Hey,
Ik heb net gebroken met mijn vriend. We waren al meer dan 4 jaar samen en we hebben samen een kindje van 14 maand.
De reden dat ik heb gebroken is nogal een lang verhaal, ik hoop dat je het geduld hebt om het te lezen.
Ik was al verliefd op Rob nog voor we elkaar ooit hadden gesproken, liefde op het eerste gezicht noemen ze zoiets. Mijn geluk kon niet op toen ik ontdekte dat hij ook wat voor mij voelde. We ontdekte al gauw dat we tegenpolen waren, maar dat trok ons juist zo aan aan elkaar. Na een jaar en half begonnen we samen onze zaak, dit ging allemaal vlotjes ook al hadden we niet meer zoveel vrijetijd voor elkaar. Kinderen waren voor mij toen helemaal niet van doen, ik was toen nog maar 24. hij had wel een grote kinderwens ook al zat er geen druk achter. Een half jaartje later was het dan toch zover ik was zwanger en de gelukkigste mens op aarde! Wat een heerlijke tijd hebben we gehad die 9 maanden lang, maar na de bevalling liep het serieus mis. Mijn zin in sex was niet echt aanwezig, ik moest herstellen van een knip en heb 6 weken borstvoeding gegeven. Na 2 ontstekingen op mijn melklieren ben ik gestopt met borstvoeding, en daarom bleven de vele kilo's plakken. Ik woog zeker nog 14 kilo meer dan voor mijn zwangeschap, duidelijk dat ik me toen niet zo sexy vond en dit had de bijwerking dat mijn libido BIJNA niet bestaand was (af en toe gebeurde het nog wel eens). Maar blijkbaar was dat niet voldoende want Logan was nog geen half jaar en hij had mij al meermaals bedrogen met een vriendin(?) van mij. Toen eindelijk alle leugens boven water waren gekomen heb ik haar ermee geconfronteerd, ik heb ze een serieuze lap verkocht en ze is uit ons leven verdwenen.
2e kansen zijn er voor iedereen dat was mijn moto van toen af, ik ben 9 kilo afgevallen , we hadden seks om de dag of uiterst 2 dagen. Alles bleek ineens terug goed te gaan!
Ik had besloten mijn leven terug in handen te nemen, ik ging op zoek naar een nieuwe job(voor de relatie wat meer ademruimte te geven) en een appartementje voor ons 3 omdat de ruimte boven de zaak niet meer aan alle veiligheidsvoorschriften voldeed.
9 maand later leek dit ookeen keerzijde te hebben, weeral de bal misgeslagen, want doordat hij nu de zaak alleen deed had hij "geen tijd" meer om met zijn gezinnetje om te gaan. Hij had 2 dagen op de week vrij, maar die tijd besteede hij liefst aan dingen die hij liever deed dan bij ons zijn, wij waren een opdracht voor hem geworden (zijn eigen woorden!). Eens duidelijk gemaakt dat dit zo niet verder kon veranderde er nog steeds niets, daarom na veel wikken en wegen heb ik de keuze gemaakt om alleen verder te gaan, ik was toch al alleen. Nu hoor ik je zeggen "dit is de juiste keuze", ik weet dat dit de juiste keuze is maar ik zie hem nog steeds graag...
We hebben elkaar wel gezegd dat we nog steeds hopen ergens in de toekomst terug naar elkaar toe te groeien, we willen alle hoop nog niet opgeven, de liefde is er nog steeds. En dan komt het, hetgene wat de doodslag van een mogelijke toekomst betekent: Hij is in de week dat we er een eind aan hebben gemaakt naar Brussel gereden en naar de hoeren gegaan.... hij heeft daar een negerin gaan pakken.
Het grootste contrast wat je voor mij kan vinden. Ik ben misselijk in mijn maag, want wij hebben ook nog seks gehad. Ik weet gewoon niet meer wat doen!