Vorige keer schreef ik nog dat het zo goed ging maar zo slecht gaat het nu. Iedereen denkt dat het goed met mij gaat dat het beter gaat en het red. Maar eerlijk gezegd red ik het niet meer, Ik ga door voor haar voor mijn kleine meis maar mijn kracht begint op te raken. Ik ben moe en zo het liefst mijn spullen pakken en na een plekje alleen willen vertrekken.
Het liefst zal ik het uit willen schreeuwen en keihard gaan huilen. Maar ik houd me met mijn laatste kracht overeind. Ik weet als ik nu begin met huilen ik niet meer stop ik niet meer de kracht heb om mij zelf overeind te houden. Ik ben zo verdrietig. Verdrietig om de situatie verdrietig dat ik het niet gered heb en oo zo verdrietig dat ik weet dat dit niet tijdelijk is maar dat dit gewoon is zo als het is. Ik vind het verschrikkelijk om het alleen te moeten doen. Ik heb dit nooit gewild en had het ook nooit verwacht, Hier zit ik dan als 25 jarige alleenstaande moeder elk dubbeltje om te draaien om het te redden en alleen. Natuurlijk zijn er veel mooie dingen in het leven en hebben we samen een geweldige dochter gekregen. Doe ik leuke dingen en geniet ik van haar. Maar het is gewoon niet het zelfde. Ik weet ik ben nog jong maar ik wil gewoon niemand anders. Ik wil niet dat mijn kind opgroeid met gescheiden ouders.
IK WIL DIT GEWOON NIET................