Een half jaar geleden ongeveer heb ik op een bijeenkomst en man leren kennen die ik heel leuk vind, en hij mij. We hebben al een paar keer afgesproken, en hij stelt wel eens afspraken uit. Als ik dan min of meer afhaak, komt hij weer tevoorschijn. Ik zou wel meer met hem willen dan elkaar maar heel af en toe zien. Hij blijkbaar niet, hoewel hij wel wat onduidelijk is, tegengestelde signalen afgeeft. Ik dacht : ik zie wel en houd afstand. Maar als ik hem dan weer zag, bijv. op een gemeenschappelijke bijeenkomst, komt hij steeds naar me toe en ben ik achteraf weer uit mijn evenwicht en voel me machteloos. Ik durf (nog) niet te vragen hoe het bij hem zit t.a.v. mij. Gezien mijn leeftijd (ik ben dus bijna 60 en een paar jaar ouder dan hij) en het feit dat hij in zijn slaapkamer wat posters van jonge vrouwen heeft hangen wil ik echt niet weten dat hij mij te oud zou vinden voor een relatie (al zie ik er totaal niet oud uit, nou ja, voor mijn leeftijd dan). Maar goed, pas geleden had hij me uit eten gevraagd. Ik was vreselijk zenuwachtig, maar heb door te lezen in het boekje : "De kunst van het nietsdoen" van Theo Fischer me bijeen kunnen houden. Het is een boekje over loslaten, enz. enz., gebaseerd op de leer van Tao. De avond heb ik me wat gereserveerder opgesteld als anders. Dat ging ook wel vanzelf trouwens. Aan de ene kant jammer denk ik, net of ik een muurtje bouw, maar ook wel realistisch nu. Ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en zonder veel verdriet. Zonder illusies ook : het restaurantje is dicht bij mijn huis, maar na afloop ging hij niet mee. Een vraag die ik me vanaf het begin al stelde is of ik een vriendschap met hem zou kunnen krijgen zonder er hinder van te hebben dat ik stiekum meer zou willen. Heeft iemand daar ervaring mee?