zoveel van mij hield en nooit ook maar iemand anders aankeek.. hij ging vreemd. Ik dacht dat ik gek werd. Alles leek kapot te zijn. En dat was ook het begin, daarna is het nooit meer goed gekomen. Het ging van erg naar erger. Hij had zoveel spijt, heeft gehuild en probeerde alles om me terug te krijgen. Maar ik hield alles af.
Ik nam na een tijdje ineens 3 weken afstand van 'm uit 't niets en liet niets van me horen. Hij werd gek. Toen ik na 3 weken weer contact zocht bleek hij overal anders over te denken. Hij zou naar australie gaan om te reizen(is niet gegaan)en wilde geen relatie meer. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij 't niet meer kon, niet meer zou trekken. Er was tevee gebeurd en er was teveel spanning en stress in onze relatie. Hij kon dr gewoon niet meer tegen en koos voor zichzelf. Toen stortte alles opnieuw in, ik hoopte zo dat t ooit nog goed zou komen en nu wilde híj 't niet meer. Hierna zijn nog genoeg dingen gebeurd, periodes van geen contact en periodes van elkaar weer opzoeken en elk weekend bij elkaar slapen. Wat een feit bleef; we hielden nog steeds ongelofelijk veel van elkaar, maar nú kon het gewoon niet. We hadden elkaar gewoon te vroeg ontmoet, maar ooit zou het goedkomen want er was gewoon niemand anders voor ons. Maar ik kon het niet, ik wilde hem helemaal of helemaal niet. We hebben het nog 1 keer bijna geprobeerd, hij kwam na een periode van 6 weken geen contact omdat hij echt geen relatie meer wilde en ik dat niet trok, ineens bij me terug. Hij miste me teveel en had gemerkt dat ie helemaal niet zonder me wilde. Toch lukte het niet, en na een paar dagen was dit alweer voorbij. Hij kon het niet, hij wilde zo graag bij me zijn maar ook zo graag voor zichzelf leven. Hij was zo bang voor alles wat weer terug zou komen, alle stress, jaloers maken, ruzies en pijn. Terwijl voor mij alleen de liefde gold.
Hierna had ik het helemaal gehad. 4 maanden hadden we 0 contact, nog nooit zolang elkaar niet gezien of gesproken. Ik kreeg een nieuwe relatie, ik ben altijd van de relaties geweest en ookal was ik niet verliefd, ik hoopte dat het zou komen en het was wel heel leuk. Toen hij dit hoorde, zocht ie meteen weer contact. Helaas dacht ik dat ik er overheen was en ging erop in, in de veronderstelling dat we vrienden konden zijn. Niets was minder waar, na 3 weken verbrak ik m'n relatie omdat hij niet eerlijk was tegenover mijn vriend.
Dit laatste is amper 2 maanden geleden en brengt me bij mij nu.
Elke keer de afgelope 9 maanden, ben ik erover heen gekomen omdat ik nog 1 ding zeker wist: ooit komt het goed. Want het lag niet aan de liefde of het gevoel, dat was altijd hetzelfde gebleven van beide kanten. Nog voor die 4 maanden dat we geen contact hadden was hij weer voor het eerst bij me blijven eten(toen we het weer wilden proberen)en kreeg ik die avond nog een mailtje hoe veel ie van me hield, en hoe blij ie was dat 't weer zo zat. Ook toen we het wéér afsloten zei was er totaal nog geen sprake van verandering in gevoelens dat is er gewoon NOOIT geweest want dát was juist wat er zo sterk was. Onze liefde.
En dat zorgde ervoor dat ik steeds wel weer verder kon, want er was gewoon nog hoop voor ooit.
Maar nu, na deze 4 maanden lijkt alles veranderd. Zijn gevoelens, zijn liefde, alles lijkt weg. Ik herken 'm niet eens meer terug. Het begon weer leuk, '' gewoon gezellig ''. Maar daarna bleef ik in de weekenden weer slapen en alles veranderde. Ik dacht dat ik sterk was, dat ik erover heen was. Maar alles kwam weer terug. Hij had alles nog staan in zn kamer, kleren van onze vakantie samen vorige zomer, flessen drank van ons samen, briefjes, massageolie etc etc.
Alles kwam terug.
En daarbij kwam, dat alles voor hem veranderd leek te zijn. Ik wist na een tijdje niet eens meer naar wie ik keek, bij wie ik was, tegen wie ik praatte. Mijn maatje, mijn grote liefde, mijn hoop op ooit was er niet meer. Hij had zich helemaal teruggetrokken, een stenen muur om zich heen gebouwt waar ik absoluut niet doorheen kwam. Hij wilde niet praten over toen, of over ons nu. Geen drama en geen gezeik, gewoon gezellig wanneer 't hem uitkwam. Hij ontliep alles wat misschien gevoellig werd. Aantrekken afstoten, soms weer ineens heel jaloers uit 't niets en dan was er weer niets aan de hand. Soms ineens zo graag willen dat ik kwam en dan weer niets van zich laten horen. In ieder geval; alles was veranderd en ik werd gek.
