Gister hebben we ons kontakt definitief (in ieder geval voor een tijd) verbroken. Hij kwam er mee, eigenlijk had ik diegene moeten zijn. Hij gaf als reden dat hij nog niet het idee had dat hij zonder mij verder gaat. Hij merkte nog geen verschil. (!!!) nou ik wist niet wat ik hoorde. Daar snap ik nou niks van. Sms hem niet meer, zag hem 2 keer per week en hij merkte geen verschil?? ALs ik hem bel dan ergerd hij zich aan mij, aan alles wat ik zeg. Met andere woorden, dan kom ik even niet zo goed uit. Maar als hij mij belt dan kunnen we wel even normaal kontakt hebben. Want dan heeft hij wel tijd..

Heb nu wel het idee dat het beter is, geen kontakt. Weet ook dat als ik hem nu ga bellen dat we dan gewoon ruzie krijgen. En dat is wel het laatste wat ik zou willen. Met die gedachten bel ik hem maar niet. Ga zo even langs bij zijn ouders om het verhaal te vertellen, hun begrijpen er niks van.. als zijn ouders er om vragen, loopt hij weg.. zo zwak!

Hoop dat ik het vol hou, hoop dat ik hem niet help om verder te gaan zonder mij.. dubbel gevoel.. wat is het beste?!