Goed,

Toen was daar ineens het belletje. Iets heel belangrijks had ze mee te delen, dat kan ik niet ontkennen, maar daar wil ik hier verder niet op ingaan.
Ik vroeg of ze de mail had gelezen (zie vorige blogpost) en ja die had ze gelezen.. Ze zou me dan wel gaan schrijven.. Nou ik wist genoeg, ze had al een ander. Op de vraag of ik gelijk had, kreeg ik ook bevestiging..

Ze belt straks nog terug, op een brief zit ik niet meer te wachten.

De machine begint weer te ratelen hoor. Het ging de laatste tijd beter, maar zoiets zet je toch weer even terug op je plek. Ik weet nog niet 100% zeker of het de kerel is die ze de avond voordat ze spullen op kwam halen heeft ontmoet.. maar het kan haast niet anders. Stelde het dan echt niets voor? Als je zo snel in een nieuwe liefde kan vliegen?

Het raakt me echt. Ik heb het gevoel dat ik zeker het einde van de relatie voor veel dingen gevochten heb, toe heb gegeven op dingen, er energie in heb gestopt. Ik was er voor haar bij zoveel dingen.. Zij geeft aan dat ze achteraf gezien misschien niet kritisch genoeg is geweest over haar gevoel voor mij.. tja.. dan pak je toch lekker de positieve dingen mee he, en duik je vervolgens in de volgende relatie met de energie die je van mij hebt gekregen..

En ik zit hier, alleen, nog steeds niet verwerkt, lichtelijk in de knoop met mezelf. Op zoek. En zij ligt waarschijnlijk bij die andere in de armen..

Life is so unfair.