Tsja, de kerstdagen zijn gelukkig achter de rug en wat heb ik daar verschrikkelijk tegen op gezien. Op 2e kerstdag zouden we 9 jaar samen zijn, en nu was dit de eerste kerst sinds 8 jaar dat we niet samen waren. Het voelde leeg, alsof ik niet compleet was. Er miste iets.
Nu gaan we op naar oud en nieuw, op naar een nieuwjaar. Het eerste volledige nieuwe jaar wat ik alleen zal moeten beginnen, zonder hem naast me. Ik zie er behoorlijk tegen op.
Inmiddels is het 5 maanden geleden dat onze relatie is verbroken, maar het doet me nog steeds ontzettend veel pijn.
Soms heb ik het idee dat het iets beter gaat, maar dan een paar dagen later ben ik weer dertig meter diep terug gevallen en rollen de tranen gewoon weer over m'n wangen.
Soms twijfel ik aan mezelf, twijfel ik of ik wel normaal ben dat ik nog steeds die pijn en het verdriet heb terwijl hij al een relatie is begonnen met een meisje dat 12 uur vliegen hier vandaan woont.
Ik twijfel aan mezelf of ik ooit m'n geluk nog terug vind en me ooit nog open kan stellen voor iemand anders, of ik ooit zoveel van iemand kan houden als dat ik van hem deed. Want het is waar wat ze zeggen; je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.
Ik twijfel of ik iets niet goed doe, dat ik verdwaald ben op het pad van liefdesverdriet.
Gisteren stuurde ik m'n "beste" vriendin een berichtje met iets over m'n ex en iets wat z'n moeder me had gestuurd. Op dat moment voelde ik me ontzettend rot en wilde even m'n hart luchten. Als reactie van haar kreeg ik; Damn hou op hoor!!!
Ik was hier zo door gekwetst, ik had behoefte aan een luisterend oor maar kreeg een afwijzende reactie.
Dit maakt me nog onzekerder dan dat ik nu al ben, want ben ik dan echt zo'n zeikerd? Mag ik geen verdriet meer hebben? Mag deze breuk met mn ex mij geen pijn meer doen?
Gister heb ik hem een best uitgebreid sms'jes gestuurd, met wat ik voel en waarom ik dingen gedaan heb. Dat ik nu spijt heb van sommige dingen etc. En dat ik uiteindelijk hoop dat we elkaar ooit weer eens kunnen vragen hoe het gaat en dat ik oprecht hoop dat het goed gaat met hem.
Ik kreeg geen enkele reactie.. Het idee dat hij nu doet alsof wij nooit bestaan hebben, alsof ik niet besta is killig.
lieve
Ik voel me ook zo als jij.... leeg en het is zoo hard allemaal en die tranen komen bij mij ook regelmatig. Alleen heb ik soms het enge gevoel dat ik soms helemaal gevoellloos ben. Dat ik het wegdruk.
Die twijfel ken ik ook goed. Vind ik ooit nog zo'n iemand en kan ik dan net zoveel van hem houden en me letterlijk en figuurlijk blootgeven. Ik heb 1 relatie gehad en dat was deze. Ik ken ook geen andere man waarbij ik me goed voelde. Das eng. Maar als ik het forum mag geloven kan het wel!!!!
Die afwijzende reactie is pijnlijk. Ik ken ze ook..... Nu net nog van mn moeder. Ik probeer het naast me neer te leggen.Want ik schiet er niks mee op.
Heb jij ook dat je je verdriet pas laat komen als je alleen bent? In gezelschap houdt ik me meestal stil/afzijdig... Maar dan kom ik thuis en dan rollen er pas tranen en kruip ik de hond aan.
Het teken dat je geen reactie meer krijgt zegt genoeg... pijnlijk maar voor jouw ook een teken dat je hem moet loslaten. En dat is moeilijk. Ik dub er ook mee.
Oud en nieuw is ook rot.... maar dat gaan we ook overleven. We moeten proberen 2013 "ons" jaar te laten worden!!
liefs van mij
verdriet
Hallo
Dat jij al 5 maanden verder bent en dat het nog zo'n pijn doet geloof ik graag.
Ik ben net een paar dagen verlaten (zie blog het doet zo'n pijn)
Ik hoop dat het ooit beter voor je wordt..maar loslaten en de ander met rust laten
is wat iedereen om je heen roept..maar om het zelf te doen valt niet mee.
Nu na 3.5 jaar een relatie heeft hij mij verlaten en reageert ook niet op mijn berichten ..
het voelt alsof het hem koud laat..was alles wel echt vraag ik me nu af