We zijn vanavond een avondje uit geweest. Naar een concert van 1 of andere band. Hij kwam mij ophalen en ach, gewoon normaal allemaal. Tijdens het concert werd het liedje gespeeld dat iets van There never was a Romance heet ofzo. Ineens pakte hij mijn gezicht vast en zei: "Ohh niet gaan huilen hoor!" Van hem waarschijnlijk gewoon een grapje waar voor hem geen asociatie achter zat, voor mij gewoon een mislukt grapje die je niet moet maken op een avondje uit met iemand waarvan de gene weet dat de 1 nog steeds van de ander houdt.

Later op de avond sloeg hij ineens zijn armen om me heen en hield me vast. Geen idee wat ik er mee aanmoest. Ik sla mijn armen niet om mijn exen heen om ze even vast te houden tijdens een concert. En ik kan nou niet zeggen dat hij zo'n knuffel is. Ik stond er ook echt bij als een hark. Daar stonden we dan: "Hark en Hork". Haha! Vond 'm wel geestig gevonden.

Na het concert heeft ie me heel netjes naar huis gebracht gaven we elkaar een afscheidsknuffel en ben ik in overgevoelige toestand weer thuis gekomen.

Ik vind het zo jammer van me zelf dat ik alleen maar kan denken: "Ik ben zo gek op je." En dat ongeveer aan 1 stuk door. De momenten dat ik dat niet denk zijn eigenlijk een stuk mooier en puurder, gewoon omdat daar geen leeg gevoel achter aan komt.

Als we naast elkaar lopen over straat lijkt infeite op wat "wij" eigenlijk in het algemeen zijn. Als ik weer eens over wil steken zonder echt goed om me heen te kijken omdat ik te druk ben met kletsen, trek hij mij van de straat af naar zich toe.
Precies zoals de relatie die we met elkaar hebben; Als ik van plan ben om mij volledig van hem los te maken dan staat hij voor de uitgang op mij te wachten, en trekt hij mij weer aan. Hij laat mij niet voor 100% gaan, en eigenlijk doe ik precies het zelfde.

Ik houd van hem, en van geen 1 andere ex die ik heb. Hij houdt van zijn ex, en niet van mij. Een omgedraaide wereld is het, waar beiden verdriet hebben maar niet om elkaar.

Ik vind het moeilijk. Eerst dacht ik dat ik op de goede weg was. Als ik aan alle horkerige toestanden denk die hij teweeg heeft gebracht, dan roept dat antiphatie bij me op en is het makkelijker. Maar het lukt me niet de slechte dingen te overschaduwen, want ik vind dan weer dat al het moois aan hem met kop en schouders er boven uit steekt. Zelfs van simpele glimlach van hem krijg ik een gelukzalig gevoel van binnen. Ik ben geen ongelukkig persoon en blij met alles, maar als ik hem bijvoorbeeld zie lachen dan maakt het mij nog blijer omdat ik het prachtig vind om hem te zien genieten.

Hij lacht om mij, soms tot de slappe lach aan toe. Hij omhelst me. Als we voor de tv zitten en ik ben zo verdiept in de serie dat de werkelijke wereld mij ontgaat dan aait hij mij over mijn bol en kijkt met glunderende ogen naar me. Hij pakt me vast en knuffelt met me. Hij zegt dat ie van me houdt...Maar niet genoeg.

Jammer.