Lieve j,

Hier ben ik weer eens. Lang geleden, maar ik mis je nog steeds. Gister weer contact, blijkt da je een ander hebt. Geen probleem. Alleen, je zegt niet klaar te zijn voor een relatie en dan nu heb je er toch één, doet pijn. En nu dan? Heb ik te hard gereageerd en zal ik je nu niet meer spreken? Met die gedachte kan ik niet leven. You moved on en ik? Het gaat me ni eens meer om een relatie, wel om vriendschap, genegenheid. En de gedachte aan een knuffel van je heeft me rechtgehouden de afgelopen 3 jaar. Immers, hier ben ik, een meid van 24, grotendeels bedlegerig, opgesloten in haar eigen huis, met een klotelijf en verrekte eenzaam. En die eenzaamheid maakt me kapot vanbinnen. Mensen zeggen:"laat 'm los, vergeet 'm en ga verder met je leven." Ook jij. Maareuhm hoe doe je dat as de rest van je leven nu al 6 jaar stilstaat? Hoe ga je verder as je verder niks hebt wat je zin geeft in het leven? As je net als iedereen verlangt naar intimiteit, zo erg dat het je verscheurt? Iedereen heeft er recht op toch? Maar jij wil het me niet geven, ook ni als vrienden. Is er ergens iemand die dat wel kan? Of ben ik werkelijk niet goed genoeg om het te verdienen?
---------------------
Beste ldvders,

Kben hier weer trug na lang te zijn weggeweest. Uiteraard is er veel gebeurd sindsdien maar toch wilde ik mn gevoelens nog een keertje op een rijtje zetten voor mezelf.

Groetjes, brokenhearted