Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier op mijn blog ben geweest. Het is vandaag exact een maand geleden dat ik alle bruggen heb opgeblazen. In het begin ervaarde ik rust en wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Nu een maand verder weet ik het eigenlijk allemaal niet meer... Ik heb haar gisteren gezien op de kermis, ze kwam voorbij met haar vriendengroep. Zij heeft mij niet gezien, maar mijn hart stond weer stil. Het sneed door me heen... Heb echt keihard de neiging gehad om haar te sturen maar heb me kunnen bedwingen...

Een maand verder en nog steeds hetzelfde gevoel. Rottig iemand zo te missen... de tranen komen alweer in mn ogen. Ik weet dat er geen andere weg is. Maar de toekomst maakt me zo bang. Schrik dat ik alleen ga blijven, schrik dat ik het op een bepaald moment niet meer ga kunnen trekken. De dagen lijken zo eindeloos lang... Ik vecht tegen mezelf! Het enige meisje dat me beter kan doen voelen, is er niet meer. Mijn maatje, mijn vriendinnetje, mijn alles...

Ik probeer leuke dingen te doen, maar toch overvalt het gevoel van leegte mij op elk moment van de dag...

We moeten doorgaan, alleen vraag ik me elke stap verder af hoe... dag bij dag