M'n gedachten zitten op slot...

Ik probeer aan jou te denken,
maar slechts flarden komen me voor de geest.
De dagelijkse beslommeringen laten mij achter
in een vacu?ɬºm van een tijd die is geweest.
Leef ik door , sta ik stil of ga ik terug, ik weet het niet.
Ik heb alleen het besef van intens verdriet.
Pijnlijk is dat ik weet dat alles anders "kan" zijn.
Een verloren smeekbede...
Het besef van mijn fouten en verlichting
is de harteloosheid van de Rede.
Ik heb Echt het gevoel dat ik een maatje heb verloren,
maar ik heb nooit de tijd gehad om je dat uit te leggen.
Ik heb te weinig tijd gehad om de juiste dingen te zeggen...
Je kent me niet meer,
maar dat kan ook niet omdat je graag wou dat ik was wie ik nu ben.
Ik weet dat alles Nu wel had gekund omdat ik jou zo goed ken.
Mijn verstand vecht niet eens tegen mn gevoel, omdat ik zo bang ben dat ik jou niet moet laten gaan.
Dan red ik mezelf met de gedachte dat ik niet kan blijven stilstaan.

Ik hoop dat ik de juiste keuze maak met de veronderstelling dat er meer zijn zoals jij, die kan ik dan een stukje van mij geven wat ik jou nooit had mogen onthouden...