ik zit nu een maand op mijn eentje de afgesprongen relatie te verwerken. Als je wil weten hoe het gegaan is kan je mijn verhaal lezen, het staat ook online. ik krijg wel wat steun van mijn ex haar vrienden en nog een klein beetje van de mensen rondom mij. ik kan ni stoppen met praten over haar en op de duur zie je dat de mensen het gaat vervelen. overal waar ik kom paniekeer ik na vijf minuutjes omdat ik ze nergens vind en moet ik dan concluderen dat ze er van het begin niet bij was. ik zoek haar overal waar ik kom, ik voel haar aanwezigheid en toch is ze er nu nie. ze is op vakantie in tunesie, met een vriendin, gisteren belde ze me op om te vragen hoe het ging en om te vertellen dat het er mooi weer was, dat er één of andere idioot 100 kamelen geboden had als ze daar wilde blijven en dat een hoop oudere gasten leren kennen had waar ze elke avond mee in de bar zat. Moet ik dit verkeerd begrijpen, vlak voor ze vertrok was er een misverstandje waardoor ze met gezegd had dat ze ni ging bellen vanuit tunesie, ze was het beu, ze wilde me ff ni zien. Waarom belt ze dan? is het om haar gerust te stellen dat alles ok is met mij, is het omdat ze me mist, is het omdat ze mss iets met één van de gasten gehad heeft en haar nu schuldig voelt (ze heeft heel snel schuldgevoelens). enfin vrienden, ik weet het ni, het vreet me op, ik word er gek van. hoe kunnen een relatie van 7 maanden zo een inpact hebben op mezelf, waarom, waarom, waarom