Hey allemaal,

Ik ben een laatstejaars studente Journalistiek aan de Thomas More Hogeschool in Mechelen (België). Voor mijn eindwerk maak ik een reportage over liefdesverdriet. Iedereen maakt het wel eens mee, maar van onze maatschappij mag niemand het (te lang) hebben.
De eerste weken vindt onze samenleving het normaal dat je verdriet hebt en zullen ze je steunen, maar na een tijd verwachten ze wel dat je je erover zet. Maar vaak heb je langer nodig dat enkele weken...
Liefdesexperts durven liefdesverdriet te vergelijken met een rouwproces, je moet erdoor, of je nu wil of niet. En het doet pijn, en je hebt verdriet,...

Ik maak een reportage die bestaat uit drie getuigenissen van mensen met liefdesverdriet. Het gaat over de fysieke en mentale pijn, hoe je ermee om bent gegaan, en hoe je familie en vriendenkring je steunde (of net niet steunde).
Hierdoor willen we het taboe rond liefdesverdriet verkleinen. Iedereen mag het hebben, en we moeten het durven zeggen. Ik heb al twee getuigen, maar ben nog op zoek naar een derde. Liefst iemand van België, (maar in België hebben we geen forum, dus zoek ik de Belgen op deze site.)

Wil jij helpen dit taboe een beetje te doorbreken door een getuigenis te geven? Laat me dan zeker iets weten via een privé-berichtje! Ik hoop dat iemand me wil helpen

Liefs,
Frederike