Op 17 november heeft mijn ex om tijd, rust en ruimte gevraagd omdat ze het niet meer trok. Daarmee doelde ze op het feit dat ik een eigen winkel had waarmee het niet goed ging. Op 18 november heb ik samen met mijn ouders besloten de stekker uit de winkel te trekken.
Het gevolg is dat ik de schuldsanering in moet en uiteindelijk zal ook mijn huis verkocht moeten worden. Maar zei ze, de deur staat nog op een kier....
Ik heb nog 2 kinderen uit mijn huwelijk, die zijn 6 en 8 jaar. Ook zij zijn beide bestorven van haar.
Door de stress van de winkel ben ik niet mezelf geweest, heb haar niet kunnen bedanken en waarderen op de manier waarop zij dat verdient.
En als je dan denkt de bodem bereikt te hebben.. Dan weten er toch een aantal een gat in de bodem te zagen. Vorige week vrijdag kom ik thuis en is echt mijn hele huis leeggerooft... Alles in elke kamer stond open, ook de kinderkamers waren volledig overhoop gehaald...

Vandaag via FB kreeg ik te horen dat zij dus gezellig samen met een andere vent op een verjaardag zit...

Ik heb ze inmiddels verwijderd uit foon en van FB. Ik ben boos op haar maar toch ook weer niet. Er komt zo ongelofelijk veel op me af dat ik het overzicht kwijt aan het raken ben. Ik heb wel steun van ouders en een handje vol goeie vrienden maar de angst en de onzekerheid hebben de overhand genomen. Het gat waar ik nu in ben gevallen is zo raar, ik werkte 70-80 uur per week, 6 jaar lang, zonder vakanties of vrije dagen, ook als ik ziek was moest ik blijven gaan. nu doe ik niks meer en verveel ik me helemaal dood.
Ik mis een maatje, iemand waarmee je alles kan delen, die er voor je is, iemand waarvoor je zelf de moeite maar wat graag voor wil doen...

Alles doet zeer, ik probeer de trap omhoog te vinden maar die kan ik nergens vinden. Ik eet nog wel maar veelste weinig, sinds 17 november ben ik 8 kilo kwijt. Ook slaap ik dusdanig weinig dat ik slaappillen heb gehad. De dokter zei nog, 8 uur ben je minimaal onder zeil... nou mooi niet, na 5-6 uurtjes ben ik alweer klaar wakker.
Het is maar goed dat ik de kinderen heb want zonder hun hoeft het van mij niet meer, ik heb het compleet gehad in dit leven.
Mijn ex-vrouw ziet dit gelukkig ook wel en werkt erg fijn mee aan het feit dat ik nu veel meer de kinderen ga zien, ik heb het nodig om de verplichtingen te doen die je behoort te doen, zoals eten maken en schoonmaken en naar bed gaan etc....

Maar verder zie ik het totaal niet meer zitten...