G. en ik kennen elkaar van kleins af. Hij is de beste vriend van mijn broer en is hierdoor een echte huisvriend. Ik werd 6 jaar geleden verliefd op hem. Hij zag me ook zitten, plots zagen we elkaar kan je wel zeggen. G. is een hele knappe kerel, groot, breed, donkere haren en ogen, een knap gezicht met een lekker lijf. Helemaal mijn type. IK was dolgelukkig na die eerste kus. Ik had het lot gewonnen, de rest kon me niet schelen. Doordat hij militair is zag ik hem slechts in weekends,ik leefde er steeds naar toe. Maar het klikte, de puzzel viel ineen. Alles klikte: de ouders, het gezin, interesses, noem maar op.
Toen kwam er na 2.5 jaar een probleem: hij was verliefd geworden op een amerikaanse vrouw. Mijn wereld viel weg voor mijn ogen. We gingen uiteen maar hebben altijd contact gehouden. Het bleef klikken. Eigenlijk waren we fysiek niet bijeen maar mentaal waren we nog samen. We konden niet zonder elkaar. Na een half jaar koos hij terug voor mij. We begonnen met een schone lei. Ik verhuisde mee naar duitsland om daar ook te gaan werken om meer samen te zijn, het echte leven kon beginnen voor mij. Ik was er helemaal klaar voor. Al snel kochten we 2 honden en ons leven was subliem. Compleet . Nog nooit ben ik zo gelukkig geweest. Vorig jaar moest hij naar Afghanistan voor een half jaar. Ik heb mijn eigen demonen moeten trotseren. Angsten om hem kwijt te geraken , alleen in het buitenland, alles zelf moeten regelen,... eenzaam zijn. Ondertussen verhuisde ik terug naar belgië, onderhoudde het huis, de honden, ik had een kat aangeschaft. Huisje boompje beestje, weet je wel. Mijn geluk kon niet op toen hij veilig thuis kwam en ik hem terug bij me had. De liefde droop eraf, ik kan gewoon niet beschrijven hoe goed dat alles ging en hoe veel ik van hem hou. Ieder koppel heeft natuurlijk zijn meningsverschillen enz. maar we zijn de perfekte puzzel. Iedereen dacht dat we snel zouden trouwen enz. en ik trouwens ook.
Tot 2 weken geleden.
G. heeft het op maandag nacht gewoon uitgemaakt. In 1 minuut ben ik heel mijn leven kwijt! Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil, ik ken mezelf niet meer. Ik ben mijn grote liefde kwijt, ik woon terug thuis, heb geen huis meer, geen geld meer, mijn honden heb ik naar mijn kweker terug gebracht,... Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik er aan moet doen. Het is eng om te beseffen dat het leven in een fractie van een seconde al je zekerheden kan afnemen. Ik snap niet waar het mis is gegaan.
Ik weet dat ik er niet om zou moeten rouwen en dat het leven gewoon verder gaat maar ik voel dat we voor elkaar gemaakt zijn. En als dat zo is zullen we wel terug bij elkaar belanden, vroeg of laat. Maar in de tussentijd zal ik deze ongekende pijnen en het gemis van mijn oude leventje moeten leren aanvaarden, een plekje geven in mijn hart. Liefde kan zo mooi zijn maar het kan evenveel pijn doen.