Zo voelt het he, zo uitzichtloos. Het voelt alsof je met hem een groot deel van jezelf bent kwijtgeraakt, wat ook nog een van de meest aangename delen was. Je idealiseert niet alleen hem, maar ook de tijd dat jullie samen wat hadden.

Dat is een naar duiveltje in je hoofd dat je dat wijsmaakt. Liefdesverdriet vertroebelt je geest en maakt dat je de dingen niet meer in perspectief kunt plaatsen. In ieder geval als je zelf een fijn persoon bent, die geneigd is positief te denken en ook positief over anderen te denken. Het bijzondere gevoel dat je voor die speciale persoon had en hebt, wil je niet loslaten. Het is zo'n mooie emotie, dat kun je toch niet zomaar achter je laten?

Dat kan inderdaad niet, maar je zou het eigenlijk wel moeten willen. Het is eigenlijk een soort shot heroine. Zolang je het lekkere gevoel dat je krijgt als je een shot neemt blijft idealiseren en iedere keer lonkend naar de spuit kijkt, lukt het je niet om af te kicken. Totdat er op een gegeven moment een zekere helderheid in je geest komt en je doorkrijgt dat die heroine je wel een erg lekker gevoel geeft, maar voor de rest je gevoel voor al het andere afstompt. Dan komt er misschien weer wat meer ruimte in je geest voor andere dingen en ga je langzamerhand merken dat het misschien verstandiger is om die heroine te laten voor wat het is.

Want - cru gezegd - daar komt het een beetje op neer he. Je kunt er niet zomaar los van komen en stiekem weet je ook niet of je dat wel wilt. Zo'n bijzonder gevoel zomaar achterlaten? En dan nog de grote angst dat je zoiets nooit weer zult voelen.

Ik zit inmiddels op bijna drie maanden en heb de afgelopen week behoorlijk vooruitgang geboekt. Ja, ben d'r nog steeds niet helemaal overheen heb ik gemerkt, maar goed. Ik weet wel dat het erg aangenaam is als het vertroebelen van de geest wat afneemt en je weer gaat zien wat er behalve je ex nog meer in de wereld is.

Het is mij in ieder geval opgevallen dat er meisjes zijn die zo op het eerste gezicht meer overeen komen met mijzelf, wat een eventuele relatie waarschijnlijk al makkelijker zou maken, en dat er meisjes zijn bij wie ik toch een soort vlinderachtig gevoel kan hebben. Da's mooi, want dat betekent dat mijn ex dat monopoly kwijt is! Trouwe hond als ik ben, heb ik kennelijk die dik vijf jaar toch met een soort oogkleppen op rondgelopen en altijd een zekere afstand bewaard naar meisjes toe. Dat is nu niet meer nodig en eigenlijk is dat best leuk. Ik leer mezelf nu ook wat meer kennen en bij tijden vind ik mezelf dan best wel leuk eigenlijk, ondanks dat je je niet zo'n grote bikkel gaat voelen van ldvd.

Een medicijn ertegen bestaat niet. Zolang je niet voor je gevoelens wegloopt, denk ik dat er vanzelf een moment komt dat jij ook gaat zien dat het eigenlijk ook weer niet zo uitzichtloos is als je dacht. Dat het je lukt om liefde, tederheid, geborgenheid, intimiteit etc. los te koppelen van je ex en het voor elkaar krijgt om je diezelfde gevoelens bij iemand anders voor te stellen. Ik heb gemerkt dat het kan gebeuren dat het fijne gevoel waarmee je vervuld wordt nog veel intenser kan zijn als je die combinatie met iemand anders (die je leuk vindt) maakt dan wanneer je dat met je ex doet.

Maar goed, zoals gezegd - helemaal klaar ben ik er nog niet mee, hoor. Ze had me vannacht, toen ik wakker werd en niet verder kon slapen, ook nog even weer te pakken, om me toch met een klein ldvd katertje wakker te laten worden. Maar die downs duren steeds korter en zijn minder intens, de ups steeds langer en zijn veel intenser.

Maar het duurt even. Totdat je je beter voelt, kun je het beste er zo hard mogelijk mee aan het werk gaan. Verwerken, he. Proberen te wennen aan het idee dat je nu weer alleen bent, proberen te wennen aan het idee dat je ex van de meest bijzondere persoon in je leven bezig is een van de zes miljard anonymi op deze wereldbol te worden (bij wijze van spreken). Je geest verzet zich daartegen en dat maakt het allemaal nog wat lastiger. Maar heus, ik was er na een maand niet beter aan toe dan jij (kun je in m'n blogs wel nalezen denk ik ), maar het kan opeens best snel gaan.

Veel sterkte ermee in ieder geval, ik weet precies hoe je je voelt

hey chantal,

Even een woordje van steun.. ik begrijp je gevoel helemaal.. heb het zelf ook meegemaakt en het is gewoon klote!.. Maar echt vertrouw erop.. het wordt minder.. het komt goed.. en je zal je ooit weer voelen zoals je graag wil. De kunst is accepteren.. niet meteen willen loslaten, dat komt later wel.. eerst accepteren.. accepteren dat het zo is, dat je er niets meer aan kan veranderen en dat elkee seconde die je er mee bezig bent een verspilling van tijd is. Zodra je dat kunt accepteren, zal je het straks vanzelf los kunnen laten.. hem los laten. Wanneer je dat eenmaal gelukt is ben je er echter nog niet.. dan moet je doorgaan! Verdergaan.. je leven weer oppakken en weer genieten!

geloof me die tijd komt!

sterkte, je kunt het!

Peter20

"liever kwijt zijn waar je echt van houdt, dan iets houden wat je toch niet mist"