Ik ben hier een week niet geweest. Vond het niet tof dat ik niemand steunde, zeker na de lieve berichtjes op mijn eigen blog. Ik moest een chirurgische ingreep ondergaan waarvoor ik nogal veel moest regelen, alle energie daarop.

ik heb een stuk verwijderd

Het is dubbel. Ik wil iemand behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden. Maar ik was te enthousiast. Te steunend. Hij heeft mij op het eind nogal lullig behandeld en totaal niet meer naar me omgekeken. Als ik zelfrespect zou hebben, had ik mijn steun betuigd en het daarbij gelaten. Dat was onmogelijk voor mij. Er was een ingang en die heb ik genomen. Maar het voelde wel dubbel. We zijn geen vrienden. Snappen jullie? Ik vind het lastig uit te leggen.

De dag erna hoorde ik niets meer, de dag daarna kon ik me niet meer inhouden en heb ik gevraagd hoe het met hem ging. We hebben over en weer bericht, was heel fijn. Tot ik gisteren ineens niets meer hoorde. Hij is natuurlijk kapot. En totaal niet bezig met mij. Hij heeft een enorm verdriet te dragen.

En ik? Ik ben totaal terug. De obsessie is back. Het constante kijken op telefoon, me inhouden niets meer te sturen. Totaaaal klote voelen als ik niets hoor. Het is allemaal terug in de ergste vorm. De hoop. Het fantaseren. Vanaf het moment dat ik iets hoorde, ben ik losgeslagen. De grootste fantasien stond ik mezelf toe. Niets van dat al is realistisch natuurlijk. Ik heb er veels te veel van gemaakt. Ergens vind ik het ziek van mezelf dat ik in zoiets afschuwelijks een kans zag. Maar ik kon niet anders.
Het is onbeschrijfelijk hoe ik me nu voel. Paniek. Geen honger. Angst en constante spanning in mijn lichaam. Met mezelf praten over wel of niet iets sturen. De bal ligt bij hem dus ik MAG niets sturen, dan is het nl compleet duidelijk dat ik meer wil. En als iemand je zo behandeld heeft, hoor je niet te laten merken dat je hem terug wil. Dan zou hij op zijn knieen moeten komen smeken, wil je er uberhaubt over nadenken. En ook al voel je het allemaal niet zo, dan fake je het maar.

Het is sowieso niet aan de orde. Pff, ik ben zo in de war. Het is allemaal niet aan de orde. Ik speel geen rol meer in zijn leven. Hij heeft zijn verdriet geuit. En that's it!!

Gisteren ben ik helemaal kapot gegaan. Met bijbehorende gedachten als 'ik ben niets waard' etc etc.
Ik heb smiddags zijn berichten en nummer weer gewist.
Mijn hart bloed. Het liefst blijf ik liggen en staren naar de telefoon. Dat kan natuurlijk niet. Doe ik ook niet.
Dit was het weer. Maar mijn hoofd (of hart) kan dat niet geloven. De hoop is te intens.

En dat was allemaal weg. Ik ging er niet vanuit dat hij ooit nog iets zou laten horen. Mijn telefoon was weer van mijn vrienden en mij, niet meer alleen een middel om contact te hebben met hem. Ik had geen hoop dat het ooit weer goed zou komen. Ik was ontzettend moedeloos maar niet bang, geen paniek. Dit is echt afschuwelijk. En ondertussen maakt mijn hoofd me wijs dat ik er voor hem wil zijn en dat ik daarom contact wil opnemen. Ik zeg 'wijsmaken' omdat ik denk dat het puur om het contact gaat. Hoe egoistisch dat ook mag klinken. Maar het is niet aan de orde dat ik er voor hem wil/moet/kan zijn.

Wat ik vooral heel naar vond, was dat mijn leven weer even (nu) vijf dagen om hem draaide. En het ongelooflijke down gevoel dat ontstond als hij niets stuurde. Hoe gelukkig ik zaterdag was. Nogmaals, ik kan me voorstellen dat dit allemaal heel egoistisch overkomt.

To be honest: ik kan dit niet aan. Ik wil dit niet! Echt niet! Die spanning in mijn lichaam is zo heftig. De angst om te verliezen, alsof mijn leven ervan afhangt. Terwijl ik allang verloren heb. Dat is dus heel verwarrend. Er is niets, er zal niets komen en dit was dit. Maar mijn hart, lichaam, gezicht.. wil het niet geloven.

Maar, ik wil dit dus niet. Dus dat heb ik besloten, ik stuur niets meer. Ik zal dit dragen en uiteindelijk wordt het weer minder. Maar alles in mij hoopt op een berichtje. Mijn hoofd bidt dat hij nooit meer iets zal laten horen. Mijn hart smeekt om een berichtje.