Ik ben pas 18 jaar oud, maar nu al heb ik het gevoel dat liefde en ik niet samen gaan. Het afgelopen jaar ben ik head over heals verliefd geweest en iemand waarvan ik dacht dat het wederzijds was. We zaten niet in een relatie, maar we waren veel samen/praten veel samen en hij gaf mij een goed vertederend gevoel. Zolang ik met hem was of met hem praatte maakte niks meer uit. Hij nem mijn onzekerheden en verdrietige gedachten weg en liet me altijd lachen. Ik was de glimlach op zijn allerslechtste grap.
In zijn ogen was ik lief, mooi, geweldig, vriendelijk en was ik grappiger dan wie dan ook. Ik voelde me goed en geliefd. Buitenstaanders fluisterden mij wel eens toe hoe schattig we wel niet waren bij elkaar, en hoe verliefd we wel niet leken. En hoewel we nooit tegen elkaar zoiets hadden gezegd waren we dat ook. Tenminste dat dacht ik
Afgelopen week ben ik er namelijk achter gekomen dat de lieve dingetjes die hij op zijn weblog uitte over een speciaal iemand gingen. Ik was gelukkig, want over wie anders had dat moeten gaan dan over mij? We waren namelijk vaak samen, en hij vleide mij vrijwel altijd.
Maar als donderslag bij heldere hemel bleek dat ik het niet was, maar een ander meisje. Alle mooie momentjes, alle hoop die er in mij was, alle dromen en verwachtingen van een relatie in de toekomst - allemaal onzin. Hij verontschuldigd zich dat hij de verkeerde indruk achterliet, hij verondschuldigd zich voor mijn depressiefe gevoel, hij verondschuldigd en veronschuldigd en vraagt tenslotte of het niet anders word tussen ons..
Ik kan alleen maar glimlachen en zeggen dat ik het wel overleef, en dat het goed komt. Maar vanbinnen voel ik verdriet, leegte en pijn. Ik kan dan wel lachen, maar het is lachen met verdriet..