Ik heb mijn oorspronkelijke tekst weggehaald, omdat het niet meer zo voelt voor mij. Door iets van buitenaf ben ik uit mijn evenwicht geraakt, door een domme opmerking (van iemand niet van jou) op een volkomen verkeerd moment, namelijk toen ik zwak was, lichamelijk en daardoor ook mentaal).

Dat ik je lieve woorden schrijf kon ik aan, ook al wist ik dat je ze niet zou beantwoorden. Maar na die opmerking voelde mijn woorden op de e.o.a. manier niet meer goed. Bovendien was het niet eens helemaal van harte, die lieve woorden, omat ik steeds minder om je ben gaan geven. Maar ik schreef het omdat ik op dat moment dacht dat het zo moest. Anders dan jij vind ik het niet erg toe te geven dat we ons met elkaar bezighouden. Op dit moment doe ik het misschien meer dan anders, maar dat komt omdat ik even uit het veld geslagen ben. Jij doet het voorkomen alsof je het een zwakte vind. Terwijl jij degende bent die in paniek raakt en jankt als ik even 2 dagen offline ben en je geen aandacht geef. Een sterkere man zou het toegeven (misschien wel een man die ik echt nodig heb en verdien) maar jij bent niet sterk , je bent zwak. Het is dan ook geen wonder dat mijn gevoel voor jou sterk is afgenomen. Ja ik voel me gefrustreerd nu, so what? dat gaat wel weer over.

Jij wilt graag geloven dat mijn leven om jou draait, dat is niet zo , andersom vrees ik van wel. Jij bent niet het belangrijkste in mijn leven (en zult het nooit zijn) ook al hou ik me nu met je bezig. Ik ben verder gegaan met mijn leven en ga ermee verder. Dat begrijp je waarschijnlijk niet.

Ik heb je lieve woorden geschreven omdat ik dacht dat je ze nodig had, je was helemaal over je toeren. Daar, ik, een vrouw, moet jou , een man ondersteunen? En WIE ondersteunt mij dan? JIJ in elk geval niet. Waarom zou ik eigenlijk gefrustreerd raken over een lijpe, zwakke, laffe jankerd als jij ? Heb ik nooit lang gedaan en doe ik nu nog niet. Joh waarom we nu met elkaar verbonden zijn en een band hebben (hoewel ik daar de laatste tijd sterk aan twijfel) weet ik niet en hoef ik ook niet meer te weten. Ik weet alleen dat door frequentie, trillingen e.d. we op dezelfde golflengte zitten en daarom elkaars gevoelsmodus snel oppikken. Best vervelend, voor mij maar niet voor jou want jij hebt mij meer nodig dan ik jou. Zo is het nu eenmaal en dat weet jij ook.

Je voelt je nu weer sterk omdat ik veel online ben en nogal wat schrijf zodat je mijn woorden kunt lezen, je voelt je weer in mijn nabijheid. Ik zou zeggen: drink mijn woorden gulzig op, laaf je eraan nu het nog kan. ik voel meer en meer dat ik toe ben aan een partner op wie ik kan bouwen, een echte en vooral normale vent. En natuurlijk wat voor mij een echte vent is en normaal hoeft voor een ander niet zo te zijn. Zo wordt er ook wel eens gezegd ''ik val steeds op foute mannen''. Dat vind ik niet correct, want wat voor de een ''fout'' is is voor een ander ''perfect''.

Maar goed ik krabbel wel weer uit mijn frustratie, begin jij je maar weer klaar te maken voor je volgende jankmodus en veel plezier ermee.