De laatste keer dat ik 'm zag nu was precies 3 weken geleden. Ik had er weer zaterdag geslapen omdat ie dat heel graag wilde, en de vorige keer was 't weer heel leuk, het leek zelfs even alsof ie weer uit zn schulp kroop ik zag weer die jongen van eerst. Maar nu was weer alles weg. En het deed zoveel pijn. Ik was naar huis gegaan, kei hard huilend en had hem een smsje van 7 smsjes gestuurd waarin stond dat ik het niet meer kon. Voor het eerst dat 1 van ons daarover begon, over toen en over ons nu. Ik zei dat ik gek werd van alle herrineringen en het gemis en van het zoeken naar iets wat misschien nooit meer terug komt. En van mijn spijt, mijn schuldgevoel. Ik heb dit kapotgemaakt. Als ik tóen had laten merken hoeveel ik van 'm hield en hem niet zo gek had gemaakt was dit nooit zo ver gekomen. Hij walgt nu van verliefd zijn en relaties omdat ie alleen maar een stressende relatie kent. Met zooooveel gevoel en spanningen. Ik kreeg eerst niets terug en uiteindelijk dat 't hem beter leek om heel lang geen contact te hebben. Want zo gebruikte ie me alleen maar en werd het er ook niet beter op.
Ik heb iets teruggetuurd dat ik het niet kon geloven, maar dat ie me nu met rust moest laten voor de komende 10 jaar. Dat is misselijk werd hiervan. En dat was ook zo, ik was doodziek. Hoe kon hij het zo ontkennen. Alsof er nooit iets was geweest. '' ooit gaan we trouwen, al zijn we 80 '' en al het andere wat ie ooit heeft gezegd.
Ik heb een andere telefoon genomen, nieuw nr, geblokkeerd op hyves en msn. Niets meer gehoord of laten horen vanaf toen, en het is de bedoeling dat ik hem nu inderdaad een paar jaar uit mn leven laat.
Maar ik kan niet meer. Het lijkt alsof ik samen met hem, mezelf ook aan het verliezen ben. Dit is nog veel erger dan alle keren hiervoor, er is niets meer over. Geen hoop, geen liefde. Maar ik kan het niet geloven. Het kan niet. Zo'n liefde kan niet ineens weg zijn. Diep van binnen, ookal is het misschien naief, kan ik het niet geloven en denk ik dat hij dit doet zodat ik het echt ga afsluiten. Omdat hij weet dat het nu niet kan. En praten over gevoelens maakt alles toch moeilijker. Hij is altijd al een gesloten boek gweest, heel erg, maar bij mij niet. Alleen bij mij niet.
Ik mis 'm zo, onze dromen, hem. Ik kan niet geloven dat ik ooit iemand vind die weer zoveel van mij gaat houden als hij. En iemand waar ik zo gek op word. Hij wil geen relatie meer tot z'n 30e, hij wil vrij zijn. Hij is nooit verliefd geweest, niet eens in de buurt van, alleen op mij. Als ik alleen maar wist dat hij nog wel van me houdt, en het niet meende om zo bot te doen. Dat daar iets anders achterzat. Alleen al dat zou me weer kunnen doen leven. Ik sluit me van alles af, geniet net meer, lach niet meer. En als ik dat wel doe voelt 't zo fout. Alsof ik iets fake. Ik ontloop mn vrienden en vriendinnen, ze begrijpen het niet zoals ik dat doe en het is zo lang bezig. Ik heb het gevoel dat ik bij hun een masker op moet houden, en alleen kan ik gewoon mezelf zijn en niet over koetjes en kalfjes praten. Aan de ene kant ben ik zo alleen, en aan de andere kant ga ik juist weg van iedereen.
Hoe moet ik dit verwerken, het lijkt wel een obsessie te worden. Álles doet me denken aan hem. Ik weet niet meer hoe mijn leven was voor hem. Mijn alles, mijn soulmate mijn toekomst is weg. Hij is weg.
En ik wil mezelf niet ook nog verliezen, dat mag niet zo zijn. Altijd kwam ik er zelf overheen, maar ik zie nu nergens meer een lichtpuntje.

Sorry voor dit lange verhaal, ik weet niet hoe ik het korter kan schrijven. Dit is al een samenvatting voor mijn gevoel.
Als iemand 't leest ben ik daar heel dankbaar voor, en anders heb ik t in ieder geval van me af geschreven. vanaf nu korter, dit was even een samenvatting van alles.