Woorden kunnen niet omschrijven hoe ik me voel. Maar toch ga ik het proberen te doen.

Ik was 15. En was eigenlijk op dat moment alleen maar bezig met mijn leuke nieuwe vriendinnen groepje, waar ik al zo lang van droomde. En toen kwam jij in beeld. Je maakte mijn leven alleen maar leuker en leuker. Er ontstond een hechte vriendengroep en jij en ik werden een.
Je liet me anders voelen, je liet me voelen dat ik ergens bij hoorde, wat ik lang niet meer gevoeld had. Je liet me zien dat het leuk was om anders te zijn. Je liet me mezelf zijn. Je hebt me zo veel nieuwe dingen laten zien en ik ben anders naar dingen gaan kijken door jou.

Het was net een sprookje, maar dat is het blijkbaar niet. Want sprookjes lopen altijd goed af.

Er ontstond een afstand tussen ons. De communicatie verliep niet meer goed, ik had constant het gevoel dat je liever ergens anders was. Geleidelijk aan nam je steeds meer afstand van mij. Maar ik hield zo veel van je, ik hield niet alleen van jou maar ik hield van alles om je heen. Ik hield van de herrineringen... Ik miste hoe het was. Het leek wel alsof ik een compleet ander persoon voor me had.

Het gene wat me nog het meeste pijn doet, is dat je nog tegen me zei dat je van me houd, dat je vrienden wilt blijven, dat ik altijd in je hart blijf. Dat je zelfs op het laatste moment nog beloftes kan maken die je niet nakomt. Dat doet pijn. Mijn hart ligt in scheuren door jou en ik ben nu al 2 maanden bezig om het weer een te maken.

Maar ik hield zo veel van je dat ik niet boos op je kon zijn. Hoe vreselijk is dat. Ik hield zo veel van je dat ik je de vrijheid gunde en dat ik je het beste wenste. Ik hou zo veel van je dat ik nog elke dag aan je denk. Ik hou zo veel van je dat ik je niet los kan laten.

Je hebt zo’n indruk op me gemaakt, dit blijft echt mijn hele leven nog bij me. Soms hoop ik stiekem dat als ik achter me de deur hoor kraken dat jij het bent. Vroeger kwam je nog wel is als verassing langs.

Maar dat je vervolgens ook nog onze, unieke vriendengroep links kan laten liggen, dat vind ik wel heel erg ver gaan. Ik vind het maar eng, hoe je een oud leven zo makkelijk achter je kan laten en een nieuwe kan beginnen.

Ik vind het maar eng. Liefde vind ik eng. 2 jaar van mijn leven zijn voorbij gevlogen. Een sprookje vliegt zo voorbij. Ik hoef het ook even niet meer.

Het doet zo veel pijn. Die afstand. De “ik ken je zo goed” maar toch ben je ook een vreemdeling.

Ik kan je maar niet loslaten. Ik ben zo bang.